Klinkt misschien als advocaat van de duivel, maar ik zou het niet zomaar doen.
Een kindje adopteren is zwaar; er verandert vanalles en er wordt van je als adoptie-ouder verwacht dat je daar mee om kunt gaan; ook als het even tegenzit of na thuiskomst blijkt dat het wat minder makkelijk gaat dan je vaak leest.
In zo'n situatie is het niet achter de hand hebben van wat reserves een mogelijke (ik zeg bewust mogelijke!) extra reden tot spanning.
Het hebben van financiële zorgen zet je relatie onder druk, net zoals een kindje krijgen (op wat voor manier dan ook) je relatie kan veranderen en zelfs onder druk kan zetten én het moeten omgaan met tegenslagen zoals achterstanden/hechtingsproblemen/aanpassingsproblemen deze onder druk kan zetten. Ik zou niet graag het risico lopen dat ik achteraf moet zeggen dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt; want dan is er ondertussen wel ook het welzijn van een kindje mee gemoeid.
Daarnaast denk ik dat het voor je kindje fijn is als er mogelijkheden zijn om bij problemen er te kunnen zijn, zorg in te kunnen schakelen enz.
Miischien ben ik wel te voorzichtig hoor, maar ik heb altijd het idee gehad dat als het kindje er eenmaal is, je sowieso veel extra kosten rkijgt. Nibud heeft ooit uitgerekend dat je eerste kind ongeveer 18% van je gezinssalaris kost. Dat betekent dat je straks sowieso een vijfde van je inkomen uitgeeft aan zaken die er nu nog niet aan doen; Dat vijfde deel hebben we dan ook altijd opzij gelegd; als dat niet meer kan, wordt het straks misschien heel moeilijk….
Aan de andere kant hangt het er natuurlijk ook vanaf hoelang je werkeloos blijft; misschien is er volgende maand al weer een nieuwe baan, zit je tegen die tijd financieel weer helemaal goed en heb je het vooruitzicht dat het allemaal bijtrekt; dan bekijk je het vast anders….