adoptie.startpagina.nl

Gaan we adopteren of niet?

  • Anonymous avatar

    Zita

    Hallo,

    Mijn man en ik staan voor de vraag. Gaan we adopteren of niet?

    In '98 zijn wij getrouwd en wilden wij graag kinderen. We wisten dat er een grote kans was op onvruchtbaarheid bij mij, omdat ik in mijn puberteit buikvliesontsteking heb gehad. Echter was ik de eerste maand dat we serieus probeerde zwanger te worden meteen zwanger. Met 38 weken werd echter geconstateerd dat ons kindje niet gezond was en waarschijnlijk bij de geboorte zou overlijden. Dit is (gelukkig!) niet gebeurd. Onze dochter is op 2 april 1999 geboren met een zeer ernstige open rug en waterhoofd. 11 maanden heeft zij nog bij ons mogen zijn en is op 7 maart 2000 in mijn armen overleden.

    5 maanden na haar overlijden wilde wij graag weer zwanger worden. Het was weer meteen raak. Met 7,5 week begon ik echter te vloeien en met 8 weken bleek het niet goed te zijn. Met 11 weken kreeg ik een spontane miskraam die eindigde in een spoedcurretage vanwege de hoeveelheid bloed verlies. Pas 6 maanden daarna durfde ik weer zwanger te worden. Dit keer duurde het 3 maanden. Maar helaas … gisteren met een zwangerschap van 9 weken en 5 dagen was er geen hartje meer te vinden en was er ook geen kindje meer te zien (3 weken daarvoor nog wel) alleen wat “vlekken” in de vruchtzak. Het is dus voor 99% zeker niet goed. Volgende week krijgen we nog een echo en dan wordt ik weer gecurreteerd.

    Maar dan … gaan we nog een keer door de hel van een zwangerschap? Nog een keer maanden vol angst of het allemaal wel goed zal gaan??? Durf ik het nog wel aan? Als ik nooit zwanger was geworden hadden we afgesproken na 1 jaar te gaan adopteren. Maar ja, zwanger worden lukt wel, aleen een gezond kindje krijgen niet. Mijn man heeft nu best wel twijfels. Hij wil heel graag kinderen, maar doordat ik zwanger kan worden wil hij het liefst een eigen kindje. Tuurlijk ik ook, anders hadden we het niet eens geprobeerd. Maar ik wil die angst niet meer. In overleg met hem heb ik wel bij het ministerie van Justitie en VIA informatie aangevraagd. Maar wat een moeilijk vraagstuk … Ook omdat je een “eigen” kindje eerder krijgt dan een adoptie kindje. Mijn droom was altijd jong moeder zijn en iets anders dan moeder worden wilde ik ook niet in mijn leven. Ik was 25 toen mijn dochtertje werd geboren, 26 dat ik haar naar haar grafje mocht dragen … Nu ben ik 28, de tijd staat niet stil, alhoewel het soms wel zo lijkt …. We moeten gewoon nu knopen gaan doorhakken.

    Hebben andere mannen het ook moeilijk gevonden om de “droom” van een eigen kindje op te moetne geven?

    Liefs,

    Zita, mama van Lisa*

  • Anonymous avatar

    hedwig

    Wat hebben jullie een pech zeg!

    Ik weet al behoorlijk lang (10 jaar) dat ik zelf geen kinderen kan krijgen (alleen via eiceldonatie), mijn man wist dit al voordat wij een relatie hadden. Dit was een goede basis, “hij wist immers waar hij aan begon”. We hebben gesproken over eiceldonatie, maar allebei besloten dat we voor adoptie gaan, aangezien wij bang zijn dat de relatie zo onder druk komt te staan als je het gaat proberen. Misschien is dit wel een heel makkelijke weg, maar wij hebben hiervoor gekozen. Bovendien speelt er mee dat je een kind in een kansarme omgeving een beter leven kunt bieden.

    Dit wil niet zeggen dat ik er zelf geen moeite mee heb dat ik hem geen biologisch eigen kind kan schenken, maar wij zullen ons adoptiekindje net zoveel liefde geven als was het ons eigen kindje.

    Ik hoop dat je hier wat aan hebt, mocht je nog eens willen praten, kun je me altijd mailen op h.velden@marking.nl.

    Groetjes Hedwig

  • Anonymous avatar

    Paul

    Hoi Zita,

    ik wil jullie heel graag sterkte toewensen in jullie moeilijke tijden. Wij hebben helaas ook ons portie mogen ontvangen en uit die ervaring kan ik zeggen dat je vooral moet handelen uit jullie eigen gevoel en niet te veel moet afgaan op de mening en ervaring van anderen. Je moet doen wat je hart je ingeeft ook al is dat een lange en moeilijke weg. Dit neemt niet weg dat je wel heel veel kunt hebben aan de steun die anderen bieden, maar uiteindelijk gaat het om jullie.

