gevoelig onderwerp?

Charlie

17-08-2004 00:17

Ik ga een gevoelig punt aansnijden ben ik bang, en toch doe ik het maar wel; ik zie veel leed en pijn in mijn dagelijks werk bij geadopteerde kinderen met bijv. hechtingsproblematiek/ (ontwrichte) gezinssituaties. Ik zie niet alleen soms leed bij de kinderen maar ook bij adoptief ouders. Ik vraag me daardoor wel eens af of adoptie soms niet meer verdriet teweeg brengt dan dat het goed doet. Ik ontmoet ook (en gelukkig maar!) gezinnen waar het wel goed gaat maar (waarschijnlijk heel erg gekleurd door mijn werk) moet ik helaas toch zeggen dat ik een (misschien wel heel erg vertekend) negatief beeld ervan heb gekregen.
Ik ben voorzichtig in mijn uitspraken omdat ik ervan overtuigd ben dat mensen uit goede bedoelingen adopteren, maar ik zie in de praktijk zeer veel trieste “gevallen” bij wie de goede bedoelingen niet voldoende waren….en dat ik me soms zelfs afvraag of de kinderen niet beter af waren in hun eigen land?
Mag ik vragen wat jullie mening daarover is, op welke manier je nadenkt over de toekomst van en met je kinderen? Wat, als het niet verloopt zoals je zou willen voor je kind of jezelf?
Begrijp me niet verkeerd, het is geen aanval op adoptie, ik zie alleen vanuit mijn werk ook hele donkere schaduwkanten waardoor ik deze vraag stel.
Charlie
froukje

17-08-2004 09:31

als je alleen maar werkt met adoptie kinderen welke een hechtingsprobleem hebben zie je ook alleen de zwarte kanten van adoptie ,maar er zijn zoveel gezinnen welke wel goed gaat. En waar helemaal geen problemen ontstaan.
Ook in gezinnen welke bio eigen kinderen komt vaak hechtingsproblemen voor dus zijn niet alleen de adoptie kinderen .
froukje
Anneke

17-08-2004 12:39

Charlie het is prima dat je dit onderwerp aansnijd. In de onderwerpen op dit prikbord zie ik ook vaak alleen vooral vragen over de procedure en hoe het sneller kan. Daar kan ik me helemaal in verplaatsen omdat ook ik me nog kan herinneren dat het niet snel genoeg kan gaan. Alles duurde me te lang en ik voelde me onzeker omtrent de juistheid van de beslissing een (adoptie)kind te willen. (Dat alleen bij de eerste.) Rationeel weet je wel dat het ook fout kan gaan, maar dat zijn zaken waar je eigenlijk niet aan wil. Je wilt vooral de leuke kanten zien. Wanneer ik terugkijk zijn mijn dochters, het mooiste wat me overkomen is. Toch zijn er wel problemen. Bij ÃƒÂ©ÃƒÂ©n kind behoorlijke leerproblemen. Dit komt vaak voor bij adoptiekinderen (ondervoeding of onvolwaardige voeding bij de moeder) Zie verder ook onder het kopje hechtingsproblemen bij Anneke. Verder zie ik bij twee echtparen in mijn direkte omgeving waarbij het tot uithuisplaatsing is gekomen en in een ander geval een tot zeer moeizaam contact met het kind. Graag reacties hierop.
elia

17-08-2004 21:34

ja het is een gevoelig onderwerp, voor mijn man die het in zijn eigen gezin meemaakte, is dat de reden dat hij niet wil adopteren, ik heb altijd gedroomd van adopteren, maar hoeveel recht heb ik nu ik twee gezonde bio kids heb….
ik denk dat ouders moeten beseffen dat ze het voor zich zelf doen, en altijd helemaal eerlijk zijn tegen je kind, maar rekening er mee houden dat het fout kan gaan…ik weet het niet bij bio kids kan het ook fout gaan….tja adoptiekids hebben meer kans op…maar dat beseffen lijkt me genoeg, geniet verder gewoon samen van de mooie momenten die er wel zijn….
anne

