Wij waren - bij mijn weten - het eerste ‘homostel’ (twee dames) dat de beginseltoestemming heeft verkregen. We bleken echter ‘onbemiddelbaar’ te zijn. Niemand van de vergunninghouders kon (of zou het willen zijn?) voor ons bemiddelen. Als reden werd dan de aversie/tegenwerking uit de landen van herkomst opgegeven. Daar sta je dan met je meer dan uitstekende gezinsonderzoek, na 2,5 jaar alle mogelijke procedures te hebben doorgelopen, er tijd, geld en energie te hebben ingestoken… je bent op een dood spoor aangeland.
We hebben politici aangeschreven, het ministerie van Justitie, met de VIA gebeld, zelfs met de Belgische ‘VIA’ contact opgenomen, etc. etc. Het bleek meer en meer een wassen neus, die hele adoptiewet. Want er is een verschil - een groot verschil tussen mogen en kunnen adopteren.
Nog steeds is er - bij mijn weten - geen enkele vergunninghouder die zich sterk maakt in de landen van herkomst adoptie door homo's mogelijk te maken. En nog steeds grijpt het Ministerie van Justitie niet in. Houdt de VIA zich op de vlakte.
Moet er dan een 7e vergunninghouder komen? Die zich nadrukkelijk richt op adoptie voor en door alleenstaanden/homo's? En zich eveneens openstelt voor de ‘gewone’ hetero(stellen)? Moeten de homosexuele aspirant-adoptieouder(s) zich gaan verenigen? Het begint erop te lijken…
De enige weg die voor ons nog open lag, was die van het ‘zelfdoen’ kanaal. En dat hebben we gedaan. Sinds 6 weken hebben we een zoon. Uit de U.S.A.