Even een vraagje..

Bonny

30-11-2002 23:39

Hoi allemaal,
Hoi ik ben Bonny een gelukkige vrouw 29 jaar, met twee schatten van ouders.
Ik lees veel mee op dit prikbord en reageer amper. Waarom omdat ik deels herkenning zie en deels niet. Ik ben een (in eigen woorden) een half adoptiekind. Ik ben biologisch gezien wel mijn eigen moeder. Maar mijn vader is mijn adoptief ouder, vanaf ik 13de levensjaar. Ik zelf maak geen verschil tussen mijn moeder en vader. Ze zijn me even dierbaar. Maar het vreemde is dat ik nog nooit eerder mensen, ben tegen gekomen die ook maar 1 adoptief ouder hebben. Waarom? Komt het echt zo weinig voor? Zien die kinderen zich niet echt als adoptie kind? Ik zelf zit wel eens met vragen. Niet met zorgen hoor ;-) Maar ik zou het wel leuk vinden eens medegenoten te ontmoeten. Op internet is er ook bar weinig over te vinden.
Groetjes Bonny
Triangle

01-12-2002 10:32

Onder de mailinglijstleden, alsmede actieve bezoekers van Adoptie Trefpunt zijn verschillende kinderen die door de partner zijn geadopteerden.
Lees het Forum eens na dan kom je verschillende contactoproepen, verhalen enzomeer tegen, die vergelijkbaar zijn aan de jouwe.
http://www.adoptie.net
Vriendelijke groet,
Triangle
Bonny

01-12-2002 19:57

Bedankt voor de tip, zal er zeker een keer een kijkje komen nemen. Om ervaringen uit te wisselen.
Bonny
jerusha

02-12-2002 13:51

Hallo Bonny,
Ikzelf zie mijn vader niet als mijn adoptievader maar als mijn vader. Mijn bio-vader was er nooit voor mij, alleen maar als het hem uitkwam maar zoals je weet werkt dat niet zo.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 jaar oud was en mijn broertje 2 jaar. Vrij snel daarna werd mijn moeder verliefd op de man die ik als mijn vader beschouwd. Dit ging niet zo makkelijk als het lijkt maar er zijn soms vreselijke woordenwisselingen geweest en dan zeg je weleens dingen waar je achteraf spijt van hebt. Tot het moment dat ik 18-19 jaar oud was. Toen ben ik er echt achtergekomen dat degene die altijd voor je klaarstaat, degene is die de titel vader verdient. En dat was niet mijn bio-vader. Ondanks alles stond mijn vader altijd voor me klaar, in goede tijden en slechte tijden en eigenlijk op dat moment hebben mijn vader en ik ook eindelijk een goed gesprek gehad, met vele tranen en soms harde woorden.
Nu, op dit moment zijn mijn man en ik bezig met adoptie. Onze dochter uit Taiwan komt waarschijnlijk in december/januari eindelijk naar Nederland en weet je wie er nog trotser is dan wij? Mijn vader!!
Hij als geen ander weet wat adopteren betekent van een kind die niet je eigen bloed is. En eigenlijk heeft mijn ervaring er alleen maar aan toe bijgedragen dat ik graag wilde adopteren.
Dus er zijn waarschijnlijk genoeg lotgenoten maar die het waarschijnlijk anders zien dan adoptie door 1 ouder maar die genoeg liefde in zich hebben om en een vrouw en haar kind(eren) op te nemen als zijn eigen.
Groetjes,
Jerusha

Even een vraagje..

Bonny

Triangle

Bonny

jerusha