    Ik ben zelf een man van 26 en mijn vrouw is 28. Mijn vrouw heeft helaas ook al een slepende geschiedenis met 4 miskramen.

    Hiervan had ze er al drie gehad voordat ik haar leerde kennen. Nadat wij elkaar leerde kennen hebben we al heel snel over adoptie gesproken. Met name omdat het voor mijn vrouw zo moeilijk te verwerken is geweest die miskramen. Over de kwestie of ik nu wel of niet biologisch vader ben was ik vrij makkelijk. Ik vind het belangrijk om samen met mijn vrouw een gezin te hebben waarin we allebei gelukkig zijn: Hierbij horen voor ons kinderen en de keus of we aan het slepende traject (slepend financieel en qua tijd) van adoptie gingen beginnen was snel gemaakt. Ik vind het voor mijn gevoel belangrijk dat ik een kind gelukkig kan maken en hem/haar het gevoel geven dat ie een liefhebbende vader en moeder heeft, hierbij is het voor mij van ondergeschikt belang of ik nu wel of niet de biologische vader ben.

    Ik wens jullie heel veel succes in jullie keuze.

    Paul

  • Anonymous avatar

    Janny

    Hoi Zita,

    Ik ben het eens met paul dat je je eigen keuze moet maken hoe moeilijk het ook is. Je moet er er met z'n tweeën volledig achter kunnen staan, en je niet laten beinvloeden door anderen. Maar ik wil je wel graag vertellen van onze ervaring. Om je te helpen een keuze te maken.

    We hebben zelf 3 jaar in het ziekenhuis gelopen, Bij de tweede IVF poging zeiden we als het nu niet lukt gaan we voor adoptie. We hadden er al een tijdje over na gedacht, en waren helemaal flauw van al die hoop, die telkens weer veranderede in een teleurstelling. Nu vier jaar later hebben we een prachtige dochter uit China, en we houden zoveel van haar dat het absoluut onmogelijk is meer te houden van een ëigen"kindje. Ze is gewoon ons eigen kindje, ze lijkt alleen niet op ons, ik heb haar niet gedragen en op de wereld gezet, maar ze is gewoon helemaal ons kindje. Ik begrijp je verlangen om zelf een kindje op de wereld te zetten. Maar als dat niet lukt en je zelf zoveel vedriet hebt telkens opnieuw.

    Doe dit jezelf niet langer aan, je kunt een kindje die ergens op deze wereld geboren is zo'n fijn leven geven, een vader en moeder zijn zoals elk kindje verdient.

    En je zult er zelf ook met volle teugen van genieten, echt, het is de moeite waar.

    Ik zou zeggen volg de via cursus en denk er goed over na, zo leer je veel van wat je kunt verwachtten. En dan kun je altijd een definitieve keuze maken.

    Ik wens je heel veel sterkte met het uitzoeken, van hoe je verder wilt gaan.

    Groetjes, jannyPaul schreef:

    >

    > Hoi Zita,

    >

    > ik wil jullie heel graag sterkte toewensen in jullie

    > moeilijke tijden. Wij hebben helaas ook ons portie mogen

    > ontvangen en uit die ervaring kan ik zeggen dat je vooral

    > moet handelen uit jullie eigen gevoel en niet te veel moet

    > afgaan op de mening en ervaring van anderen. Je moet doen wat

    > je hart je ingeeft ook al is dat een lange en moeilijke weg.

    > Dit neemt niet weg dat je wel heel veel kunt hebben aan de

    > steun die anderen bieden, maar uiteindelijk gaat het om jullie.

    >

    > Ik ben zelf een man van 26 en mijn vrouw is 28. Mijn vrouw

    > heeft helaas ook al een slepende geschiedenis met 4 miskramen.

    >

    > Hiervan had ze er al drie gehad voordat ik haar leerde

    > kennen. Nadat wij elkaar leerde kennen hebben we al heel snel

    > over adoptie gesproken. Met name omdat het voor mijn vrouw zo

    > moeilijk te verwerken is geweest die miskramen. Over de

    > kwestie of ik nu wel of niet biologisch vader ben was ik vrij

    > makkelijk. Ik vind het belangrijk om samen met mijn vrouw een

    > gezin te hebben waarin we allebei gelukkig zijn: Hierbij

    > horen voor ons kinderen en de keus of we aan het slepende

    > traject (slepend financieel en qua tijd) van adoptie gingen

    > beginnen was snel gemaakt. Ik vind het voor mijn gevoel

    > belangrijk dat ik een kind gelukkig kan maken en hem/haar het

    > gevoel geven dat ie een liefhebbende vader en moeder heeft,

    > hierbij is het voor mij van ondergeschikt belang of ik nu wel

    > of niet de biologische vader ben.

    >

    > Ik wens jullie heel veel succes in jullie keuze.

