Emoties van geadopteerde kinderen

Paul

27-09-2001 16:58

Ik ben een man van 26 en mijn vrouw en ik zijn een procedure gestart tot adoptie. Nu ik er al een flinke tijd zo mee bezig ben en al heel veel praktische informatie heb gelezen ben ik op zoek naar reacties van geadopteerde kinderen, misschien inmiddels volwassenen.
Zijn jullie van mening dat je er iets mee bent opgeschoten dat je geadopteerd bent?
De vraag is een beetje raar en wazig en natuurlijk heb je geen referentie aan een andere situatie, maar waarschijnlijk heb je er wel een gevoel bij. En deze vraag is eerder een uitnodiging om iets over dat gevoel te zeggen.
Bedankt en succes in jullie leven
Met diep respect
Paul
Wouter

30-09-2001 21:30

Hallo Paul,
Om eerlijk te zijn vind ik je vraag ook erg vaag en wazig. En wat bedoelde je met “opgeschoten”, ik denk dat ik weet wat je bedoelt en “opschieten” vind ik dan niet het goede woord om te gebruiken. Kun je mischien beter uitleggen wat je graag zou willen weten. Bedoel je misschien of kinderen die geadopteerd zijn uit een arm milieu en nu een beter leven hebben ook beseffen dat het ook anders had kunnen zijn?
Jessica

07-10-2001 16:45

Hoi Paul,
Ik ben geadopteerd en ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik geadopteerd ben. Afgelopen zomer ben ik terug naar mijn geboorteland gegaan en heb gezien hoe de mensen daar leven en hoe hard ze werken, maar niet verder of hogerop komen. Nou moet ik wel zeggen dat ik fantastische ouders heb die van mij houden en die zijn mijn ouders en niks kan dat veranderen. Zelf ken ik andere geadopteerde mensen die adoptie verkeerd vinden.
De reden voor het afstaan van mij 22 jaar geleden was dat mijn biologische ouders beiden nog studeerden en 13 maanden voor mij is mijn oudere biologische zus geboren. Een hele logische verklaring vindt ik.
Mijn ouders hebben er nooit een geheim van gemaakt dat ik geadopteerd was, overigens, dat was ook moeilijk geheim te houden. Ik ben ook van mening dat een deel van je opvoeding en de maatschappij hoe die het opneemt (want ik heb hele rare reacties gehad, maar pas op latere leeftijd) en natuurlijk ligt het aan de genen van jouw kind die je gaat adopteren.
1 ding moet je onthouden, twijfel niet of je er goed of slecht aan hebt gedaan. Je biedt het kind een thuis aan, liefde en betere mogelijkheden zoals je het voor je eigen kind zou doen (hoop ik), dan ligt het aan de kind zelf wat die ermee doet en hoe die ermee omgaat. Je kan ook een kind van jezelf hebben, maar dat jullie geen band hebben, maar je kan ook dat met een geadopteerd kind hebben. Zeg alleen nooit tegen het kind dat ie je dankbaar moet zijn, of “Als ik je niet geadopteerd had…” als je kwaad wordt en je geduld verliest. Daarmee beschadig je en het kind en jezelf. Succes
N

07-10-2001 17:52

Hoi Paul,
Ik ben ook geadopteerd maar kan wel zeggen dat ik er niet gelukkiger van geworden ben.
Na mijn adoptie ben ik nog een keer afgestaan en daar heb ik veel moeite mee wat ik daar mee wil zeggen is dat je er goed over na moet denken en zeken een goede beslissing moet nemen!
Het is niet makkelijk voor een adoptie kind om geadopteerd te zijn, maar om nog een keer worden afgestaan kan heel veel invloed hebben in het leven van kind.
Als je jouw kind (adoptie kind) een basis veiligheid geeft en het opvoed en behandeld met alle liefde zoals je je eigen kinderen zou opvoeden dan moet je absoluut adopteren, maar wat ik vanuit mijn eigen ervaring kan zeggen is dat je geen onderscheid moet maken tussen adoptie kind en je eigen kinderen.
Wat je waarschijnlijk ook niet zult doen!
Ik kan alleen maar vanuit mijn eigen ervaring spreken en dit heeft mijn leven wel een beetje kapot gemaakt.
Groeten Nisha.
emily