17-08-2004 22:26

Ik wil ook ff reageren op het bovenstaande.
Ondanks dat ik net moeder ben geworden van een prachtige meid van 6, vind ik dit geen gevoelig onderwerp.Ik vind het wel jammer dat veel mensen (die weinig of niets van adoptie afweten) vaak over dit soort dingen beginnen. Ik moet er bij zeggen dat ik ook een bio zoon heb die twee jaar ouder is. Toen ik zwanger van hem was zei niemand tegen mij. och wat zou het naar zijn als hij later uit huis geplaats moet worden omdat het niet goed met hem gaat, of misschien is hij wel gehandicapt, Als je zwanger bent gaat iedereen van het beste uit. Iedereen leeft met die roze wolk mee. Ik heb dit heel anders ervaren met mijn adoptie dochter. Mensen waren wel blij maar…….. je weet nooit wat je in huis haald. Dat klopt. Maar ik wist ook niet wat ik in de wieg zou leggen en wie weet wordt het later een crimineel. Wat ik me nu niet kan voorstellen omdat het een lieverd is. Hij is dankbaar, behulpzaam, vrolijk, leergierig en zo kan ik nog wel door gaan . Maar die dingen kan ik ook bij mijn dochter opnoemen.Ik heb de keuze voor adoptie meer overwegend genomen als destijds mijn zwangerschap. Ik weet dat het mis kan gaan met beide kindren maar ik weet ook dat het heel goed kan gaan. Dat laatste daar hou ik me aan vast omdat het geen enkele zin heeft om me aan het negatieve vast het houden. Ik ben ook van mening dat een kind geen bezit is. Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om hun leven zo aangenaamt mogelijk te maken maar ik kan niet meer doen dan mijn best.
Je weet pas als je oud bent of je er goed aan hebt gedaan voor jezelf en voor je kind. Geen een kind vraagt om geadopteerd te worden maar er is ook geen enkele eicel is vraagt om bevrucht te worden. Kinderen krijgen is dus altijd een ego gebeuren en dat geeft ook niet volegns mij als je maar goed beseft waar je aan begingt maar ja wanneer weet je dat?
Groet anne
Nicky

18-08-2004 00:25

Ik ben moeder van 2 geadopteerde dochters, waarvan 1 hechtingsproblemen heeft. EN ben werkzaam met hechtingsgestoorde kinderen (zowel geadopteerd als biologisch).
1 ding weet ik zeker… op geen enkel kind krijg je “garantie” dat het goed gaat. Of dat kind nu biologisch, geadopteerd of een pleegkind is.
Adoptie betekend niet per definitie dat het “fout” gaat. Het ene kind heeft een betere start gehad dan het andere. Vanuit mijn gezinssituatie weet ik dat karakter een groot aandeel heeft in het wel of niet krijgen van hechtingsproblemen. Een kind wat van nature heel gevoelig is is daar “bevattelijker” voor.
Vergelijk een adoptiekind eens met een biologische baby (vervelend woord, maar ik hoop dat jullie mij begrijpen), die vlak na de geboorte in een couveuse komt omdat het in levensgevaar is en daar een zeer lange tijd moet verblijven. Dit kind (het biologische dus) loopt evenveel risico op hechtingsproblemen als een geadopteerd kind.
Mijn dochters zijn op verschillende leeftijden bij ons gekomen (resp. 9 maanden en 1,5 jaar oud), de oudste heeft hechtingsproblemen.. de jongste niet. Leeftijd waarop het kind naar Nederland komt is niet bepalend voor het ontstaan van problemen.
Ben benieuwd naar meerdere reacties!
Wat ik wel weet is dat en door mijn moederschap en door mijn werk ik mij gelukkig prijs met mijn kinderen. Het zijn beide vechters, die het wel gaan redden in hun bestaan!
Groetjes,
Nicky
Maaike

