Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
bosman
hallo lieve mensen,
hoe en waneer vertel je je kind dat het is geadopteerd?heeft iemand hier goeie ideeen over of ervaring mee?
groetjes,
Onze dochter was bijna 3 jaar toen ze hier kwam. Adoptie is bij ons altijd een onderwerp van gesprek geweest. Ze is inmiddels bijna 3 jaar hier. Voor haar is het simpel: ze ging met het vliegtuig naar papa en mama toe. Ze is “geboren” op Schiphol. Ze komt uit Haïti. Voor haar is adoptie heel gewoon. Ze weet dat ze niet bij mij in de buik heeft gezeten. Ze is er zich nog niet bewust van dat ze ook nog biologische ouders heeft. Maar zo ziet zo ook nog niet de connectie tussen de kippen bij de buurman en het kippenpootje op haar bord. Ik zie het net als bij sexuele voorlichting. Antwoord geven wanneer ze met vragen komt. Op die manier verloopt alles op haar niveau en naar haar behoefte.
Hallo, ik ben geadopteerd toen ik een week of zes oud was. Hier is bij mij thuis nooit over gesproken, dus heb ik het ook nooit geweten. Toen ik 19 jaar was, ben ik er zelf eigenlijk per ongeluk achter gekomen, doordat ik de ordner vond waar mijn ouders alle documenten omtrent mijn adoptie in bewaarden. Dit was best een schok voor mij. Alles waar ik 19 jaar in geloofd heb, bleek ineens een leugen te zijn. Het heeft een paar dagen geduurd voordat ik het allemaal kon relativeren. Ik ben er eigenlijk nooit boos over geweest, dat ze het niet eerder verteld hebben bedoel ik. Mijn vader wilde het niet vertellen, uit angst dat ik dan m'n biologische ouders zou opzoeken, en weg zou gaan of iets in die riching. Maar dat is nooit het geval geweest, bij mij althans. Zo'n drie jaar later ben ik wel opzoek gegaan naar m'n biologische vader, puur uit nieuwsgierigheid. Ik wilde op een gegeven moment toch graag wat voor soort mensen m'n biologische ouders nou zijn enzo. Een vader en een moeder heb ik al, dus daar was ik ook niet naar opzoek. Ik wilde gewoon m'n achtergrond weten, hoe ze eruit zien enzo, een stukje herkenning misschien in uiterlijkheden en karakter. Nu ben ik er inmiddels wel achtergekomen dat je karakter voor een groot deel word gevormd door je opvoeding en je omgeving, dus wat dat betreft ben ik er niet veel wijzer van geworden. Maar nu dwaal ik af van het uiteindelijke onderwerp.
Ik heb mezelf in die tijd vaak afgevraagd wat nu beter zou zijn geweest; het direct te vertellen zodra een kind dat kan begrijpen of juist wachten tot het kind ouder is. Voor mezelf heb ik daar geen passend antwoord op kunnen vinden. In mijn geval is alles op z'n pootjes terecht gekomen. Maar ander had in mijn situatie misschien wel heel anders gereageerd. Ik denk dat jouw vraagstuk sterk afhankelijk is van het kind zelf, hoe het in elkaar steekt, en hoe het deze informatie oppikt. Ik kan je dus eigenlijk geen antwoord geven, alleen mijn ervaring met je delen. Hopelijk heb je er toch iets aan.
Groetjes,
Tanja
Wij hebben er altijd open over gepraat van jongs af aan. Onze kinderen hebben een donkere huidskleur en dat zien ze natuurlijk zelf ook.
Onze zoon was 6 toen we onze dochter kregen. Hij heeft de hele procudure mee gemaakt. Als de kinderen naar de basisschool gaan moeten ze foto's meenemen van hun als baby en er wordt over gepraat waar ze geboren zijn( ik weet niet of dat op alle scholen gebeurt en of dat nog zo is). Ik vind dat kinderen voor dat moment al moeten weten dat ze geadopteerd zijn.
Dat ben ik ook zeker met je eens, ik vind ook dat elk kind het recht heeft om het te weten. Maar als je vraagt hoe en wanneer vertel je het je kind(eren) dan zou ik daar geen antwoord op weten. Zoals het bij mij is gegaan is toch zeker niet de juiste manier, dat weet ik wel. Aan de andere kant heb ik een vriendin die ook is geadopteerd, en die het ook van jongs af aan heeft geweten. Zij is zelf opgegroeid met het idee, dat dit haar echte ouders niet zijn, en dat die nog ergens rondlopen. Dat lijkt me ook best verwarrend. Daarom denk ik dat, hoe en wanneer je het vertelt, heel erg afhankelijk is van je kind.
De verwarring is en wordt groter wanneer je op latere leeftijd te horen krijgt dat je ouders niet je ‘echte’ ouders zijn. Het kind voelt zich dan al gauw belogen en bedrogen met alle mogelijke gevolgen van dien.
Ik vind dat het kind moet opgroeien met zijn/haar adoptiestatus. Overigens, is (hoeft) een adoptiestatus zeker niet negatief (te zijn)! Iets wat benadrukt moet worde,
Je vertelt je verhaal passend bij de leeftijd maar vooral ontwikkeling van het kind.
Aantekenen wil ik dat je er goed rekening mee moet houden dat het kind in de verste verte nog niet snapt waar het nou eigenlijk over gaat, terwijl je als ouder denkt : “Ja maar ik heb het toch verteld”.
Laat het op een speelse wijze wederkerig onderdeel uitmaken van de opvoeding. Dring je verhaal echter niet op, en maak vooral gebruik van de momenten en gelegenheden zoals een boekje over kinderen en ouders, foto's van ouders (eerder aangehaald in een eerdere posting), kinderprogramma's waar dakloze en ouderloze kinderen aan de orde komen, geboorte van een kind …..ach noem zo maar op.
Er zijn zoveel gelegenheden die je eens kunt aangrijpen om het onderwerp afstand/adoptie en het geadopteerd zijn de revue te laten passeren.
Aan een kind vertellen dat het geadopteerd is doe je niet in één keer of slechts in één keer. Er is mijn inziens dan ook geen sprake van: wanneer is het 't beste tijdstip om het aan je kind te vertellen.
Laat het deel uitmaken van de opvoeding, zoals een ‘boterham eten’ dat ook is, echter zonder dwangmatig te zijn.
Vriendelijke groet Triangle
http://www.adoptie.net
Wij hebben er altijd open over gepraat. Onze zoon heeft nooit naar de reden gevraagd , ik heb hem altijd gezegd als je vragen hebt moet je het zeggen ik kan nl. niet in je kijken. Hij is erg gesloten, onze dochter was 9 toen we haar verteld hebben dat ze te vondeling was gelegd, dat was wel even moeilijk maar ze vroeg erna en we hebben haar dat ook verteld. Daarna was ze een stuk rustiger,
We vinden dat ze er recht op hebben net, het hoort bij hun leven.
Ik vind dat ik het eigenlijk verplicht ben aan mijn kinderen.