09-10-2001 11:52

Omdat ik niet zeker weet hoe dit prikbord werkt wil ik allereerst reageren op N. Zo te horen heb je heel wat mee gemaakt en ik kan me enigszins relativeren aan je gevoelens. Het lijkt in zo een situatie alsof het lot tegen je zegt, adoptie of niet, jij bent afgestaan en zo hoort het te gaan. Maar beste N. zo hoort het natuurlijk niet. Ook jij hebt recht recht op de waarborging en onvoorwaardelijke liefde die sommige van ons weten te bezitten. Ik ben benieuwd of je inmiddels je geluk hebt ondervonden en liefde voor jezelf hebt weten te behouden ondanks alle nare ervaringen die je zo jong al moest ervaren.
En dan mijn reactie voor beste meneer paul.
Adoptie is een zeer moeilijke en gecompliceerde beslissing die u zeker niet moet onderschatten. Het is namelijk zo dat u zo een kind uit zijn natuurlijke omgeving weg haalt en dit in de meeste gevallen consequenties heeft voor zijn/haar onbewuste gedrag. U kunt bijvoorbeeld een kind ontvangen in een emotionele wanorde (dit kunt u namelijk nooit van te voren weten) en het kind kan zich zelf zelfs tegen u afkeren in bepaalde perioden. Hiervoor dient u sterk in de schoenen te staan en veel kennis te hebben over het gedrag van mensen (een ontwikkelde e.q. misschien?) waardoor u zult begrijpen waarom uw kind zich zo gedraagt. Het blijft een moeilijke situatie. U wilt het kind liefde en waarborging geven en duidelijk maken dat u haar/hem aanschouwt als uw eigen bloed, MAAR feit en realiteit is natuurlijk dat u nooit deze ouderlijke trots en gevoelens kunt hebben, zij/ hij heeft immers niet uw bloed en de uiterlijke verschijningen waarin je jezelf zou kunnen herkennen zijn er niet. Dat maakt het allemaal zo dubbel. De wil is er, en ik weet zeker dat de meeste paren die beslissen een kind te adopteren dit met goede en welgemeende bedoelingen doen. Helaas onderschatten ze vaak hoe zwaar, op emotioneel vlak, het opvoeden kan zijn. Opvoeden is sowieso erg zwaar en vraagt veel wijsheid, begrip en energie, een adoptief kind vraagt dezelfde aandacht, begrip en energie, alleen komen er vaak vlakken bij kijken waar u niet op voor was bereidt.
Mocht u besluiten een kind te adopteren wil ik u graag op het volgende wijzen:
- Laat het kind niet steeds herinneren aan haar/zijn bevoorrechte positie, hij/zij is zichzelf hier allang van bewust
- Doet u bovenstaande wel, dan zal er een situatie gecreeerd worden waarin hij/zij denkt u dankbaar te moeten zijn
- Dit kan negatieve consequenties hebben, onthoud: zij hebben niet gevraagd om in deze situatie te zitten, net zo min hebben zij u gevraagd hen te adopteren; dit is een beslissing geweest van u en uw eventuele partner, vraag geen dankbaarheid, zij zijn u allang dankbaar geweest
- wordt er echter dankbaarheid gevraagd, op welke manier dan ook, dan zullen dit soort kinderen zich af zetten en onbegrepen voelen
- behandel het kind niet als het ‘arme kindje uit de derde wereld’
- dat is echt vreselijk!!!!
Voor alle duidelijkheid, dit zijn mijn ondervindingen en voor een ander kunnen deze heel anders zijn. Ik kom zelf uit zuid-korea en ben sinds mijn anderhalf hier in nederland. Geadopteerd door een engelse vader en een nederlandse moeder. Tot mijn 14e heb ik bij hun gewoond en daarna door ruzies en escalaties het huis uit gezet. Sinds mijn 16e woon ik officieel zelfstandig op kamers, in onderhuur e.d., met goedkeuring van de kinderrechter etc. en sinds ruim een jaar heb ik mijn eigen zelfstandige woning geheel op mijn eigen naam. Ik ben erg gelukkig, studeer nog steeds en werk. Ik ben mij goed bewust van het feit dat mijn ouders het beste met mij voor hebben gehad. Het is alleen jammer dat zij niet goed voorbereid waren op de complicaties die zich allemaal voor konden doen. Denk hier bij aan: emotionele wanorde, cultuurverschillen (onderschat deze niet!), agressie, geslotenheid, bindingsangst, verlatingsangst enz. Het had ons en ons gezin een hoop ellende kunnen besparen, want zowel ik als mijn ouders en overige gezinsleden hebben heel wat te voorduren gehad met mijn komst en vertrek van dertien jaar later in het gezin. Wij hebben allemaal onder dit hele gebeuren geleden, dus nogmaals, denk er goed over na!! Net zo als wel meerdere dingen hier op aarde; het is echt geen rozegeur en manen schijn!!!!
Janny

