adoptief kinderen/ouders

emily

17-10-2001 16:30

Allereerst wil ik alle ouders op dit bord kenbaar maken dat alleen het feit alleen al dat jullie je op dit bord begeven spreekt van een goede wil en juiste bedoelingen.
Er is me echter wel iets opgevallen. Bij mijn uitspraken kreeg ik veel commentaar en tegendraadse meningen. Nu wil ik graag aangeven dat zulke houdingen niet de juiste vertegenwoordigen.
Wat als jullie kind zich later onbegrepen voelt en desondanks de liefde die jullie hem/haar schenken toch een onvulbare leegte in zich voelt?? Reageren jullie dan ook zo? Het kind weet dat jullie van hem.haar houden. Ik ken veel adoptief kinderen die inmiddels volwassen en in sommige gevallen al hun eigen kinderen hebben. Toch spreken ze allemaal van een ‘leegte’ die door niets of niemand gevuld kan worden. Dit is er bij iedereen, ongeacht hoe goed of hoe slecht de thuissituatie was bij de ‘adoptief’ ouders. (adoptief tussen aanhalingstekens, want ze zijn in werkelijkheid de echte ouders) Wij missen iets. De herkenning wellicht. Dit hoeft echter niet te betekenen dat wij onszelf er niet bij neergelegd hebben of daar door negatief in het leven staan. Het is gewoon een constatering.
Waar ik jullie graag op wil wijzen: Ga er niet tegen in. Geef niet alle beweegredenen weer waarom zij zich niet zo hoeven te voelen. Zeg niet steeds, dat jullie van hem/haar houden alsof het jullie ‘eigen’ is. Dat weten zij en dat voelen zij ook. De ratio vertelt het ze ook allemaal. De ‘leegte’ is er gewoon en daar kunnen zelfs jullie niets aan veranderen. Het enige wat jullie zouden kunnen doen is een poging te trachten om dit gevoel te voelen en het met ze te delen. Niet door middel van positieve wijsheden hen gaan vertellen dat zij zich niet zo hoeven te voelen. Dat wekt alleen maar onbegrip en daarmee ga je tegen over zo een kind staan in de plaats van naast hem/haar. Dus overtuig ons niet steeds van al het goede. Hier zijn we ons van bewust en ervaren dit ook wel. ‘Voel’ ons eens werkelijk. Dat zou van een juiste houding getuigen.
Groetjes,
Emily
Tries

18-10-2001 20:31

Beste Emily
Nu komt het al heel anders over, kan alleen maar zeggen je hebt gelijk..
DE LEEGTE kan ook niet vervult worden. kan het alleen maar proberen mee te voelen en er begrip voor tonen…
Tries
Zita

