Hallo allemaal,
Ik wil graag m'n webpagina's met gedichten uitbreiden.
Heb je nog een mooi gedichtje liggen?
Aarzel dan niet en stuur hem op, zodat er nog meer gedichtenpagina's bijkomen!!
Voor de pagina's met gedichten, ga naar http://home.planet.nl/~ekvanrijn ga naar adoptie -> Vanalles -> gedichten…
Alvast heel erg bedankt!
Groetjes Erika
Ik ben Mignon 38 jaar en geadopteerd, heb veel moeite met relaties en heb volgens mij een geen bodem syndroom en voel me super eenzaam, maar ik heb verschrikkelijk veel vrienden en vecht elke dag om gelukkig te zijn. Mijn relatie is net uit welke ik zelf weer eens verpest heb. Dit gedicht was voor mijn ex vriendin nadat ze alles gegeven had en ik het gewoon niet kon aannemen. Heb haar heel veel pijn gedaan net als mijn adoptie moeder.Ik zou graag met mensen willen praten of mailen die dit herkennen, heb al zoveel therapie gehad maar mijn gedrag moet veranderen. Geen grenzen van de ene dwangmatige verslaving in de andere.Maar ooit gaat me het lukken!!!!!!! Dit is mijn gedicht
HET KLEINE KINDJE
Ik zat altijd in mijn schulpje,
verstopt achter mijn muur van steen.
Bang, alleen en zo verdrietig,
voor de mensen om mij heen.
Ik was niet normaal en anders,
en hoorde nergens bij.
Niet echt zoals mijn vriendjes,
want er hoorde niets bij mij.
Het heet onthecht zijn zeggen de grote mensen,
maar voor mij voelde dat zo alleen.
Hoe moest ik in godsnaam overleven,
het is niet eerlijk en gemeen.
Ik zal wel niet goed genoeg zijn,
en al spelend lachen ze me uit.
Jij bent niet van je moeder,
een rotte appel tussen het fruit.
Het onkruid tussen de bloeiende plantjes,
de schimmel op het brood,
Ik wilde zo graag als hun zijn,
O god was ik maar dood.
Alleen 1 ding werd vergeten,
dat is dat onkruid niet vergaat.
Ik wilde heel graag verder leven,
hoezeer ik iedereen ook haat.
Ik deed dat verschuild achter mijn muurtje,
en soms keek ik over de rand.
En zag dan weer dat schoolplein,
waar iedereen speelde in het zand.
Ik heb het spel ook leren spelen,
maar het duurde nooit heel lang.
Vroeg of laat zullen ze me toch verlaten,
en dat maakte mij heel bang.
Als ik nu zorg dat ik het zelf al doe,
voordat het daadwerkelijk echt gebeurt.
Dan hoef ik me nooit aan iemand te binden,
waardoor ik nooit meer word afgekeurd.
Het gevoel van het kleine kindje,
draag ik ik mijn leven met mij mee.
Totdat er iets gebeurde,
wat echt heel veel met mij deed.
Jij pakte mijn kinderhandje,
en trok mij liefdevol over de muur.
Nog nooit heb ik dat zo meegemaakt,
ik speelde werkelijk met vuur.
Het patroon bleef zich herhalen,
ik durfde niet, het leek zo echt.
Onvoorwaardelijke liefde,
tegenover een innerlijk gevecht.
Het kindje is verscheurd,
door verlating en verdriet.
Alleen lijkt het nu anders,
alsof ze er een patroon in ziet.
Ze gaat opnieuw leren vertrouwen,
dat doet ze samen met Mignon.
Die pakt haar ook liefdevol bij haar handje,
op naar een nieuwe horizon.
Mignon heeft haar beloofd,
dat ze altijd bij haar zal zijn.
Haar liefde geeft en zal koesteren,
en ze gaan samen door de pijn.
Het kindje moet jou loslaten,
met vertrouwen dat ze niet echt verlaten is.
Want altijd zal jij van haar houden,
het is alleen nog een ondraagelijk gemis.
Maar straks worden wij weer gelukkig,
en gaan we leuke dingen met jou beleven.
Want deze liefde is toch onvoorwaardelijk,
Je blijft altijd in ons leven.
We willen je bedanken voor al het goede,
wat je hebt gedaan voor ons allebei.
Het mooiste geschenk heb je ons gegeven,
Wij zijn straks eindelijk INNERLIJK VRIJ.
xxx voor jou van ons allebei.
voor altijd
topy schreef:
>
> Hai Mignon,
> Hoe oud was je toen je geadopteerd werd?
> Daar ben ik wel nieuwsgierig naar want ik heb ook twee
> kindjes geadopteerd.
