Meta Meulenbelt

  • alice

    Hallo Meta,

    Ik weet niet zeker of jij het was maar een hele poos geleden had jij het er eens over dat je tweede adoptie anders ging dan bij de eerste, daar bedoel ik mee geen klik zo als bij het eerste kindje en zo verschrikkelijk moe voor maanden, ik heb namelijk precies het zelfde meegemaakt.

    Mijn vraag is nu hoe gaat het nu met jullie, bij ons gaat het nu heel goed eigenlijk SUPER goed maar dat heeft bij elkaar wel anderhalf jaar geduurd.

    Ik hoop dat het bij jullie net zo gaat als bij ons en ik was daar eigenlijk wel heel nieuwsgierig na omdat jij er gewoon vooruit kwam dat het niet altijd zo goed en makkelijk gaat als mensen wel eens zeggen.

    Groetjes Alice

  • Meta Meulenbelt

    Hallo Alice,

    Het is nu ruim vier jaar geleden dat onze tweede bij ons kwam. Na een kleine twee jaar hebben we VIB aangevraagd, en ruim een half jaar later is dat gestart. We hebben ruim een jaar VIB gehad, en op dit moment ga ik nog steeds naar de VIB begeleidster toe, maar dan voor mezelf.

    Bij mij is het heel langzaam beter gegaan. Er is inmiddels meer rust in mijzelf gekomen, maar dat heeft wel veel tijd gekost. Een jaar geleden heb ik meegewerkt aan een workshop die voor professionals in adoptie zorg gehouden werd, het onderwerp was taboes in adoptie's. Een taboe in adoptieland is dat je niet altijd meteen van je kind houdt. Ik heb een videointerview gehad met onze VIB begeleidster, en dat is in verkorte vorm in die workshop getoond en er is over gediscussieerd. Ik hoopte daarmee een bijdrage te leveren aan het onderkennen dat dit ook bestaat. Ik denk zelfs dat het vaak gebeurt dat je wel de gevoelens hebt, maar het niet eens onder woorden durft te brengen. Want je hebt dit kindje toch zo graag gewild? Waarom ben je nu dan zo boos, of verdrietig, en begrijp je jezelf niet meer? Voor begeleiders is dit ook iets waar ze tegenaan zullen lopen.

    Het is nog steeds zo dat het contact met mijn oudste gemakkelijker (natuurlijker) verloopt dan met mijn jongste. Er is verschil, en dat maakt me nog steeds weleens verdrietig. Maar ik zie ook dat het al zoveel is gegroeid allemaal, ik zie ook de positieve kanten wel. En die voor mij onverklaarbare boosheid naar onze jongste, die is weg. Daar ben ik al zo blij om!

    Als je over dit onderwerp praat met mensen die je vertrouwt, merk je dat het vaker voorkomt. Maar het is niet gemakkelijk om erover te praten, en ook zeker niet om het te erkennen bij jezelf. Je wilt gewoon niet dat je je zo voelt, cq. dat je zo doet als je doet.

    Gelukkig heb ik altijd mensen gehad die ik vertrouwde en waar ik goed mee kon praten cq. mailen! Heel fijn en heel belangrijk!

    Groetjes,

    Meta

  • *Marjo*

    Hoi Meta,

    natuurlijk is het heel eerlijk om je gevoelens zo te delen, alleen…door het met je volledige naam te doen is dit voor altijd ook door je eigen kind te traceren.

    Vanzelfsprekend zijn er meer ouders die met dergelijke gevoelens worstelen, adoptie ouders maar ook biologische ouders. Heel ingewikkeld en verdrietig en ik vind het altijd alleen maar krachtig als mensen dan hulp zoeken..

    Maar ik probeer me voor te stellen wat het met mij zou doen als ik dit zou lezen over mijn eigen moeder. Dat ze wel van me wilde houden , maar dat gewoon niet kon. Dat ze een enorme boosheid naar me voelde. Ik zou het er erg moeilijk mee hebben.

    Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat ik vind dat niet alle gevoelens die wij als (adoptie)ouders hebben ook gedeeld moeten worden met onze kinderen.

    Maar misschien denk jij daar anders over?

  • Wilma

    Hoi Meta

    Een herkenbaar verhaal. Ook hier heeft het veel tijd gekost om onze 2e te leren kennen, accepteren en veel later houden van.

    Ook ons kind was geen kleintje maar 3 jaar oud. En dan heeft een kind al een zeer eigen karakte: een eigen ikje.

    En ook wij hebben een zeer solide basis om ons heen waar we veel mee kunnen delen.

