laten we het bij 1?

sophie v. b.

05-04-2004 14:43

Hallo,
Wij zijn gelukkige ouders met een pracht van een dochter van drieenhalf jaar. Eigenlijk hoeven we wat onszelf betreft niet zo nodig gezinsuitbreiding, vooral omdat we erg happy zijn en ontzettend veel plezier beleven met ons drieen. Bovendien zouden we echt overal geld vandaan moeten schrapen om nog een keer het traject in te kunnen gaan, ik heb voor mijn werk al arbeidsuren moeten inleveren.
Wat ons betreft hoeft het niet zo erg nodig. Maar onze dochter zal ‘alleen’ blijven en geen gezamenlijk verleden met een zus of broer op kunnen bouwen. Ik vind dat een heel moeilijke kwestie. Hoe zal ze daar later op reageren, en hoe kunnen we daarop anticiperen? Nichtjes of neefjes van dezelfde leeftijd heeft ze niet; wel al vriendinnetjes. Het feit dat ze uit China komt en nooit te weten komt wie haar bio ouders zijn, maakt het extra moeilijk vind ik.
We moeten onderhand een keuze maken, vanwege de leeftijd. Hoe denken jullie daarover? Graag ook reacties van kinderen.
Harstikke bedankt,
Sophie
Alice

06-04-2004 20:22

Hallo Sophie
Wij zijn nu bezig voor een tweede kindje, onze zoon is bijna 3 jaar.
Wij hebben juist voor een tweede kind gekozen zo dat hij niet alleen is als wij er niet meer zijn.
Wij willen natuurlijk ook nog graag een kind, maar dat is toch wel voor ons een hele belangrijke reden geweest om toch nog een tweede kindje te adopteren.
Alleen is maar alleen.
Gr v Alice
Marieke

06-04-2004 22:07

Hallo Sophie,
Zelf ben ik enigst kind. Bovendien waren mijn beide ouders dat ook. Dus had ik een erg kleine familie. Toen ik jong was had ik er weinig last van, je weet niet beter, ik had veel vriendinnen en vrienden. Ik heb het nooit als een gemis ervaren het alleen zijn, maar mijn ouders ondernamen ook van alles.
Als nadeel vond ik het feit dat je wat meer moeite hebt om voor jezelf op te komen omdat je als kind geen broertjes en zusjes hebt om eens mee te ruzien.
Daar had ik het op school wel eens moeilijk mee. Bovendien krijg je ook heel veel te maken met vooroordelen zo van o, jij bent enigst kind dan zul je wel erg verwent zijn. Dan krijg je alles wat je wil enz. Terwijl dat zeker niet het geval was.
Op latere leeftijd zijn de nadelen dat als er ziekte of narigheid komt bij je ouders dat je er alleen voor staat en niet b.v. bezoek in ziekenhuizen af kan wisselen met broers of zussen. Bovendien als je ouders komen te overlijden is er niemand met wie je herinneringen kunt terughalen uit je jeugd en moet je je verdriet alleen verwerken.
Zelf denk ik als het nou om geld gaat er bestaan ook goedkopere landen hoor waar je uit kunt adopteren. Zelf zou ik toch kiezen voor twee kinderen.
succes met een keuze en de groeten van Marieke.
nancy

06-04-2004 23:04

hoi sophie,
laten wij nou net met precies hetzelfde probleem zitten!
ook financieel gezien is het weer een hele kluif!
inderdaad ons kind heeft ook geen medestander uit hetzelfde land en ja hoe moet dat dan later als wij er niet meer zijn?
heel moeilijk allemaal !
succes
groeten nancysophie v. b. schreef:
>
> Hallo,
> Wij zijn gelukkige ouders met een pracht van een dochter van
> drieenhalf jaar. Eigenlijk hoeven we wat onszelf betreft niet
> zo nodig gezinsuitbreiding, vooral omdat we erg happy zijn en
> ontzettend veel plezier beleven met ons drieen. Bovendien
> zouden we echt overal geld vandaan moeten schrapen om nog een
> keer het traject in te kunnen gaan, ik heb voor mijn werk al
> arbeidsuren moeten inleveren.
> Wat ons betreft hoeft het niet zo erg nodig. Maar onze
> dochter zal ‘alleen’ blijven en geen gezamenlijk verleden met
> een zus of broer op kunnen bouwen. Ik vind dat een heel
> moeilijke kwestie. Hoe zal ze daar later op reageren, en hoe
> kunnen we daarop anticiperen? Nichtjes of neefjes van
> dezelfde leeftijd heeft ze niet; wel al vriendinnetjes. Het
> feit dat ze uit China komt en nooit te weten komt wie haar
> bio ouders zijn, maakt het extra moeilijk vind ik.
> We moeten onderhand een keuze maken, vanwege de leeftijd. Hoe
> denken jullie daarover? Graag ook reacties van kinderen.
> Harstikke bedankt,
> Sophie
sophie v. b.

