Stevige basis

Syl

25-05-2004 09:25

Goedemorgen,
Ik denk dat de angst het kind te ‘verliezen’ uiteindelijk ongegrond is. Maar ook dan weer komt het erop neer, wat zijn de motieven om een kind(je) te adopteren.
Wanneer je gedaan hebt wat in je vermogen ligt, (wanneer doe je het goed? dat geldt ook voor ‘normale’ gezinnen) dan is die angst te verliezen niet nodig.
Angst hiervoor zegt uiteindelijk alles over jezelf. (Teveel angst) voor verlies kan uiteindelijk leiden zelfs voor verlies.
Wanneer men de belissing neemt een kindje te adopteren vanuit een situatie dat het onmogelijk is biologische ouders ooit te achterhalen, met hierbij de achterliggende gedachte dat dat wel zo prettig voor de adoptie-ouder is, dan ben je naar mijn idee verkeerd bezig en wil of kun je de eigenlijke situatie niet onder ogen situatie. Handelen uit eigenbelang, bezit.
Het kind hierin de ruimte geven, juist DAT getuigt van liefde voor het kind, omdat dat belangrijk is voor het kind.
Zo niet, dan wordt het kind met schuldgevoelens opgezadeld die de adoptie-ouders onbewust neerleggen bij het kind.
Hoeveel kinderen/volwassenen durven of gaan niet op zoek naar de biologische familie? Omdat het niet bespreekbaar, omdat ze aanvoelen dat het voor de adoptie-ouder(s) moeilijk is. Rekening houden met de gevoelens van adoptie-ouder(s) uit een sterk gevoel van loyaliteit naar hen toe. Maar zij doen zichzelf te kort. Angst, schuldgevoel enz enz, terwijl het gaat om je roots, belangrijk om te weten, voor anderen zo normaal, voor adoptiekinderen harder knokken.
Wat ik hiermee wil zeggen, dat het nog zwaarder kan worden voor adoptiekinderen wanneer die ruimte niet gegeven worden. Ze staan er ‘tussenin’. Er wordt ‘getrokken’ maar ze kunnen geen kant uit. Stellen uit enz. enz.
Tot het ‘misschien’ te laat is. Dit is te pijnlijk wanneer dit gebeurd door het ‘sparen’ van adoptie-ouders.
Voor mij persoonlijk, is die zoekactie, hoe moeilijk het ook was binnen het adoptiegezin, nooit ter vervanging geweest. Maar iets wat ERBIJ komt.
Dat heb ik vaak moeten zeggen tegen mijn adoptiemoeder, mezelf bijna moeten verantwoorden. En dat is te gek voor woorden eigenlijk, maar ook hier, het is zoals het is.
Syl
Syl

25-05-2004 09:41

Zoals ik al zei, ik ben zelf gaan zoeken toen ik zelf moeder werd, daarvoor heb ik die behoefte niet gehad, ofwel onbewust aangevoeld dat dat absoluut niet zou worden geaccepteerd als dat wel zo zijn.
Mijn biologische moeder is overleden toen ikzelf 14 jaar oud was.
Het adoptieverhaal is mij duidelijk ja. Acceptatie daarover is er ook. Wanneer ik eerder had gezocht dan had ik waarschijnlijk een enorme klap gehad, mijn moeder was schizofreen, en uiteindelijk zichzelf van het leven beroofd. Mijn vader is op dezelfde manier aan zn einde gekomen.
Dat is erg zwaar voor een kind dit te weten. Ik was 25 toen ik hier achterkwam.
Hier ben ik zelf achtergekomen.
Op jouw vraag om al informatie in te winnen, zou ik zeggen ja.
Wat niet wil zeggen dat je er al over moet beginnen. Maar voor jullie als adoptie-ouders zelf om meer duidelijkheid te hebben, te weten welke achtergrond jullie dochter heeft, dat schept duidelijkheid ook voor jullie zelf. De feiten zijn er gewoon, die afkomst kan niet verloochend worden of in de doofpot gestopt worden. Wanneer jullie dochter hiernaar gaat vragen dan kun je -afhankelijk- van de situatie die vragen beantwoorden. Afhankelijk van wat zij aankan op dat moment.
Ik weet ook dat er adoptiekinderen zijn die niet op zoek gaan, omdat ze die behoefte niet hebben, dat kan dus ook.Maar ik denk toch beter het te weten is en heel belangrijk de ruimte geven aan het adoptiekind en ze steunen wanneer dit nodig is.
Dat getuigt van liefde. Je kunt het gevoel krijgen dat je ze misschien verliest, maar dit is niet zo, wanneer ze die liefde warmte hebben meegekregen, dan is die band er wel degelijk met het adoptiegezin.
Eigenlijk is het zo n beetje de situatie van mijn zoon. Hij is 12 jaar nu. 7jaar geleden zijn wij gescheiden.
Zijn vader woont in Spanje. De kans bestaat dat hij misschien op een gegeven moment daarheen wil. Ik zal hem moeten laten gaan, niet gemakkelijk. Maar ik weet dat die kans erin zit. Daarbij weet ik ook dat ik gedaan heb wat in mijn vermogen ligt, maar wanneeer dit zijn keuze is, belangrijk voor hem, voor hemzelf, zn identiteit dan zal ik hem die ruimte geven.
Syl.
Syl

25-05-2004 09:46

Triest,
Een voorbeeld van hoe een kind de dupe wordt van iets wat haar moeder zelf niet heeft kunnen accepteren, verkroppen. Ofwel een plek kunnen geven.
Syl
mamawannabe

25-05-2004 20:20

Beste Syl,
Je hebt al veel reactie gekregen maar ik wilde toch ook nog even wat zeggen. ik vind het heel triest om jouw verhaal te lezen, ook voor jouw moeder omdat ik het idee krijg dat ze het zichzelf allemaal zo moeilijk heeft gemaakt terwijl dat niet nodig is geweest. Wij hebben het geluk dat we van mensen zoals jij kunnen leren en dat er internet is met informatie voor iedereen toegankelijk. Jouw pijn kunnen we helaas niet wegnemen maar je wel bedanken voor wat je ons wilt meegeven en waaruit wij kunnen leren. Gelukkig kun jij je zoon nu en later geven wat hij nodig heeft.
Ik wens je veel sterkte en veel geluk toe.
Syl

25-05-2004 22:32

dank je wel,

Stevige basis

Syl

Syl

Syl

mamawannabe

Syl