Beste Annemarie,
Wat geweldig dat jij geen negatieve gevoelens hebt bij “op welke manier jouw leven is gegaan” oftewel je adoptie. Daar moet je toch alleen maar blij om zijn??? Als je al die verhalen leest, dan merk je blijkbaar dat niet iedereen er zo over denkt, dus mag je je eigenlijk nóg meer in je handjes knijpen dat jij zo happy bent. Maar kan je je dan op geen enkele manier indenken dat een kind (jonger dan 3 jaar??) al zoveel heeft meegemaakt, dat je dat van z'n levensdagen niet meer uit je “systeem” kunt krijgen? Kan je je voorstellen hoe het voelt als je jaren en jaren moet zoeken naar wie jouw moeder en/of vader en/of broertjes enz. zijn. Dat je constant met je neus tegen deuren oploopt. Of, dat je er compleet uitziet als je (adoptie)ouders en broertjes en zusjes, dat je eigenlijk constant je verhaal aan mensen MOET uitleggen, omdat anders je verhalen op een gegeven moment niet meer kloppen. Stel je voor dat je de ene keer verteld dat je vader is overleden (adoptie vader) en het volgende verhaal is dat je naar je vader gaat, of dat ie gebelt heeft ofzo. Mensen zullen zich afvragen of je nu liegt, of verzint of wat dan ook, dus moet je maar weer je verhaal vertellen. Zo is het dus “nooit de gewoonste zaak van de wereld”. Wanneer mijn broertjes en ik op straat lopen, uit gaan wat dan ook, altijd denken mensen dat we vriend + vriendin zijn.
Je weet niet wie je bent als je hier in Nederland komt, je kent je achternaam, maar je bent zo klein, dus “grote mensen” nemen maar tot een bepaalde hoogte dingen van jou aan. Dan wil je misschien naar je roots zoeken, maar je weet niet waar. Je weet niet waarom, je weet niks. Alleen dat je eigen moeder je ooit niet wilde of kon verzorgen.
Vergis je niet, nu… bijna 35 jaar en vele en lange zoektochten later ben ik ook tot de conclusie gekomen dat de adoptie iets geweldigs is geweest. Zonder mijn moeder (en dan bedoel ik mijn adoptiemoeder - zij is voor mij de enige!!) tekort te willen doen, maar die conclusie heb ik pas kunnen trekken toen ik mijn geschiedenis uiteindelijk heb kunnen vinden. Toen pas, kon ik écht blij zijn dat ik geadopteerd was en niet in de situatie was opgegroeid als ik wel bij mijn natuurlijke moeder opgegroeid zou zijn. Toen pas kon ik écht zien hoe mijn leven had kunnen lopen. En dan mag je natuurlijk ongeloofelijk in je handjes knijpen dat je als adoptiekind in Nederland terecht komt. Wat een geweldig land is het hier (beetje koud alleen, maar ja….)
Maar niemand zegt dat jij je zielig moet voelen hoor. Wees blij… helemaal als je ziet dat veel anderen dat niet zijn….!!!
Groetjes,
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