07-04-2004 22:16

Dank voor jullie reacties. Voor de ervaring zou ik het zo weer doen, hoor. En ook weer het leren kennen van een persoonlijkheidje: Geweldig, zo'n verrassingspakket. En ik realiseer me al te goed dat gezamenlijke herinneringen heel belangrijk zijn. Zeker voor een adoptiekind. Daarom stel ik de vraag ook. En zo te merken wordt de keuze voor een tweede daar dikwijls op gebaseerd.
Maar een gezinssituatie is weer zo anders met twee kinderen dan met een. Ik zie dat om me heen en ik hoor het ook van vriendinnen. Dat het zoveel zwaarder is met twee kids dan met 1. En ik weet gewoon niet of ik dat aankan (lichamelijk niet sterk). En nogmaals, ons gezinnetje nu, voelt gewoon heel lekker. Wat moet dan zwaarder wegen?
En hoewel de relatie tussen zussen of zus/broertje goed kan zijn, ken ik helaas ook voorbeelden dat het gewoon echt niet botert (binnen mijn schoonfamilie bijvoorbeeld) En hoe zit dat dan met adoptiekinderen die genetisch helemaal niet op elkaar lijken? Garanties heb je nooit, maar toch…
Zijn er op dit forum ouders die het bij 1 kind hebben gelaten? Of adoptie-eenlingen? Ik zou graag jullie ervaringen willen horen?
marianne

08-04-2004 08:35

wij hebben sinds 1 jaar een dochter, echt een lieverd, maar wij houden het er toch ook bij 1 hoor, waarom niet, je moet niet om je heen kijken, wat andere daar van vinden, volg je eigen gevoel, je geeft zelf al aan dat jullie zo tevreden zijn, prima toch, geniet lekker van elkaar
Elly

08-04-2004 09:42

We hebben sinds 4 jaar een adoptiedochter. Wij hebben altijd gezegd dat wij maar ÃƒÂ©ÃƒÂ©n kind wilde. Alles gaat tot op heden goed. Ons gezinnetje draait lekker. Het kan best zijn dat bij een volgend kind er problemen komen qua hechting e.d. Dat risico willen we niet lopen. Onze dochter heeft vele vriendinnen. Deze kunnen haar later ook bijstaan.
De keuze 1 of meer is een gevoelskwestie. Een ander kan daar geen beslissing overnemen.
sophie v. b.

09-04-2004 10:41

Lekker om jullie verhalen te lezen, Marianne en Elly. Het geeft me een goed gevoel. Het is inderdaad een gevoelskwestie. Het gaat nu geweldig en wat is de kans dat het nog beter wordt met een tweede? Zoals ik eerder meldde: twee is anders (lees: zwaarder) dan een; en kunnen we een tweede keer weer zo'n grote mazzel hebben met een kind dat zich zo goed hecht?
Mijn vraag/ kwestie is overigens niet zozeer ingegeven door wat anderen vinden, maar wat mijn dochter straks ervaart als eenling; ik wil dus niet dat zij straks het gevoel heeft dat ze er alleen voor staat. Een hecht kringetje om haar heen is daarom erg belangrijk. De vraag was dus eigenlijk of je dat alleen maar kunt doen met een zusje/broertje of ook met vriendinnetjes/vriendjes.
Jerusha

19-04-2004 11:38

Hoi Sophie,
Wij hebben sinds een jaar een dochtertje uit Taiwan. Ze is nu bijna twee en het gaat heel goed. Wij hebben het ook zeer gezellig met zijn drietjes en we kunnen haar alle aandacht geven die ze ook nodig heeft.
Bij ons zal het ook alleen bij haar blijven. Als voornaamste reden hiervoor is dat wij al heel blij zijn dat we haar hebben mogen en kunnen adopteren. Ten tweede vinden wij het heel gezellig zo met zijn drietjes. En last but not least, om weer alle stappen te ondernemen plus het financiele aspect, eigenlijk hebben we dat wel gehad. We hebben gezegd wat komt dat komt en anders zijn wij heel blij met de huidige situatie. Gelukkig heeft ze neefjes en nichtjes en vriendinnetjes.
Ik heb trouwens een aantal neefjes die ook enigs kind zijn en die ervaarden het niet als iets lastigs. Ze misten geen broertjes of zusjes omdat ze niet beter weten. Dus hoop ik maar dat onze dochter dit later ook zo ervaart. En wie weet heeft ze in de toekomst toch wat bio zusjes of broertjes.
In ieder geval succes met de eventuele beslissing.
sophie v. b. schreef:
>
> Dank voor jullie reacties. Voor de ervaring zou ik het zo
> weer doen, hoor. En ook weer het leren kennen van een
> persoonlijkheidje: Geweldig, zo'n verrassingspakket. En ik
> realiseer me al te goed dat gezamenlijke herinneringen heel
> belangrijk zijn. Zeker voor een adoptiekind. Daarom stel ik
> de vraag ook. En zo te merken wordt de keuze voor een tweede
> daar dikwijls op gebaseerd.
> Maar een gezinssituatie is weer zo anders met twee kinderen
> dan met een. Ik zie dat om me heen en ik hoor het ook van
> vriendinnen. Dat het zoveel zwaarder is met twee kids dan met
> 1. En ik weet gewoon niet of ik dat aankan (lichamelijk niet
> sterk). En nogmaals, ons gezinnetje nu, voelt gewoon heel
> lekker. Wat moet dan zwaarder wegen?
>
> En hoewel de relatie tussen zussen of zus/broertje goed kan
> zijn, ken ik helaas ook voorbeelden dat het gewoon echt niet
> botert (binnen mijn schoonfamilie bijvoorbeeld) En hoe zit
> dat dan met adoptiekinderen die genetisch helemaal niet op
> elkaar lijken? Garanties heb je nooit, maar toch…
>
> Zijn er op dit forum ouders die het bij 1 kind hebben
> gelaten? Of adoptie-eenlingen? Ik zou graag jullie ervaringen
> willen horen?

laten we het bij 1?

sophie v. b.

Alice

Marieke

nancy

sophie v. b.

marianne

Elly

sophie v. b.

Jerusha