Stevige basis

Syl

23-05-2004 23:55

Als 37 jarige vrouw, zou ik graag het volgende kwijt willen.
Ik ben direct na mijn geboorte afgestaan.
Opgegroeid in een adoptiegezin waarin een hoop problematiek was.
Graag wil ik kwijt, wanneer men de wens heeft een adoptiekind te adopteren, bedenk dan wat de reden daarvan is.
Sta stevig in je schoenen, probeer geen leegtes te laten opvullen door het ‘adoptiekind’.
Ken jezelf, weet wie je bent, verwerk eerst evt. kinderloosheid, onvruchtbaarheid.
Verwacht niet teveel van het adoptiekind, maar geef, geef alles wat je te geven, onvoorwaardelijk.
Alle liefde en warmte die je in je hebt, gevende liefde.
Ikzelf zit met de verwerking nu van een behoorlijke emotionele chantage.
Vnl. veroorzaakt door mijn adoptiemoeder.
Zij verwachtte van mij, mijn broer, dat wij haar leegtes invulden, dat wij haar compleet maakten. Veiligheid, warmte, liefde heb ik niet gekend.
Nee, ik gaf. Ik moest dankbaar zijn.
Uiteindelijk was mijn overlevingsmechanisme om te overleven in dit gezin. Ik werd omschreven als het zonnetje in huis. Daar voldeed ik aan.
Mijn jeugd kenmerkte zich door angst. Aanpassen, aanpassen en nog eens aanpassen.
Maar wie ben ik? Ik mocht niet zijn zoals ik was.
Helaas is ons hele gezin hierdoor uiteengevallen, mijn adoptiebroer koos voor zichzelf en brak met het gezin al 12 jaar geleden.
Het is verbrokkeld, ik ben verbrokkeld geweest, maar ik knok om compleet te zijn. Want, zo ben ik wel bedoeld.
Ik wilde dit even kwijt.
Het verleden heb ik verwerkt ja, alleen ik zit nu met de gevolgen van die enorme emotionele chantage, die ook heeft doorgewerkt in belangrijke beslissingen in mijn leven, weer koos ik mensen uit die mij emotioneel chanteerden, manipuleerden. Ik had het niet door, ik was gewend het anderen naar de zin te maken, rekening te houden met gevoelens van anderen, Nu wel, maar nu ben ik 37 jaar en zit met de gevolgen, nog.
De gevolgen voor ‘geadopteerden’ die ook nog eens emotioneel gechanteerd worden, zijn dubbel zo zwaar
en dubbel zo hard knokken dus. Toch die bodemloze put?
Mvrgr.
Syl.
Evelien

24-05-2004 10:12

Hallo Syl, dank je voor je openhartige verhaal. Ik ben zelf adoptiemoeder en me heel sterk bewust van hetgeen waar jij over schrijft, ik kan me er helemaal in vinden. Misschien is het toch ook wel belangrijk om te melden dat ik (niet geadopteerd) hetzelfde heb meegemaakt als jij. Ook mensen die niet geadopteerd zijn kunnen deze ervaringen dus hebben, ik kan me echter voorstellen dat het dubbel zo hard aankomt als je geadopteerd bent. Ik ben blij dat je je verhaal hier hebt willen opschrijven, ik hoop dat anderen jouw voorbeeld zullen volgen, jullie ervaringen zijn namelijk enorm belangrijk voor (aspirant)adoptieouders. Ik vind eigenlijk dat hier ook een taak in is weggelegd voor de Raad van de kinderbescherming die de gezinsonderzoeken van de (aspirant)adoptieouders uitvoert. Syl, ik wens jou heel veel sterkte op jouw pad naar compleet zijn en hoop dat je de cyclus kunt stoppen. Ik raad je aan om eens te gaan kijken op de site van Psychologie Magazine: http://www.psychologiemagazine.nl/psychologie/show
bij het discussieforum. Hoewel dit helemaal niet over adoptie gaat denk ik dat je daar misschien wel een stukje herkenning zult vinden. Groetjes, Evelien
Claudia

24-05-2004 11:42

Bedankt voor je openhartige verhaal.
Ik, als aanstaande adoptiemoeder, neem je raad zeer ter harte en
ben me er zeer bewust van wat voor impact het adopteren op het kind zal hebben.
Wat goed dat je ook jou kant laat horen!
Ik wens je veel succes om je eigen leven op orde te krijgen…..
groetjes
Syl