> Komt dit gevoel door de leeftijd waarop kinderen geadopteerd
> worden of zit er ook iets van de aard van het kind of nog
> heel iets anders.
> Groetjes topy
Hallo Topy,
Ik was een half jaar toen ik geadopteerd werd. Ik denk niet dat het met leeftijd te maken heeft, natuurlijk des te ouder de kinderen zijn des te moeilijker. Bij mij begon alles toen ik hoorde op 5 jarige leeftijd dat ik niet uit mijn moeders buik kwam. Dat vond ik zo erg en mijn adoptie broer was ook niet meer mijn echte broer. Ik wilde hetzelfde zijn als mijn vriendjes ik wilde niet anders zijn. Ik ken meer mensen die geadopteerd zijn en die herkennen dit.Dit hoeft niet te betekenen dat dat bij iedereen zo is. Hoop dat je er iets aan hebt
groetjes Mignon
Hai Mignon,
Lief dat je een reactie hier op geef
Ik snap wel wat je bedoeld maar ik heb mijn twee kinderen ook van af dat ze vier maanden waren en voor mij zijn het zo mijn kinderen.We horen en passen ook zo bij elkaar.
Dat ik het me bijna niet voor kan stellen dat ze mij niet meer zo willen zien.
Heel stom misschien van mij maar het voelt wel zo.
groetjes topy
Beste Mignon,
“Auw” wat een herkenning. Ik ben iets jonger (bijna 32) en ik merk dat ik ook nog steeds (niet altijd hoor) wel eens “stuiptrekkingen” heb als gevolg van “mijn verhaal”. Ik was ong. 12 toen mijn adoptie officieel was en ong. 4 toen ik bij mijn ouders kwam. Dus je ziet…nadat ik bij hen kwam, volgden er nog vele jaren van onzekerheid. Ook al heb ik dat niet echt bewust beleefd (tenminste, dat denk ik want ik ben me er niet bewust van dat ik daar over nagedacht heb), het slaat er natuurlijk wel in allemaal. Dat je “je niet moet geven” dat leer je al heel snel als kleintje. Ook ik heb “problemen” met het aangaan van relaties. Of ik kies de mannen die zelf niet kunnnen binden of als er iemand is die wel de mogelijkheid heeft om liefde te kunnen geven, dan ben ik heel snel weg. Terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil. Juist het tegenovergestelde. Maar ja… beetje “chicken” (bang). Wat ik ondertussen wel heb geleerd (misschien helpt ‘t je?) is dat ik toch wel heel wat waard ben. Uiteindelijk heb ik wel het idee gekregen (wat bij veel mensen over komt als het hebben van kapsones, nou ja… dan dat maar) dat ik wel een ongelofelijk sterk persoon moet zijn. Als je van alles mee maakt en je vind later niet dat dit een excuus is om bepaalde dingen niet te hoeven doen (sommige mensen hebben van alles als excuus om dingen maar goed te praten - “ik heb zo’n moeilijke jeugd gehad”) Ik denk (nu pas) dat als ik dat allemaal heb kunnen overleven, kan ik bijna alles (toch). Je bent zelf het middelpunt van je leven. Je verhaal (je moeder? vader?) hebben je zoveel pijn gedaan, dat kan niemand meer overtreffen…. Dus waarom zou je nog bang zijn dat iemand anders je zoveel pijn doet? Probeer er van te genieten en hou in je gedachten dat je alleen geboren bent en ook alleen weer dood gaat. Die tijd tussenin zou je moeten vullen met fijne dingen en er het meeste van maken. (En ik zeg niet dat ik “genezen” ben hoor, want ik “poep” ook nog steeds in mijn broek, haha)
Ik heb mezelf eens een kaart gestuurd, gewoon omdat ik vond dat het een goede steun was. Ik zal je die tekst geven;
Acceptance
Acceptance means that you can find the serenity within to let go of the past
With it's mistakes and regrets, move into the future with a new perspective, and appreciate the opportunity to take a second change.
Acceptance means you'll find security again when difficult times come into your life,
and comfort to relieve any pain.
You'll find new dreams, fresh hopes, and forgiveness of the heart…
Acceptance does not mean that you will always be perfect.
It simply means that you'll always overcome imperfection.
Acceptance is the road to peace - letting go of the worst,
holding on to the best,
and finding the hope inside that continues throughout life.
Acceptance
is the hearts best defense,
love's greatest asset,
and the easiest way
to keep believing
in yourself and others.
Misschien helpt het… (p.s. ik denk niet dat je gedrag moet veranderen, ik denk dat je gewoon meer van je zelf moet leren houden, je gedrag pas zich aan, aan hoe jij je voelt (over jezelf????)
Groetjes,
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's