Ja hoor. Hoe goed je je ook voorbereidt, de werkelijkheid is altijd anders. Mooier, maar ook veel zwaarder. Zo zwaar dat je ook wel eens je twijfels hebt. Maar gelukkig zijn er andere (adoptie)ouders die hetzelfde mee hebben gemaakt en je kunnen geruststellen. Vergeet niet dat, behalve de adoptie opzichzelf, ook je hele gezinssituatie op zijn kop wordt gezet. Het wennen aan de nieuwe situatie duurt wel een paar maanden, of misschien nog langer. Iedere ouder maakt dat mee, ook ouders met biologische kinderen. Ik heb hen ook wel eens snikkend op de bank gezien. Ook zij wisten waar ze aan begonnen, en dat het niet altijd een roze wolk zou zijn, maar de werkelijkheid vonden zij ook zwaarder.
Ik vond de begintijd moeilijk, terwijl we helemaal niet kunnen spreken van echte problemen. In onze situatie hebben we er voor gezorgd dat we ook zelf aan onze rust toekwamen en steeds elkaar voorgehouden dat we vooral niet moesten vergeten om te genieten. En dat laatste, het genieten, heeft de bovenhand gekregen.
Ik hoop dat ik je een beetje gerust heb gesteld?
Hallo Hanneke,
Bedankt voor je verhaal. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik in staat ben om een adoptie kindje groot te brengen. Met alle artikelen die we tot nu toe moesten lezen ontdek ik twijfels. We hebben een zoon en willen we hem hierin betrekken? Maar moet je altijd uit gaan van het slechte? Neen maar enige voorbereiding wordt wel gevraagd.
Op het moment ben ik wat skeptisch maar jouw verhaal geeft weer wat moed.
Groetjes, Jacqueline
Hanneke schreef:
>
> Ja hoor. Hoe goed je je ook voorbereidt, de werkelijkheid is
> altijd anders. Mooier, maar ook veel zwaarder. Zo zwaar dat
> je ook wel eens je twijfels hebt. Maar gelukkig zijn er
> andere (adoptie)ouders die hetzelfde mee hebben gemaakt en je
> kunnen geruststellen. Vergeet niet dat, behalve de adoptie
> opzichzelf, ook je hele gezinssituatie op zijn kop wordt
> gezet. Het wennen aan de nieuwe situatie duurt wel een paar
> maanden, of misschien nog langer. Iedere ouder maakt dat mee,
> ook ouders met biologische kinderen. Ik heb hen ook wel eens
> snikkend op de bank gezien. Ook zij wisten waar ze aan
> begonnen, en dat het niet altijd een roze wolk zou zijn, maar
> de werkelijkheid vonden zij ook zwaarder.
> Ik vond de begintijd moeilijk, terwijl we helemaal niet
> kunnen spreken van echte problemen. In onze situatie hebben
> we er voor gezorgd dat we ook zelf aan onze rust toekwamen en
> steeds elkaar voorgehouden dat we vooral niet moesten
> vergeten om te genieten. En dat laatste, het genieten, heeft
> de bovenhand gekregen.
> Ik hoop dat ik je een beetje gerust heb gesteld?
Hoi Jacqueline,
een raadsmedewerker die nu nog alleen aanraadt om bodemloos bestaan te lezen is niet van deze tijd. natuurlijk zijn er kinderenn met hechtingsstoornissen en dat is bere zwaai. maar gelukkig zijn ze in de minderheid. daarbij komen hechtingsstoornissen ook steeds meer voor bij biologisch eigen kinderen… Bodenloos bestaan is in zo verre achterhaald dat we er nu niet meer van uit gaan dat er niks meer aan te doen is. sommige dingen kunenn wel degelijk goed komen.
tegen vallen en spijt?
ik heb sommige dingen best zwaar gevonden.
maar overkomenlijk. Ik heb altijd het gevoel gehad dat we er wel weer uit zouden komen. En ik heb altijd heeeeel veel terug gekregen van mijn kinderen.
Spijt heb ik nog nooit gehad. Nog geen dag.
Ik realiseer me echt elke dag dat ik een bevoorrecht mens ben dat ik mama mag zijn van deze kinderen
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's