24-05-2004 12:08

Ik ben blij dat er zo op mijn verhaald wordt gereageerd. Graag wil ik het positief benaderen vanuit mijzelf hoe ik eea heb ervaren.
Daarbij hoor ik maar weinig van ‘geadopteerden’ die wat ‘ouder’ zijn. Ik vind het belangrijk om dit toch te delen.
Ik was niet helemaal duidelijk met dat overlevingsmechanisme.
Ik schreef:
Uiteindelijk was mijn overlevingsmechanisme om te overleven in dit gezin.
Hiermee bedoel ik.
Waarschijnlijk voelde ik als kind zijnde de spanningen al haarfijn aan. Het optimisme, doorzettingsvermogen -zonnetje in huis- wat ik wel in me had werd mijn overlevingsmechanisme, werd alleen maar sterker, waarvan dankbaar gebruik werd gemaakt.
Maar, nu terugkijkend, is er niet naar mij als persoon gekeken.
Je draagt hoe dan ook de genen mee van je biologische ouders. Mijn gevoel nu is dat ik in dit adoptiegezin ben geperst, en dus zodoende opgroeide in een compleet ander milieu als waaruit ik kwam, deze omstandigheden waren dan ook als zodanig dat opgroeien bij mijn biologische ouders geen schijn van kans had, dat besef ik wel degelijk. Maar de genen, het ZIJN kan nooit ontkend worden.
Ik wil daarmee zeggen probeer alles te achterhalen wat er te achterhalen valt over de biologische ouders, wellicht is er dan meer begrip voor gedrag van het adoptiekind.
In mijn geval werd het bestaan van mijn biologische ouders min of meer ontkend.
'Ze zijn nu van mij'. Werd er gezegd, en nog spreekt ze dit uit zoals ze dat toen voelde of dacht.
Voor mij werd hierdoor mijn bestaan, mijn afkomst ontkend, verloochend. Voor de buitenwereld gingen we door als ‘normaal’ gezin. Dit voelde voor mij niet goed, ik zweeg. Ik voelde.
Ik weet dat er destijds door de Raad vd Kinderbescherming ook wel degelijk onderzoeken zijn geweest naar het gezin waarin ik geplaatst zou worden. Deze raad was niet alleen maar positief, mijn moeder wist alles te weerleggen en te manouevreren zodat ze uiteindelijk toch die toestemming kregen kinderen te adopteren.
Graag zou ik ook nog kwijt willen. Houdt er rekening mee dat ooit het moment kan komen dat ze op zoek willen gaan. Weet dan dit niets te maken met de adoptie-ouders, maar puur het willen weten, op zoek gaan naar de wortels, het eigen-ik, op zoek naar familiebanden.
Steun hierin, al voelt het misschien heel dubbel.
Voor mij was het weten erg belangrijk. Na mijn zoektocht, kwam ik erachter dat mijn biologische ouders niet meer leefden, wel mijn halfzus en halfbroer heb ik gevonden.
Het kwam voor mij niet in plaats van de adoptiefamilie, maar erbij, iets wat bij mij hoort. Niet in plaats van.
Steun ze hierin.
Ik weet dat er enorm veel goede adoptiegezinnen zijn, maar toch wilde ik dit graag kwijt.
Groetjes Syl.
Syl

24-05-2004 12:17

Ik zal die link eens bekijken, dank daarvoor.
Over die emotionele chantage wil ik graag nog dit kwijt.
Als adoptiekind, zit je toch al wat moeilijker ivm het zoeken naar je identiteit, je ZIJN.
Zeker wanneer biologische ouders onvindbaar ofwel overleden zijn.
Wanneer er sprake is van emotionele chantage is het des te harder knokken voor jezelf. Soms een eenzame strijd, maar toch de moeite waard.
Ik ben op zoek gegaan, teleurgesteld in mijn geschiedenis, die was voor mij snoeihard om deze realiteit onder ogen te moeten zien. Vanaf het moment dat ik mijn zoektocht ben begonnen, na de geboorte van mijn zoon, ben ik gaan fantaseren over mijn biologische ouders. Wanneer deze info (nog) niet voorhanden is, ofwel onbespreekbaar in het gezin ga je je eigen beeld creeren, helaas was de werkelijkheid totaal anders.
Dus je gaat naar je wortels, teleurstelling, vervolgens weer loswrikken daarvan.
Want: ik weigerde om ‘slachtoffer’ van het verleden te worden. Daarvoor had ik gelukkig genoeg eigenwaarde opgebouwd.
Tot zover,
nogmaals groetjes Syl.
Syl

24-05-2004 12:18

Dank je Claudia,
uiteindelijk wordt je er wel sterker van, maar het is keihard knokken.
Syl.
Claudia

