Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
marjo
Zomaar een verhaal dat helaas werkelijk is gebeurd….
Vorig jaar adopteerden mijn man en ik onze zoon. Na een wachtijd van bijna 3 jaar was het eindelijk zover. We konden ons geluk niet op! Na ruim een week vanaf dat we het voorstel van ons kindje gekregen hadden, reisden we af naar het land om ons kind op te halen. Het was werkelijk een fantastische en mooie ervaring om voor het eerst ons kind te mogen vasthouden. Eenmaal weer thuis in Nederland deden we het kalmaan, zo weinig mogelijk visite in het begin, het kindje moest nog wennen aan alles. Na ongeveer een half jaar zei mijn man me opeens van de een op de andere dag dat ik nooit iets voor hem had betekent en dat hij ons zou verlaten. Hij pakte zijn koffer en weg was hij. “Vaarwel” zei hij tegen ons. Hij bleek een relatie te hebben met zijn secretaresse al zo'n 2,5 a 3 jaar. Dus al lang voordat wij naar Colombia gingen of aan de hele procedure waren begonnen. Mijn hart brak in vele stukken, en ik was de eerste 2 weken in een grote shock. Daarna heb ik mezelf bij elkaar “geraapt” en mijn schouders eronder gezet. Want ik moest goed voor mezelf en ons kind blijven zorgen. Mijn man kwam te pas en te onpas bij ons over de vloer om ons kind te “zien”. Aan verzorging deed hij niets of weinig en had vaak maar 10 minuten, hooguit een half uurtje de tijd om wat te spelen met ons kind. Nu heeft hij in de rechtbank ge-eist dat hij onze zoon een weekend in de 14 dagen wil meenemen. Ik ben ertegen omdat het kindje nog geen jaar in ons gezin is en dus nog in de belangrijke hechtingsfase zit. Ik heb mijn man er over gesproken maar wil hier niets van weten, en slaat mij direct om de oren met eenb rechtzaak. Heel triest vind ik dat na alle voorlichting die we gehad hebben. Mijn man woont de ene keer bij zijn moeder en de andere keer zit hij in een woonwagen bij zijn vriendin op de camping. Het kan toch niet zo zijn dat ons kind hier allemaal mee naar toe moet? Ik stel mijn man voor ons kind 3 keer in de week bij ons thuis te bezoeken, zodat hij een band met ons kind kan opbouwen. Hij is en blijft de vader en die wil ik ons kind niet afnemen. Maar mijn man gedraagd zich niet als een zorgzame liefhebbende vader. Dit doet mij veel verdriet en dat heeft ons kind niet verdiend. Nu wachten we op een advies van de kinderbescherming. Wat er gaat gebeuren weet ik niet, maar ik hoop dat er naar het belang van ons ADOPTIEKIND gekeken gaat worden en dat in de beslissing ook rekening wordt gehouyden met de hechtingsproblematiek. Ons kind heeft in deze afgelopen maanden dat ik met hem alleen ben erge last gekregen van scheidingangst met mij. Hij huilt veel en wordt snel driftig. Wanneer we een paar dagen rust hebben en mijn man komt dan niet, gaat het zienderogend beter met ons kind. Net voordat mijn man ons verliet heeft hij nog een tweede aanvraag voor een tweede kindje op de post gedaan. Ik denk dat hij zo zijn dubbelleven in stand wilde houden. Want er zijn nu ook duidelijke aanwijzingen dat het kind van zijn vriendin ook van hem is. Het lijkt wel een diepe put, waar de deksel vanaf gegaan is, waar steeds meer vuiligheid uit komt. Ik kan geen boodschappen meer doen, mijn man heeft de rekeningen gecanselt, dus heb ik nu maar een advocaat in de armen genomen. Wat kan iets moois toch veranderen van het een op het andere uur. Toch geniet ik elke dag van mijn kind, en ik vertel dan dat mama er altijd voor hem zal blijven en hem dan ook nooit en nimmer in de steek zal laten. Wat er ook gebeurd. Ik heb dit verhaal geschreven omdat ik het zoveel mogelijk van me af moet praten en om misschien wat tips te ontvangen van mensen die er ook alleen met hun kindje voor staan. Misschien kunnen we elkander tot steun zijn. Groeten van een moeder en haar kind.
