Hallo Gerben,
Eerst en vooral héél veel sterkte samen!
Wij weten nu al ongeveer 9 maanden dat we zelf nooit een kindje zullen hebben. Het is niet gemakkelijk om dat te verwerken, maar samen zijn mijn man en ik er sterker uitgekomen. Voor ons heeft erover praten, hoe moeilijk het ook is, veel geholpen. Je mag als man je gevoelens ook laten zien, je mag sámen huilen, als het maar oplucht! Het is nu nog dikwijls heel moeilijk, zeker als je al die dikke buiken van anderen ziet. Maar het mindert…
Wij hebben gekozen voor adoptie omdat wij er allebei achter stonden. Door de gesprekken met het evaluatieteam (dit team beslist of je een toestemming krijgt of niet - in België) hebben we het ongewenst kinderloos zijn een plaats kunnen geven en kunnen we ons verdriet beetje bij beetje verwerken.
Ik hoop dat jullie er samen ook uit komen, probeer te doen wat je hart je ingeeft.
Veel sterkte, ik hoop dat ik binnenkort gelukkiger nieuws van jullie kan lezen!
Groetjes
PS: Er staan heel veel adoptieverhalen op het net: www.adoptiestartkabel.nl
Daar kan je ook lezen welke stappen je moet ondernemen. Het is een lange weg, maar hij is de moeite waard als je het allebei erg graag wil !
Veel sterkte!
P.S. Als je nog vragen hebt… stel ze maar