24-05-2004 14:12

Hoi Syl,
ik denk dat velen hier op het forum je verhaal
geÃƒÂ¯nteresseerd tot zich nemen!
Zou het voor de verplichte VIA voorlichting niet eens goed zijn iemand die al wat “ouder” is en geadopteerd uit te nodigen voor een gesprek met de toekomstige adoptieouders?
Er komt altijd wel een ervarings-ouder, iemand die een kindje geadopteerd heeft, vertellen over z'n ervaringen.
Maar jÃƒÂºist de verhalen van iemand die zelf geadopteerd is zijn zo ontzettend belangrijk.
Zelf hebben we erg in dubio gezeten toendertijd wat betreft de landenkeuze, juist omdat we het kind contact willen laten houden/ op zoek gaan naar, eigen familie.
Ons viel op dat er toch flink wat ouders waren die juist kozen voor een land waarvan het duidelijk is dat op zoek gaan naar familie onmogelijk is (vondelingetjes bv.). Omdat, gaven zij aan, men het toch lastig vond om het kind te moeten delen/ wie weet wil hij/zij later wel terug/ zo graag een kindje voor zichzelf hebben.
Verbazingwekkend vond ik dat maar goed, je kunt nooit voor iemand anders spreken.
Een kind is geen bezit.
Adopteren is een lastige keuze. Je weet nooit of je er goed aan doet voor het kind.
Hoeveel waarde kunnen we hechten dan he, aan de RvK die “zo'n gezin” niet goed weet door te lichten?
Zelf weet ik dat ook pleeggezinnen soms tussen de mazen van de RvK gesprekken door weten te kruipen en er vreselijke dingen jaren en jaren plaats kunnen vinden.
En het betreffende meisje (ÃƒÂ©n haar pleegbroers/zussen) nu totaal in de knoop zit en flinke problemen heeft.
Maar goed, ik dwaal af.
Nogmaals bedankt voor je openhartigheid. Hopelijk zullen/durven/willen andere geadopteerden ook hun verhaal (positief dan wel negatief) posten hier.
Groetjes
Claudia
anne

24-05-2004 14:18

Hallo Syl
Ook ik vind het fijn om jouw gedachten en gevoelens hier over te lezen. Ik denk dat het voor veel (aspirant )adoptie ouders vanzelfsprekend is dat hun kinderen opzoek gaan naar hun familie maar als het daadwerkelijk zolaat is zal het wel even slikken zijn. Veel ouders ervaren het als falen of dat ze alles voor niets hebben gedaan. Het is goed om te lezen dat dat niet zo is.
Bedankt dat we even met jou hebben mogen meeleven.
Groetjes Anne
Ingrid

24-05-2004 15:27

Syl,
Ook ik ben blij met je verhaal en wil je hiervoor danken.
Ik zou je alleen wat willen vragen over het zoeken. Als je eerder was gaan zoeken (dus als jouw adoptie-ouders je al vroeg daarin gesteund hadden) had je geboortemoeder dan wel gekend. Is, ondanks dat je geboortemoeder overleden is, jouw adoptieverhaal wel duidelijk?
De reden dat ik dit vraag is omdat wij (mijn man en ik) in dilemma zitten of we nu al informatie gaan inwinnen over de familie van onze dochter of dat later zullen doen (wanneer?) en dan inderdaad de kans lopen dat de ouders overleden zijn.
Bedankt,
Ingrid
lin

24-05-2004 16:27

syl bedankt voor je openhartige verhaal, mijn moeder kon haar echte vader niet, ze is opgegroeid bij haar opa en oma, haar moeder is later getrouwd met een man die mijn moeder als vader zag, maar is er nooit bij in huis opgegroeid, mijn moeder heeft zich altijd afgevraagd wie haar biologische vader was, maar haar moeder heeft haar er nooit wat van willen vertellen, als mijn moeder er over begon werd haar moeder erg kwaad dit heeft mijn moeder veel pijn gedaan vooral ook de manier waarop haar moeder reageerde. Van een tante van haar en van haar grootouders heeft ze toch nog wat te horen gekregen wie haar vader is, mijn moeder was 54 toen ze haar vader heeft gezocht met de hulp van ons, hij was 74 jaar helaas heeft ze hem maar twee maanden mogen kennen, hij kreeg een hersenbloeding en overleed, er is een rust over mijn moeder heen gekomen, maar het doet nog erg veel pijn hoe mijn oma op haar reageert ook toen ze haar vader vond na bijna 55 jaar mijn oma wordt er nog kwaad over als je er over wil praten.
groet van lin

Stevige basis

Syl

Evelien

Claudia

Syl

Syl

Syl

Claudia

anne

Ingrid

lin