18-08-2004 01:16

Hoi Charlie,
Gevoelig onderwerp??? Voor mij eigenlijk niet echt. Het is een onderwerp waar ik als (adoptie)moeder echt wel over nadenk. Ik besef wel dat jouw ervaring ietwat gekleurd kan zijn door jouw eigen werkervaring, maar van de andere kant weet ik ook dat dit helaas voor vele adoptiegezinnen (ouders en kinderen) wel realiteit is.
Ja natuurlijk denk ik na over onze toekomst, niet alleen die van mij en mijn man maar ook over de toekomst van onze (4) adoptiekinderen. De relatie met mijn kinderen is eerlijk en open. Ze mogen allevier zijn wie ze zijn, met hun eigen verdriet, positieve en negatieve kanten, ook met hun eigen woede, vragen en wat dan ook. Tja, op de een of andere manier zijn we nu een hecht gezin (en dat meen ik dus echt) maar we hebben echt wel onze problemen en moeilijkheden gehad, en ja voor een aantal problemen hebben we proffesionele hulp ingeschakeld. Ik kan uren filosoferen over onze toekomst, als gezin, over over de kinderen individueel, maar wat heeft dat voor zin??? Begrijp me niet verkeerd hoor, het is niet zo dat me dat niet kan schelen, of dat ik er verder niet over nadenk en verder denk dat de hele toekomst een hele mooie roze wolk is, maar helaas, ik kan niet echt in de toekomst kijken, Nu gaat het in ons gezin echt heel erg goed, en ja, heel misschien is het over een jaar heel anders (met 2 pubers in huis). Maar zoals het hier nu gaat, het positieve wat we nu als gezin met 6 personen ervaren (met alle verdriet, vragen, en soms opstandigheid over hun adoptie van de kinderen) neem ik mee als positieve leidraad voor de toekomst, maar wat er ook gebeurd, de kindenren weten dat wij als ouders voor altijd achter ze staan, nee het verdriet als het niet helemaal gaat zoals je had gehoopt (want dat alles gewoon goed gaat, dat hoopt toch iedreen), zal er niet minder om zijn, maar toch….we zullen er altijd zijn voor onze vier kanjers, en wat ik dan hoop is alleen maar dat we er ook mogen zijn van de kinderen.
Pffffffft eigenlijk heel erg moeilijk om je gedachten hierover op een zo kort mogelijke manier op “papier” te zetten, maar ik hoop dat het een beetje duidelijk is.
Groetjes, Maai
Anneke

18-08-2004 11:02

Ik herken veel in wat je schrijft. Ik sta weer elke dag met verwondering en trots te kijken hoe de kinderen zich ontwikkelen. Hoe ze zich ontwikkelen als individu. Ieder met hun eigen sterke kanten en hun eigen strijd. Het is een feest om mee te maken. Alle problemen horen daarbij.
mama van Mirko

18-08-2004 13:21

..Wat verwoord je dat mooi Anne…wij hebben 1 bio-zoon en hopen volgend jaar zijn brusje uit China op te halen.
Mensen zeggen vaak tegen ons, stel dat hij/zij later terug wil naar China?
Wij zeggen dan dat onze bio-zoon ook kan besluiten om naar Australie te emigreren….sterker nog…als onze zoon later wil kan hij zich zonder problemen en papieren rompslomp vestigen op Curacao, aangezien hij daar is geboren toen wij daar tijdelijk woonden….
lies

21-08-2004 11:49

Mag ik vragen hoe jullie merken dat dat oudste kind hechtingsproblemen heeft ? En hoe oud is ze (toch ?) nu ?
Groetjes Lies
p.s. een goed voorbeeld trouwens van dat couveuse-kind !
Nicky schreef:
>
> Ik ben moeder van 2 geadopteerde dochters, waarvan 1
> hechtingsproblemen heeft. EN ben werkzaam met
> hechtingsgestoorde kinderen (zowel geadopteerd als biologisch).
> 1 ding weet ik zeker… op geen enkel kind krijg je
> “garantie” dat het goed gaat. Of dat kind nu biologisch,
> geadopteerd of een pleegkind is.
> Adoptie betekend niet per definitie dat het “fout” gaat. Het
> ene kind heeft een betere start gehad dan het andere. Vanuit
> mijn gezinssituatie weet ik dat karakter een groot aandeel
> heeft in het wel of niet krijgen van hechtingsproblemen. Een
> kind wat van nature heel gevoelig is is daar “bevattelijker”
> voor.
> Vergelijk een adoptiekind eens met een biologische baby
> (vervelend woord, maar ik hoop dat jullie mij begrijpen), die
> vlak na de geboorte in een couveuse komt omdat het in
> levensgevaar is en daar een zeer lange tijd moet verblijven.
> Dit kind (het biologische dus) loopt evenveel risico op
> hechtingsproblemen als een geadopteerd kind.
>
> Mijn dochters zijn op verschillende leeftijden bij ons
> gekomen (resp. 9 maanden en 1,5 jaar oud), de oudste heeft
> hechtingsproblemen.. de jongste niet. Leeftijd waarop het
> kind naar Nederland komt is niet bepalend voor het ontstaan
> van problemen.
>
> Ben benieuwd naar meerdere reacties!
> Wat ik wel weet is dat en door mijn moederschap en door mijn
> werk ik mij gelukkig prijs met mijn kinderen. Het zijn beide
> vechters, die het wel gaan redden in hun bestaan!
>
> Groetjes,
> Nicky

gevoelig onderwerp?

Charlie

froukje

Anneke

elia

anne

Nicky

Maaike

Anneke

mama van Mirko

lies