Is dit zorgwekkend?

onzekere mama

31-01-2011 20:04

Hoi,
Ik ben even op zoek naar wat tips en/of bevestiging:
Onze zoon van 3,5 jaar oud is nu 1,5 jaar thuis en het gaat prima met hem. Slim ventje, meestal blij en vrolijk en een pittig karakter. Momenteel gaat het echter niet zo heel lekker met m. Niet echt dramatisch slecht, maar wel duidelijk minder dan voorheen. Hij is de laatste weken aan de ene kant heel snel boos als er iets niet naar zijn zin gaat en reageert dan explosief (brutaal, stampvoeten, dreigen om te slaan, zichzelf slaan). Aan de andere kant reageert hij ook verdrietig als één van ons weg gaat (om te werken bijvoorbeeld) en blijft dan gedurende de dag zeggen dat hij bijvoorbeeld papa zo mist. Hij heeft meer moeite met afscheid nemen op het kdv (dat ging voorheen prima en nu is het regelmatig huilen of sip kijken) en ook stoppen met activiteiten waar hij van geniet lijkt lastiger voor hem. Van te voren afspraken maken (bijvoorbeeld: Als je nog 2 keer een doelpunt gemaakt hebt dan stoppen we met voetballen. Dan ga je niet mopperen maar we houden het gezellig) helpt wel om zijn gedrag te reguleren maar hij blijft het wel moeilijk vinden. In plaats van boos reageert hij dan meer verdrietig/sip. Hij staat zeker 2 keer per dag op de gang omdat hij enorm brutaal is of helemaal niet luistert. Gelukkig zijn dit vooral korte momenten, daartussendoor kan hij heerlijk bezig zijn met knutselen, spelen met z'n auto's en een beetje rommelen met z'n speelgoed. Eigenlijk ontstaan er vooral problemen bij overgangen en op momenten dat er iets niet naar zijn zin gaat.
Zou dit te maken hebben met zijn leeftijd of zou het toch met de hechting te maken hebben? Voor ons gevoel zou het best eens kunnen dat hij op hechtingsgebied weer een sprongetje gaat maken in zijn ontwikkeling en dat er daarom nu wat ‘oud’ gedrag te zien is. We hebben namelijk het idee dat dit telkens gebeurt, ook op andere ontwikkelingsgebieden: eerst lijkt hij wat terug te zakken en dan opeens maakt hij een sprong in zijn ontwikkeling. We hebben dit al zien gebeuren bij zijn spelontwikkeling en bij zijn spraak. Herkennen jullie dit bij jullie kinderen? Hoe gingen jullie daarmee om?
Oja: een week of 4 geleden de nazorglijn van SAV nog gebeld (toen speelde al wel het meer moeite hebben met afscheid nemen en daarnaast kon hij zich moeilijk vermaken en leek hij ook regelmatig bang voor onze reactie, bijvoorbeeld als hij iets deed wat niet mocht of als er iets per ongeluk misging. De laatste 2 dingen zijn nu dus over, hij vermaakt zich weer prima alleen en is nu over het algemeen meer boos dan bang hebben wij de indruk). SAV vond het klinken alsof onze zoon druk bezig is met zich veilig te hechten maar er nog niet helemaal is. Met name zijn basisvertrouwen lijkt nog niet helemaal oké. We hebben wat kleine tips gekregen maar verder moesten we eigenlijk doorgaan zoals we deden. Op zich denk ik dat dat nu nog steeds geldt, alleen zou ik graag weten of jullie bovenstaande ook herkennen bij jullie kids en of jullie tips hebben zodat we onze zoon hierbij nog wat beter kunnen ondersteunen (zodat het vooral voor hem wat makkelijker en wat leuker wordt). Het is nu namelijk best sneu af en toe, hoe het het gaat…
Alvast bedankt voor het meedenken!
Een onzekere mama
K

01-02-2011 09:38

Hoi,
Ik vind je verhaal op grote lijnen heel herkenbaar!
Op die leeftijd zat onze knul ook meer op de gang als in de kamer.
Zelfs ooit zo boos dat hij de plint van de muur trok en daarmee op de deur sloeg. Gevolg: een kwartier buiten staan schreeuwen! (hij natuurlijk, ik niet hoor ha ha!)
Hebben toen wel getwiiffelt om bijvoorbeeld basic trust in te schakelen maar dan ging het eigenlijk weer goed.
Kan best hechting zijn hoor, maar denk dat het ook heel erg bij de leeftijd hoort. Het uitproberen, grenzen verkennen en omgaan met allerlei emoties. En dat is natuurlijk ook lastig. En dan nog flink wat temperament erbij…..
Door consequent te blijven, duidelijk zijn wat er gaat gebeuren (bijvoorbeeld op kdv vertellen: mama brengt je, en papa komt je na het fruit weer halen. Ik mis jou ook als ik ga werken, maar vanavond zijn we allemaal weer gezellig thuis) en leuke momenten extra positief te benoemen is het hierhelemaal goed gekomen!
succes ermee!
onzekere mama

