Hallo Alice,
Het is nu ruim vier jaar geleden dat onze tweede bij ons kwam. Na een kleine twee jaar hebben we VIB aangevraagd, en ruim een half jaar later is dat gestart. We hebben ruim een jaar VIB gehad, en op dit moment ga ik nog steeds naar de VIB begeleidster toe, maar dan voor mezelf.
Bij mij is het heel langzaam beter gegaan. Er is inmiddels meer rust in mijzelf gekomen, maar dat heeft wel veel tijd gekost. Een jaar geleden heb ik meegewerkt aan een workshop die voor professionals in adoptie zorg gehouden werd, het onderwerp was taboes in adoptie's. Een taboe in adoptieland is dat je niet altijd meteen van je kind houdt. Ik heb een videointerview gehad met onze VIB begeleidster, en dat is in verkorte vorm in die workshop getoond en er is over gediscussieerd. Ik hoopte daarmee een bijdrage te leveren aan het onderkennen dat dit ook bestaat. Ik denk zelfs dat het vaak gebeurt dat je wel de gevoelens hebt, maar het niet eens onder woorden durft te brengen. Want je hebt dit kindje toch zo graag gewild? Waarom ben je nu dan zo boos, of verdrietig, en begrijp je jezelf niet meer? Voor begeleiders is dit ook iets waar ze tegenaan zullen lopen.
Het is nog steeds zo dat het contact met mijn oudste gemakkelijker (natuurlijker) verloopt dan met mijn jongste. Er is verschil, en dat maakt me nog steeds weleens verdrietig. Maar ik zie ook dat het al zoveel is gegroeid allemaal, ik zie ook de positieve kanten wel. En die voor mij onverklaarbare boosheid naar onze jongste, die is weg. Daar ben ik al zo blij om!
Als je over dit onderwerp praat met mensen die je vertrouwt, merk je dat het vaker voorkomt. Maar het is niet gemakkelijk om erover te praten, en ook zeker niet om het te erkennen bij jezelf. Je wilt gewoon niet dat je je zo voelt, cq. dat je zo doet als je doet.
Gelukkig heb ik altijd mensen gehad die ik vertrouwde en waar ik goed mee kon praten cq. mailen! Heel fijn en heel belangrijk!
Groetjes,
Meta
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