19-10-2001 13:22

Hoi Emily,
Ik zit diep na te denken over je berichtje. Ik vind het heel fijn dat hier iemand als jou is. Je laat ons nadenken over dingen.
Weet je … sommige leegtes hoeven niet gevuld te worden, kunnen niet gevuld worden, mogen niet gevuld worden. Ik heb een enorme leegte in mijn leven na het overlijden van mijn dochtertje. Hoeveel kindjes ik nog krijg (want ook een adoptief kindje krijg je) … die leegte zal nooit gevuld worden. Het zou ook zeer onjuist zijn om die leegte met andere kinderen te vullen. Daar zou ik mijn overleden kind, mijzelf en mijn andere kinderen (hihi, jaaa ik ga er gewoon vanuit dat het ook met adoptie niet bij 1 blijft, wordt wel flink sparen dan, maar ja, heb het er graag voor over) onrecht mee aandoen. Het is gewoon een enorm gemis. Wel eentje waar mee te leven valt (ook al kost dan van tijd tot tijd heel veel moeite), maar niet eentje die opgevuld kan worden.
Ik denk dat het voor een ‘adoptief’ kind net zo is.Het mist misschien wel zijn eigen ouder, het terug zien van dingen van zichzelf in zijn ouders (net zoals wij ‘adoptief’ ouders dat kunnen missen bij ons kind). Daar moet ruimte voor zijn, als dat verdriet met zich meebrengt moet daar over gepraat kunnen worden, moet het kind de ruimte krijgen om te huilen alshet daar behoefte aan heeft.
Weet je, soms komen dingen op papier anders over dan in dat ze bedoeld worden. We missen de gezichtsuitdrukkingen, de gebaren. Ik kom misschien ook niet altijd juist over (haha, weet het wel zeker!). Ik denk dat als ik in zo'n situatie zou zitten, dat mijn kind zou vertellen (ik hoop dat we zo'n band hebben dat het kind voelt dat het met alles bij mij terecht kan, net zoals ik dat met mijn moeder heb) dat het een leegte voelt. Dan zou ik daar met dat kind over praten. Ik kan die leegte niet opvullen, die is er gewoon. Maar ook bij de ouders kan een leegte zijn. Als je besluit te gaat adopteren, heb je over het algemeen al veel meegemaakt wat betreft je kinderwens. Je hebt heel veel dromen moeten opgeven (zwanger worden, je buik dikker zien worden, kindje voelen bewegen, kindje dat geboren wordt, op wie zal het lijken etc. etc.) uiteindelijk komt toch je droom uit, want je krijgt je kindje. Maar dat wil niet zeggen dat je nooit meer verdrietig zult zijn dat je zelf geen kinderen hebt kunnen krijgen. En dat je dat verdriet hebt, wil ook niet zeggen, dat je niet ontzettend dolgelukkig bent met het kind wat je hebt.
Kom ik nog een beetje logisch over? Ik stop er maar mee, want volgens mij gaat alles wat ik wil zeggen een beetje door elkaar!
Liefs,
Zita
emily

19-10-2001 18:28

Beste Zita en Tries,
Bedankt voor jullie reakties. Nu ik zo jullie verhaaltjes lees ben ik blij dat jullie er zo over denken. Uitgaande van deze laatste reakties heb ik meer dan respect voor jullie. Enigszins zelfs verbaasd over jullie openheid over jullie zelf en naar anderen toe. Dat getuigd alleen maar van wijsheid, het durfen openstaan voor andermans perspectieven. En ZIta, ik ben er van overtuigd dat het kindje (kinderen) wat jullie zullen krijgen erg gelukkig mag zijn met zo een moeder (en vader hoogst waarschijnlijk ook). Je komt erg warm en eerlijk over.
Emily
Tries

19-10-2001 23:40

lief van je emilie
ik zelf ben geen adoptief kind of ouder maar heb genoeg mee gemaakt om te kunnen in leven in andermands gevoelends, en heb ook wel op het punt gestaan om een kindje te abopteren maar na 6 jaar toch zelf een kindje kunnen krijgen…
vandaar mijn gevoelends
en Zita ik ken je al!!!
nogmaals heel veel sterkte en hoop dat ook jullie wondertje werkelijk snel bij jullie is jullie hebben het verdiend en ook dat kindje ik weet dat jullie het kunnen geven wat het verdiend..
Gr Tries
Zita

20-10-2001 11:21

Hoi Tries,
Lieverd, een dikke knuffel!!!!!! Ik spreek je gauw weer!!!
Liefs,
Zita, mama van Lisa*
topy

03-11-2001 19:59

Hai Emily
Je heb helemaal gelijk het probleem van niet erkennen van hun anders zijn is het ontkennen van het geadopteerd zijn .
Mignon

04-11-2001 10:34

Hoi Emily,
Je hebt helemaal gelijk.
Ik ben 38 en ook geadopteerd en die bodemloze put is zo leeg, en ik heb alle liefde echt alle liefde van mijn ouders gehad.
Ik heb ook een gedichtje geplaatst ( Het kleine kindje)
Mignon

adoptief kinderen/ouders

emily

Tries

Zita

emily

Tries

Zita

topy

Mignon