09-10-2001 21:07

Emily,
Tegenwoordig zijn adoptieouders verplicht om voor dat ze verder in de adoptieprocedure gaan een cursus te volgen van de Voorlichting Interlandelijke Adoptie. Deze verplichting is ingesteld omdat gebleken is dat het voor adoptieouders erg van belang is om goed voorgelicht te worden over wat adoptie inhoud en wat het betekent voor het adoptiekind.
In deze cursus worden de a.s ouders voorgelicht over adoptieproblematiek. Ook over kinderen die zich niet meer kunnen hechten en door hun verleden niet met liefdesbetuigingen om kunnen gaan, omdat zij al zo beschadigd zijn.
. In de voorlichting komen ook de geadopteerden qan het woord.
Er komt ook een onderdeel in voor waarin je jezelf een voorstelling moet doen van hoe een kind het ervaard om opeens ouders te hebben van een andere ras en met een totaal andere achtergrond.
Na zo'n cursus zullen denk ik de meeste ouders goed weten wat ze kunnen verwachtten en waar ze aan beginnen. Sommigen ervaren de cursus als een ontmoedigingscursus, maar ik vind het wel goed dat vooral de moeilijke punten van adoptie naar voren worden gebracht, als je dan toch voor adoptie kiest, kies je echt niet meer alleen omdat je een kind wilt.
Ik vindt het jammer dat je denkt dat ouders niet zoveel van een kind kunnen houden en nooit zo trots op het kind kunnen zijn alleen omdat het hun eigen vlees en bloed niet is. Ik kan je vertellen uit eigen ervaring dat dit absoluut niet zo is, wij zouden ons leven willen geven voor het geluk van dit kindje die aan ons is toevertrouwd. Wij zijn ontzettend trots op haar en vinden het absoluut niet van belang dat ze niet op ons lijkt. Wij ergeren ons zelfs aan mensen die zeggen van wel, alleen omdat zij ook denken dat wij dat belangrijk vinden. Zij is uniek, en we zullen haar altijd zeggen dat ze trots mag zijn op haar afkomst en uiterlijk.
Ik vind het heel jammer voor jouw dat het zo in je leven is gegaan, Ik denk dat het toch vooral komt omdat er nog geen voorlichting was. Je ouders wisten waarschijnlijk gewoon niet wat ze konden verwachtten.
Je hebt gelijk met dat adoptieouders geen dankbaarheid mogen verwachtten van hun adoptiekind, zij hebben er niet omgevraagd geadopteerd te worden.
Kinderen die bij hun ouders geboren worden vragen daar ook niet om, en zullen er ook niet altijd blij mee zijn.
Helaas zit de wereld nu eenmaal zo inelkaar dat niet alle biologische ouders voor hun kinderen kunnen zorgen. De nederlandse adoptiewet houd het onder controle dat kinderen alleen voor adoptie worden afgestaan omdat er echt geen andere weg is voor deze kinderen. Natuurlijk weet ik niet of dit altijd zo is. Maar in China komt het vooral door de eenkindpolitiek. Ik had ook het liefst voor ons kindje dat ze bij haar eigen ouders kon opgroeien in haar eigen cultuur. Maar wij leven in een onvolmaakte wereld, waar het lang niet altijd zo gaat als het hoort te zijn.
emily

