adoptie.startpagina.nl

gesprek RvK

  • Anonymous avatar

    HenS

    hallo

    Omdat wij een SN kindje willen adopteren moeten we op gesprek bij de RvK.

    Ik vond het eerste gesprek verschrikkelijk!! wat een vragen en daar zijn wij helemaal niet goed in. Morgen moeten wij voor de 2x voor een gesprek naar RvK en ik heb er slapeloze nachten van.

    Hoe hebben jullie die gesprekken overleefd?

    hoe bereiden jullie je voor op een SN kindje? Wij hebben het internet afgezocht en er is een verpleegkundige aan huis geweest om te praten over schisis. Wat kun je nog meer doen? Is dit te weinig?

    Hoe ver zijn jullie gegaan met het kiezen van een beperking?

    Ik krijg het idee dat we alles verkeerd doen!!!

    Wie kan mij helpen!!!

    groetjes HenS

  • Anonymous avatar

    mar10e

    Hallo HenS,

    Wat naar dat jullie het eerste gesprek zo hebben ervaren. Wij hadden hetzelfde gevoel na het eerste gesprek, het tweede was bij ons thuis en dat zorgde echt voor een andere sfeer. Wij hebben toen ook gezegd dat we het eerste gesprek niet zo prettig vonden, de raadsmedewerkster heeft hier serieus naar geluisterd, dat maakte echt een verschil. Wij hadden overigens niet eens zo'n moeite met de vragen, maar meer met de zakelijke en afstandelijke toon waarop (voor ons) persoonlijke zaken werden besproken.Maak van je hart geen moordkuil.

    Wat betreft voorbereiding is het naast wat jullie allemaal al gedaan hebben het goed om samen na te denken hoe jullie aankijken tegen de onzekerheid van een kindje met een SN. Ben je opgewassen tegen artsen, ziekenhuizen? Of zijn dat zaken die je nu al erg angstig en onzeker maken. Hoe ga je om met veemde vragen/opmerkingen van anderen? Instinctief kun je ook al voor jezelf een hoop vragen beantwoorden, bepaalde SN's “voelen” beter dan andere, soms omdat je al mensen kent met een dergelijke ziekte of beperking. Andersom kan het ook gelden, mogelijk vinden jullie bepaalde ziektes extra “eng”omdat je er nu of in het verleden negatief mee geconfronteerd bent. Soms kun je niet verstandelijk beredeneren wel of niet, dat hoeft ook niet hoor.

    Praktische zaken zoals je woonplaats bereikbaarheid van ziekenhuizen (speciale) scholen ed, maar ook je huis, veel trappen, genoeg ruimte? Werkgevers die flexibel zijn. Dit is allemaal van invloed op jullie mogelijkheden en dus op je gevoel “of je het aankunt”.

    Wij hebben heel veel gepraat met elkaar erover, elkaar veel vragen gesteld en eerlijk (echt niet altijd makkelijk) geantwoord. Langzamerhand kwamen wij zo tot de antwoorden die bij ons pasten. Veel vragen werden later ook door de raadsmedewerker gesteld, omdat we er al zoveel over gepraat hadden, voelden we ons zekerder bij onze antwoorden.

    Goed om in gedachten te houden dat je bij de RvdK nog niet in detail hoeft aan te geven voor welke SN's jullie openstaan.

    Poeh heel verhaal geworden, hopelijk hebben jullie hier iets aan.

    Heel veel succes en sterkte toegewenst

    Hartelijke groet Martine

  • Anonymous avatar

    Hermine

    Hoi HenS,

    Wat balen dat je zo terugkijkt op het eerste gesprek. Wij hebben net de gesprekken achter de rug en onze toestemming gekregen. Maar na het 1e gesprek was ik vooral heel onzeker.Ook slapeloze nachten gehad. Over hoe het zou overkomen bij de raadsmedewerker. Wat wij gezegd hebben. We zijn heel open en eerlijk geweest. En dat vond ze juist zo prettig zij ze later. We vertelden geen wenselijke antwoorden. Iedereen heeft zijn minpunten, je hoeft niet perfect te zijn, dat is niemand. Maar het belangrijkste is dat julllie samen op een lijn liggen, er allebei voor willen gaan. Dat je je grenzen durft aan te geven m.b.t. special need. Dat je kritisch naar jezelf en je partner kijkt, kun en wil je dit aan en hebben wij daar de middelen voor met tijd en werk. Het gesprek thuis verloopt meestal ontspannender. Wij hadden ons aardig verdiept in de SN. Via internet en naar bijeenkomsten geweest van de adoptie voorzieningen.Lid worden van de yahoo groep special needs. Maar jullie hebben ook al aardig wat info ingewonnen via een verpleegkundige, dat is toch juist goed. Ze willen zien dat je niet zo maar ergens aan begint maar goed voorbereidt bent er er vooral over nagedacht hebt samen.

    Succes!

    Hermine