01-02-2011 14:15

Oh, wat fijn om te lezen dat het herkenbaar is, zeg! We hebben niet echt het gevoel dat hij hulp/ondersteuning nodig heeft, maar er zijn wel momenten dat we toch een beetje gaan twijfelen. En dan gaat het inderdaad weer goed en verdwijnt de twijfel weer. Wat jij schrijft is eigenlijk een bevestiging van hoe wij het ook voelen. Dank je voor je reactie!
frank

01-02-2011 14:17

tja…je zult nog veel herkenbare reacties krijgen denk ik
het begrip peuterpuberteit zegt je misschien wel iets
op enig moment gaan alle kleine kinderen in meer of mindere mate hun grenzen (en dus die van de ouders) op deze leeftijd al verkennen en verleggen. Hoever kan ik gaan en hoever kan ik mijn ouders krijgen
het grote opvoeden gaat beginnen. leuk, lastig, verwarrend, vermoeiend uitputtend maar uiteindelijk ook buitengewoon interessant omdat je veel over jezelf als vader/moeder te weten komt: er zijn nu eenmaal dingen die je wel in een boekje kunt lezen maar die je in de praktijk toch echt moet ervaren om er achter te komen wat in jullie situatie voor alle betrokkenen het (op dat moment) meest voor de hand liggende is. Maar ook wat het met je doet. binnen een bepaalde ‘normale’ bandbreedte zijn er daarom heel veel verschillen te zien tussen opgroeiende grote en kleine mensen.
dus het is goed om je te orienteren om inzicht te krijgen maar het belangrijkste is om vast te stellen wat voor jou belangrijke waarden zijn en te kiezen hoe jij daarmee omgaat tijdens de opvoeding van jouw kinderen. uiteindelijk levert dat het meeste respect van ze op (al zullen ze dat ook lang niet altijd in het heetst van de strijd tegen je zeggen) en je vooral proberen om je uit balans te krijgen als hen dat uitkomt
niks nieuws onder de zonin opvoedingsland maar voor ons allemaal als indiviuele (adoptie)ouders natuurlijk wel
dus reinheid, rust en regelmaat zijn drie hele goed uitgangspunten om je kind het beste te bieden wat je in huis hebt.
wat mij betreft dus helemaal niet zorgwekkend, maar zo normaal als wat hoor!
Annette

02-02-2011 20:02

Ook hier een héél herkenbaar verhaal! Onze dochter was net twee jaar, toen wij haar op kwamen halen. Een echte peuter dus! Vooral het eerste jaar hebben we echt een heel pittig jaar met haar gehad: hele boze buien, stampvoeten, krijsen enz. Veel op de gang gezet omdat we uiteindelijk alles geprobeerd hadden en weinig leek te helpen. Een time out was voor haar op dat moment het beste. Daarna ging het dan weer even goed, tot de volgende woede uitbarsting. We benoemden echt alles naar haar, legden veel uit, probeerden, net als jij, ook afspraken te maken, maar toch, soms hielp het wat en soms ook helemaal niet. Ze is nu bijna 5 jaar en een heerlijk kind hoor, maar, ze heeft nog steeds hele duidelijke regels en grenzen nodig! Ze moet echt ‘strak’ gehouden worden, anders slaat ze door. Consequent zijn en blijven en vooral uitleggen waarom je iets doet (bijv, waarom je hem op de gang hebt gezet, of liever nog, het hem eerst zelf laten vertellen, dan kan je horen of hij het werkelijk snapt). Het is echt een heel normale, maar wel soms uitputtende, ontwikkeling! Succes, enne, geniet van je mooie zoon!
Groeten van Annette.
L

04-02-2011 13:49

Natuurlijk kan hechting een rol spelen, maar het is heel normaal gedrag voor een kind in die leeftijd. Volgens mij lukt het je met time outs op de gang en afspraken maken (en je daar ook aan houden) prima om hem duidelijkheid te geven. In mij ogen ben je hartstikke goed bezig. Neemt niet weg dat het doodvermoeiend is….
Michiel

04-02-2011 21:17

Hoi onzekere mama,
De boze reacties van je zoontje kun je ook positief uitleggen: hij durft nu al zijn emoties aan jullie te tonen. In het kader van de hechting zou je dus moeten bevestigen dat hij mag zijn wie hij is en dat jullie heel veel van hem houden, ook al is hij boos (maar uiteraard dat hij niet mag schoppen of gillen e.d.).
Volgens Nelleke Polderman van Basic Trust (en andere pedagogen) is het niet zo'n goed idee om je kind op de gang te zetten als straf. Hij kan zich dan afgewezen voelen. Volgens haar kun je hem beter in een hoekje van de woonkamer op een stoeltje of zo zetten, zodat hij je nog kan blijven zien. Maar voordat je gaat straffen is het vaak het beste om de driftbui compleet te negeren (hoewel dat niet altijd meevalt). In de boeken van Thomas Gordon staan veel bruikbare tips.
Groet, Michiel

Is dit zorgwekkend?

onzekere mama

K

onzekere mama

frank

Annette

L

Michiel