10-10-2001 00:18

Beste Janny,
Misschien moet ik mijn woorden beter formuleren om een duidelijk beeld van mijn opvatting te weergeven. Bij het lezen van jouw verhaal (en inlichting) merk ik op dat je zelf geen kinderen hebt gebaard? Ik begrijp wat je probeert te zeggen, maar de trots die ouders bij hun (adoptief) kinderen hebben, groeit er met de tijd in. Het is logisch. Je zorgt immers voor dit kind en je ziet hem/haar opgroeien met de normen en waarden die jij ze probeert mee te geven. Het is jouw liefde, tijd en energie die je weerspiegelt krijgt. MAAR, er blijft een verschil tussen de trots die men ervaart bij het baren van hen eigen kind en het opvangen en het behandelen ‘alsof het je eigen bloed is’ van een kind die een ander heeft gebaard. Zij/ hij heeft niet 9 maanden in je geleefd en als je dit wonder nooit hebt mee gemaakt zal het moeilijk te begrijpen zijn wat ik hier mee bedoel. Het is en blijft anders. Daarmee wil ik echter niet zeggen dat het minder welgemeend of liefdevol is. Ook daar heb je me verkeerd mee begrepen. Mijn ouders (ik noem ze mijn ouders, omdat ze dit ook zijn) zijn heel erg trots op mij. Ik ben de enige dochter die het waarschijnlijk wel zal maken in de roekeloze wereld waar we ons allemaal in proberen te handhaven. Hiermee wil ik niet zeggen dat mijn zusters het niet hebben gemaakt, maar mijn vader had ze toch liever iets hoger geschoold gezien, met wellicht hogere functies dan die zij nu bekleden. Hij noemt mij zijn intelligentste dochter en ondanks ik geen waarde hecht aan maatschappelijke maatstaven zoals ‘hoge functies en opleidingen’ weet ik dat dit ook een vorm van trots is en daar voel ik mij geliefd door.
Om niet af te dwalen…….
Uit je verhaal weet ik ook op te merken dat jullie kindje nog jong is? En de leeftijd 18 nog lang niet gepasseerd is?………….
En nog iets; ‘jammer’ hoef je het niet voor mij te vinden. Uit alle nare ervaringen heb ik wijsheden kunnen halen. Des te meer dingen je mee maakt, des te meer waarheden je te zien krijgt. Ik voel me door de gebeurde situaties eerder rijk dan arm. Dus bij deze, bedankt voor je poging tot inleven, maar helaas verkeerd ingeschat en overbodig.
groetjes,
emily
Zita

11-10-2001 12:00

Mijn dochter is met de keizersnede gehaald, die heb ik ook niet zelf gebaard (ging moelijk met dat grote waterhoofd van haar …. dus werd het een geplande keizersnede). Maar …. als ik jou berichtje echt bij de letter neem, zou ik dus ook minder trots op haar zijn, want ze was superzwaar gehandicapt en de verwachting was dat ze bij haar geboorte zou overlijden. Dus eigenlijk was ze een beetje “mislukt”. Maar ondanks alles wat er mis met haar was, hield (en hou ik nog steeds) zielsveel van haar. Zij heeft laten zien wat belangrijk is in dit leven, en dat is niks van buiten, maar alles van binnen. Dus huidskleur, ras etc. dat zijn bijkomstigheden. Het gaat om het kindje zelf. En ik denk dat je als ouder, of het niet om je biologisch eigen kind gaat of om een adoptief kind, je altijd het mentale belang van je kind voor moet laten gaan. Want eigenlijk zeg je het zelf al, het kind heeft geen keuzes gemaakt. Je moet je als ouder kunnen wegcijferen voor het kind. Dit hebben wij met haar ook moeten doen, dat was gewoon nodig. Het had geen zin om bij de pakken neer te gaan zitten, want daar zou zij alleen maar onder lijden. Je moet het leven nemen zoals het komt, dus ook met de tegenslagen, en daar moet je een manier vinden om er mee om te gaan en als het even kan, er iets positiefs van te maken.
Liefs,
Zita
Senna

