moeilijk

mama

06-05-2004 17:31

wij kunnen elk moment een voorstel verwachten. Wij hadden de mogelijkheid om voor ivf te gaan maar hebben hier niet voor gekozen. Nu heb ik steeds meer het gevoel dat, ondanks dat mijn ouders (aanstaande opa en oma) telkens aangeven dat ze het geweldig vinden dat wij gaan adopteren , het nog steeds moeilijk hebben met het feit dat wij geen eigen kinderen gaan/kunnen krijgen. Het is alsof wij al helemaal door het verwerkingsproces heen zijn en zij nog niet. Regelmatig komt het nog voor dat als één van onze vrienden zwanger blijkt te zijn zij het er heel moeilijk mee hebben terwijl wij hartstikke blij voor hen zijn. Hierdoor heb ik het gevoel dat ze eigenlijk niet blij zijn met de adoptie en maar gewoon zeggen dat dat zo is. Ik kan eigenlijk niet goed mijn vinger er op leggen maar ik vind het wel rot. Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe moet je hier nou mee omgaan. Ik besef heel goed dat dit onze keuze is en dat de kinderloosheid ons verdriet is/was maar het zou toch fijn zijn als je ouders ook achter je staan. Graag ervaringen. alvast bedankt.
Mei

06-05-2004 17:52

Hoi,
helaas kun je hen niet vertellen hoe ze het moeten voelen.
Mijn eigen moeder leefde van af het prille begin mee en was blij voor ons, maar mijn schoonouders..dat is een heel ander verhaal.
Zeer lauw allemaal en dan druk ik me nog zacht uit. Maar als de kids er eenmaal echt waren, dan waren ze wel trots en blij.
Corine

06-05-2004 19:24

Net als bij de a.s. ouders moeten a.s. grootouders vaak veel verwerken en lopen ze tevens een paar stappen achter hun kinderen aan. Als je zelf in het traject zit van wel of geen kinderen krijgen, begin je ook al te verwerken, terwijl je eigen ouders pas op een later moment doorkrijgen of horen dat je zelf niet zwanger zult worden.
Dan komt de stap tot de adoptie, daar heb je zelf veel gesproken, op een gegeven moment neem je een beslissing en dan begint het pas voor je eigen ouders…
Zo is het ook met het komende voorstel, jullie zijn er klaar voor, je ouders zijn nog zaken aan het verwerken, ze hadden jou waarschijnlijk zo graag een zwangerschap gegund….
Maar in de meeste gevallen is het gelukkig zo dat zodra het kindje er is, het volledig in de harten van de grootouders wordt gesloten.
Als ik jou was zou ik mij er nu niet al te druk om maken. Blijf ze van informatie voorzien, blijf zelf vertellen en enthousiast, en ga nu niet proberen te achterhalen wat er is. Hele grote kans dat alles straks goed is, zodra jullie een voet op schiphol zetten.
groetjes,
Corine,
trotse mamma van Cristiano (1999) en Anngy (2000), beiden uit Colombia
lia

08-05-2004 16:23

ik weet het niet heel goed, mijn schoonouders werden opa en oma van een adoptiekind, pas tien jaar later kregen ze van hun andere zoon ( mijn man) een kleinkind die dus biologisch van hun afstamde. ik zie echt een mega verschil in hoe ze met hun kleinkinderen om gaan: bij het oudste jongetje die dus geadopteerd is, hebben ze geen band, hij kreeg tot voor kort geen verjaardags kadoos nu ze ‘eigen’ kleinkinderen hebben kan je pas goed het verschil zien, mijn schoonmoeder fotografeert graag en schiet hele albums vol van onze zoons, neeflief staat haast niet op een foto ( is niet fotogeniek) om dat ze hun adoptiekleinkind zo openlijk verstoten is er jaerenlang geen contact geweest tussen hun en de ouders van dit jochie, nu is er wel weer contact maar ik schaam me gewoon als ik zie hoe ‘nep’en opgelegd ze tegen hem doen, er is gewoon geen band! mijn zoons kregen een zwaar verzilverde geboortelepen, dit neefje kreeg hem nu na negen jaar ook, omdat ik het tegen oma zei, ik zei heeft hij er wel een gehad? ze kunnen er dus duidelijk niet mee omgaan, heeft de oduersook veel pijn gedaan.
zo hoeft het echt niet te gaan, ik denk dat als iedereen in het begin eerlijk zijn gevoelens op tafel had gelegd dat er een betere basis was bestaan. ook adoptiegrootouders moeten aan dit feit wennen, gun ze die tijd, en dan moeten de grootouders er wel open voor staan natuurlijk!
succes!
suzanne

08-05-2004 23:08

Mijn ouders hebben nooit enig verschil gemaakt tussen mijn geadopteerde kinderen en de kinderen van mijn broers/zussen.
Ze waren net zo trots als op hun biologische kleinkinderen. En mijn moeder leefde enorm mee toen wij 2 jaar terug naar het geboorteland gingen en de familie van onze zoon gingen bezoeken.
Helaas leven ze nu geen van 2en meer en ook mijn schoonouders niet.
Bij mijn schoonvader was er wel een heel groot verschil. Daar gingen we ook haast nooit naar toe.
Suzanne

moeilijk

mama

Mei

Corine

lia

suzanne