    Groet

  • Meta Meulenbelt

    Nou, ik vind niet dat ik dat op dit moment met ze zou moeten delen nee, maar ik weet zeker dat kinderen het wel kunnen voelen hoe de mensen om hen heen zich ten opzichte van hen voelen. En ik denk dat het nog erger is dat een ouder (tegen kinderen die het later aan hen vragen of ze meer van de een dan van de ander hielden toen ze klein waren) dat ontkent, terwijl een kind het zo duidelijk gevoeld heeft. Dat maakt helemaal dat het gevoel van dat kind niets waard lijkt. Ik ben op zich wel een persoon die voor openheid en eerlijkheid is. Maar er zitten altijd zoveel meer kanten aan een verhaal. Er is ook trots op dat kindje wat zo dapper en slim is, verbondenheid met hem en zijn land, waar we in mei met z'n tweeën naar toe gegaan zijn, bewondering voor zijn handigheid op allerlei gebied. Inmiddels is de verbintenis tussen ons tweeën gegroeid na ruim vier jaar samen zijn. Maar dat is een minder natuurlijk proces geweest als met de oudste, hoewel ik ook destijds een hele tijd nodig had om van het geregel en de adminstratieve rompslomp van de adoptieprocedure over te schakelen op het idee dat ik nu echt moeder was. Ik zat ook bij de oudste niet meteen in die modus zeg maar (en de oudste was ook meer een papa's kindje in eerste instantie).

    Ik weet niet of mijn kinderen dit later zullen lezen op het internet. Als je zoekt op mijn naam vindt je heel veel plekken op het net (m.a.w. ze hebben dan heel wat door te worstelen). Maar als ze dit wel zouden lezen, dan zou ik dat niet erg vinden. Met dat in m'n achterhoofd heb ik het eerste stukje ook geschreven ja.

    Groetjes,

    Meta

  • triangle

    Ik ben blij dat dit aspekt nu eindelijk ook eens openlijk gezegd wordt. Waarvoor mijn oprechte dank Meta. Dank voor je openheid!

    Ik weet dat ik enkele jaren geleden deze vraag her en der al eens te berde heb gebracht (hoe kun je meteen houden van je adoptiekind en/of houden ‘we’ wel meteen van het adoptiekind etc.) Ojee, ik kreeg toen een stortvloed over me heen. Iedereen hield natúúrlijk meteen van het kind. Zelfs al van de foto. Zou dat niet zo zijn dan…..

    Tot op de dag van vandaag heb ik daarbij altijd mijn grote vraagtekens geplaatst.

    Ik ben dus echt serieus blij dat Meta hierover open over durft te zijn en bespreekbaar maakt. Dat komt moeder en kind alleen maar ten goede. En hopenlijk dat nazorg voor beiden hier ook aandacht aan gaat schenken, zonder dat je er op aangekeken wordt!

    Ter illustratie:

    Mijn adoptiemoeder (ik wist toen nog niet van mijn adoptiestatus) heeft me altijd kwalijk genomen dat ik haar reeds als baby niet accepteerde. (dit vertelde ze me, op verwijtende toon zo'n 9 jaar geleden)

    De krampachtigheid waarmee ze met dit feit altijd is omgegaan heeft geen goed gedaan. Klaarblijkelijk heeft dit een enorme blijvende gekwetstheid bij haar teweeg gebracht wat ze nooit heeft kunnen verwerken of kunnen loslaten. Ze is het mij, de baby, altijd kwalijk blijven nemen. Tot aan haar sterfbed aan toe.

    Haar dien ten gevolge gedrag heeft meer kwaad aangericht. Houden van was gewoon niet mogelijk. Haar gedrag heeft op mij als kind een nog sterkere tegenreactie opgeroepen. Een reactie waar ik als kind me niet bewust van was. Je kunt iets niet afdwingen. Noch bij het kind, noch bij de ouder.

    Groet, Triangle

  • Inka

    Meta,

    wat fijn dat je hier zo open over durft te zijn. Mensen nemen vaak een houding aan zo van, nou nu heb je geadopteerd, het is nu goed.

    grt Inka

  • alice

    Hallo Meta,

    Bedankt voor je antwoord en ik hoop dat jullie een heel gelukkig gezin gaan worden, 1 ding is zeker en dat is dat je er alles aan doet om

    dat te worden en jij je dus nergens voor hoeft te schamen.

    Groetjes Alice

  • Annemarie

    Hallo,

    Ik wil nog even een opmerking plaatsen. Bij heel veel moeders die zwanger zijn en een kindje baren, is er niet altijd sprake van ‘eerste liefde’ . Hier is zelfs een biologische band aanwezig en zou je ‘verwachten’ dat het er gelijk zou zijn. Dus zo raar is het niet dat die klik er niet gelijk is!

  • Ji Mei

    Beste Meta, 

    Ik weet niet of dit forum nog in gebruik is maar ik kan het altijd proberen. Via mijn moeder hoorde ik uw naam, en ik probeerde via het contactgegevens te vinden en ik kwam op deze site uit. In 2000 ben ik geadopteerd uit China en ik ben in 2009 met mijn ouders en zusje teruggeweest naar mijn geboortedorp. Op mijn achttiende ben ik gaan in Shanghai Chinees gaan studeren voor een aantal maanden en daarna gaan reizen, onder andere weer naar mijn geboortedorp. Hier boodt zich een gezin aan die mogelijk mijn biologische gezin zouden kunnen zijn. Tot een DNA test is het tot nu toe niet gekomen. De bekende 23 and me heb ik al geprobeerd, maar ik mag hun sample pakket niet naar China opsturen. Ik weet niet goed hoe ik het verder kan aanpakken wat betreft de DNA test. Heeft u verder ideeën/tips?

    Ik hoor het graag, 

    Bedankt alvast en vriendelijke groeten, 

    Ji Mei Zoon