11-10-2001 14:27

Beste Emily,
Ik ben samen met mijn man aspirant-adoptieouders. Ik zal in reactie op jouw verhaal mijn verhaal vertellen:
Op mijn 5e zijn mijn ouders gescheiden. Mijn biologische vader was op zijn zachtst gezegd geen goede vader. Vlak hierna is mijn moeder mijn “echte” vader tegengekomen. Deze man heeft mij en mijn broertje van 2 als zijn echte eigen kinderen opgevoed. Toen ik negen was hebben we een zusje erbij gekregen. Toen ik in de puberteit terechtkwam werd ik een zeer opstandige puber. Ben ook op mijn zestiende het huis uit gegaan. Ik heb toen, uit nieuwsgierigheid en met steun van mijn ouders, weer contact gezocht met mijn biologische vader. Dit is, achteraf gelukkig, uitgedraaid op een grote teleurstelling. Ik heb dan ook geen contact meer met hem.
Ik ben niet altijd gemakkelijk geweest voor mijn moeder en mijn 2e vader. Ik heb hem ook uitgescholden van dat hij mijn vader niet was. Maar als je ouder wordt dan ga je beseffen dat hij altijd van mij en mijn broertje gehouden heeft en nog steeds doet. Hij is altijd achter mij blijven staan en dat maakt wie je echte ouders zijn. Want ouders zijn degene die dat altijd blijven doen no matter what je doet. Onvoorwaardelijke liefde heet dat. Ik kan met eerlijkheid zeggen dat ik dus liefde heb gehad van een biologische ouder en een “adoptief” ouder. En zo kan ik dus zeggen dat het geen bal verschil uitmaakt. Het belangrijkste is dat een kind in liefde en gezondheid kan opgroeien tot een mooi en liefhebbende volwassene. Het wil dus niet altijd zeggen of je bij je biologische ouders opgroeit of bij vervangende ouders.
Ik ken jammer genoeg heel veel mensen die bij hun biologische ouders zijn opgegroeid en daar niet meer komen. Die ouders hebben daar heel veel verdriet over. Ik zal dat niet over mijn hart kunnen verkrijgen want mijn ouders en gelukkig ook mijn schoonouders zijn stuk voor stuk fantastische mensen die er altijd voor ons zijn en ik weet zeker straks ook voor ons kind.
Emily, ik heb ook (nog steeds) last van verlatingsangst (wat soms zeer vervelend is voor mijn man). Dat zal misschien wel nooit helemaal over gaan maar ik weet gelukkig dat mijn familie en mijn man van mij houden en dat is denk ik het allerbelangrijkste. En ik ben ervan overtuigd dat jouw ouders dat ook doen. Daar kan je misschien verder mee.
Veel geluk in je verdere leven en geniet elke dag van de mooie dingen.
Think positive!
Groetjes, en veel liefs,
Senna
emily

11-10-2001 20:06

Zita,
Lezen??? Of je je dochter nu letterlijk gebaard hebt, of via de kijzersnede ter wereld hebt gebracht. Het is jouw vlees en bloed, negen maanden gedragen, de uiterlijke veschijnselen zullen bij een moeder echt geen trots of liefde wegnemen. Zij is immers van jou????
Nog eenmaal voor de duidelijkheid, want ik bespeur enige negatieve gevoelens (niet alleen bij jou) over hetgeen wat ik geschreven heb. Dit is mijn belevingswereld en ik vind het jammer dat jullie niet het positieve eruit hebben kunnen halen wat er ook in vermeld stond. Misschien ben ik communicatief toch niet zo vaardig en moet ik alles iets duidelijker en simpeler verwoorden. Bij deze een excuses. Nog 1 poging dan maar: Natuurlijk kunnen ouders trots, onvoorwaardelijke liefde, waarborging etc. voelen voor hun kinderen, ook als dit biologisch gezien niet hun eigen kinderen zijn, zij zullen het ervaren als of het wel hen eigen is. Toch (in mijn optiek) zal er een verschil zijn wanneer de ouders werkelijk de biologische ouders zijn. En let op: Dit hoeft niet perse een negatief verschil te zijn!!!!!!!!

Emoties van geadopteerde kinderen

Paul

Wouter

Jessica

N

emily

Janny

emily

Zita

Senna

emily