    > Paul

  • Anonymous avatar

    Zita

    En we gaan adopteren. Morgen gaan we het formulier op de bus doen. Super spannend allemaal … nog een (hele) lange weg te gaan. Maar de toekomst ziet er weer positief uit. We hebben gewoon een pauze nodig van al dat verdriet. En zoals Janny zegt, zo'n kindje is ook je eigen kindje, ondanks dat het niet in je buik is gegroeid. Wij zullen straks degeen zijn die bevoorrecht zijn om dat kindje op te mogen voeden en onze liefde te geven. Alleen welk land weten we nog niet, maar we hebben alle tijd om daar nog over na te denken. Onze Lisa krijgt in ieder geval een broertje of zusje.

    Liefs,

    Zita, mama van Lisa*

  • Anonymous avatar

    emily

    Staan jullie er wel eens bij stil dat een adoptie vaak uit egoistische beweegredenen gedaan wordt? Zogenaamd helpen we er een ander mee, maar in werkelijheid is die natuurlijk niet ‘echt’ geholpen. Wij vragen immers niet om naar nederland te komen, daar we vaak nog veel en veelste jong zijn om ook maar enigszins een beetje zelfbewust te kunnen kiezen. Zoek sowieso geen plaatsvervangende liefde bij een kindje die jullie willen adopteren. Vaak zijn deze daar helemaal niet tot toe in staat. Zij hebben emotioneel zulke zware klappen te voorduren gehad dat zij de werkelijke betekenis van het woord ‘liefde’ niet kennen. Uit een soort zelfbescherming hebben ze hier onbewust afstand van genomen. Weten jullie hoe het is om ‘verlaten’ te worden door je werkelijke ouders??? Nee!!! Sta hier dus voldoende en rustig bij stil, voor jullie verkeerde keuzes gaan maken ten koste van ‘anderen’ en julliezelf. En let op, de anderen in deze zin, hebben de keuze niet!!

  • Anonymous avatar

    ilonka

    Als je onder kinderen krijgen adopteren of via de natuurlijke weg verstaat,is dit volgens mij zoals jij het ziet altijd wel iets egoistisch. Maar toch denk ik dat de beweegredenen van ons adoptieouders wel correct is. Ik heb hier laatst met een neef van mij over zitten praten. Hij is zelf geadopteerd en heeft kort geleden zijn biologische moeder voor het eerst ontmoet. Toen vroeg ik hem wat hij ervan had gevonden had als hij nooit zou zijn geadopteerd. Zijn antwoord hierop was dat hij de kansen die hij hier had gekregen en de liefde van zijn ouders, hij die daar nooit had kunnen krijgen. En ook vroeg ik dat wanneer hij mocht kiezen tussen In Indonesie wonen zonder de kansen en liefde die hier had gekregen en het leven dat hij hier heeft nu, wat die dan zou kiezen. Dan had die het niet anders gewild.

    Hij vond het wel erg dat hij niet zijn moeder en zussen had gekend maar opgroeien in een tehuis onder toch wel zware omstandigheden had hem ook niet wat geleken.

  • Anonymous avatar

    Petra

    Hoi!

    Begin van dit jaar hebben wij te horen gekregen dat wij zelf geen kinderen kunnen krijgen. Dat was wel even heel erg slikken. Gelukkig waren ze er heel snel achter bij ons wat er aan de hand was en we hebben dus niet de hele ziekenhuismolen door moeten lopen. Daar zijn we eigenlijk wel heel blij om. We hebben bij verschillende stellen gezien wat dit allemaal met je (en je relatie) kan doen . Verschillende relaties erdoor kapot zien gaan. Dit hadden wij er niet voor over; we hebben immers in eerste instantie voor elkaar gekozen. Ik wil niet zeggen dat het altijd zo gaat, er zullen genoeg stellen zijn waarbij het allemaal wel goed gaat. Maar zeker als je alles gaat proberen (IVF enz) stelt dat je relatie enorm op de proef. Die keuze van IVF enzo was er voor ons niet eens en wij zijn dus eigenlijk wel blij dat we die keus niet hebben hoeven te maken. Uiteraard hebben we het voor we naar de dokter stapten al met elkaar er over gehad wat we zouden doen als zwanger worden niet zou lukken. En daar waren we het gelukkig over eens. We zouden gaan adopteren. We staan nu sinds eind februari ingeschreven en wachten nu maar af op wat komen gaat.

    Ik zou het fijn vinden om met mensen in contact te komen die op dit moment ook net bezig zijn met adoptie. Om ervaringen uit te wisselen. En om af en toe je verhaal kwijt te kunnen. Het is zoveel makkelijker als iemand uit ervaring weet hoe jij je voelt. Begrepen te worden zonder dat je iets hoeft uit te leggen. Want dat vind ik soms moeilijk. Ik heb het inmiddels wel een plaatsje gegeven in mijn leven maar er blijven dagen dat het gewoon even niet gaat.

    Ik wens iedereen heel veel sterkte!

    Groetjes van Petra.