Hallo allemaal,
Na meer dan zes jaar in een procedure te hebben gezeten, hebben wij in 2010 eindelijk onze dochter in onze armen mogen sluiten!
Ik ben nu bezig een artikel te schrijven over stress in de adoptieprocedure en wil graag aan jullie vragen wat jullie als meest stressvol ervaren in de procedure en hoe je daarmee om gaat en wat je bijvoorbeeld doet ter afleiding….
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Mar
Wat ik als behoorlijk stressvol heb ervaren is de onzekerheid over de lengte van de procedure. Niet alleen de oplopende wachttijd in het geval van China (en die heb ik achteraf bezien maar heel beperkt meegemaakt) maar veel stappen zijn onzeker. Wanneer ben je aan de beurt voor de VIA? Hoe lang duurt het voor de bij de Raad terecht kunt? Hoeveel gesprekken wil de raadsmedewerker en over hoeveel tijd wordt dat uitgesmeerd? Hoe lang duurt het voordat het rapport klaar is? Als je BKA hebt, hoe lang duurt het dan voor je bij de vergunninghouder terecht kunt? Wat voor wachtlijsten gelden dan weer bij de vergunninghouder? Hoe stabiel is het adoptieland? Een dag vertraging op een bepaald moment in de procedure kan leiden tot maanden vertraging later en je hebt er zelf vrijwel geen invloed op. Niet alleen dat je niet weet hoe lang de procedure waar je op dat moment in zit gaat duren, maar ook het idee dat de proceduretijd wellicht zo hoog oploopt dat een volgende procedure er vanwege de leeftijdseisen misschien moeilijk wordt of er niet meer in zit. Bij elke keuze die je moet maken, vraag je je af of je al rekening moet houden met een kind in je gezin of niet. Steeds vragen beantwoorden over waarom het zo lang duurt.
De wachttijd na voorstel is inderdaad ook stressvol, wij reisden bij onze tweede procedure zes maanden na voorstel.
Groet,
P.
Meest stressvol, tijdens de 1e procedure en nu ook weer (nog meer door opgelopen leeftijden en veranderde wachtlijstsituatie) vind ik de vraag of er uberhaubt een einde komt aan het wachten en er dus een kind komt, of dat het op niets uit zal lopen en je nu voor niets wacht. Het voelt toch een beetje of je je leven “on hold” zet, zelfs een vakantie lang vooruit plannen durven we niet, het kan zijn dat er volgende week een voorstel komt, kan ook zijn dat het nooit komt.
Ook andere grote beslissingen (baan verandering enz.) is lastig, en daarnaast idd het uitleggen steeds ad omgeving dat je ook echt niets weet…..
De stress tussen matching/voorstel en afreizen vond ik heel anders, prettige stress want het was zeker en nu konden we concreet dingen gaan regelen om af te reizen enz. Moet wel eerlijk zeggen dat er tussen matching en reis maar 3 maanden zat, niet erg lang dus, als dit langer was geweest had het wellicht minder fijne stress geweest.
Succes met je artikel!
De hele adoptieprocedure, van start tot aan het einde is erg onzeker.
Je weet niet waar je aan toe bent, wanneer mag ik beginnen aan de cursus/hoe zal het bij de raad gaan, krijgen we wel positief advies/hoe lang moeten we wachten tot we onze bt hebben/wanneer mogen we op intake etc…
Daarbij komt ook nog wachttijden die veranderen/landenwachtlijsten die sluiten etc.
We zijn bezig met onze 1ste procedure en weten één ding zeker, niets is zeker in adoptieland.
Tijdens onze intake zag het er allemaal heel mooi uit, ongeveer 6 maanden wachten op voorstel.
Na een half jaar nog geen voorstel, na een jaar nog geen voorstel, ohoh spanning stijgt je word erg onzeker vooral omdat je ziet dat andere mensen op de wachtlijst wel een voorstel krijgen.
Je gaat twijfelen en vraagt je af komt er voor ons wel een voorstel?
Eindelijk bijna weer een half jaar verder het telefoontje, hoera…
De tweede fase van onzekerheid begint wanneer mogen wij ze in de armen sluiten.
In deze onzekerheid verkeren wij nog steeds, niet weten wanneer wij ze mogen ophalen, soms om gek van te worden. 
Echter heeft dit geen zin, afleiding en samen genieten van alle “laatste momentjes” met z'n tweeën is voor ons het sleutelwoord om de lange onzekere wachttijd door te komen. 
Succes met je artikel!
Voor ons is het puur de afhankelijkheid van andere personen die zo'n sterke invloed heeft op één van de belangrijkste gebeurtenissen in ons leven. Adoptie is bepaald geen privé aangelegenheid.
Wij doen vrij veel om onze procedure te bevorderen, staan er met onze neus bovenop, waardoor je de raarste dingen ziet gebeuren, zowel in het land van herkomst als hier. Aangezien het altijd ménsen zijn die die dingen doen (of laten!), moet je constant uitkijken dat er niet teveel energie of negativiteit gaat steken in frustraties over wat ándere mensen aan betekenis krijgen in óns leven. Tegelijkertijd weet je best dat het niet anders kan (adoptieprocedures kunnen nu eenmaal niet zorgvuldig verlopen zónder een bepaalde mate van bemoeienis door de autoriteiten), maar dat maakt het niet altijd makkelijker, zeker als de beslissingen (of gebrek daaraan) van diezelfde autoriteiten helemaal niet in het belang van de kinderen lijken te zijn.
In feite komt bij elke kinderwens stress door onzekerheid aan de orde omdat je niet weet of het ooit gaat gebeuren, en ook niet wanneer. Maar verwijtbaar handelen van mensen of partijen links laten liggen en proberen je er niet over op te winden is wel heel erg lastig. Soms/vaak proberen we het nog aan onze omgeving uit te leggen en worden we meewarig aangekeken. Maar goed, je rekt zo goed als je kunt mee in je eigen proces.
Herkenbaar wat Sander zegt.
Voor ons was de afhankelijkheid de grootste stressfactor.
Anderen bepalen over je toekomst en als daar dan niet concreet en transparant over wordt gecommuniceerd is dat heel frustrerend.
Je diepste wens ligt in handen van anderen.
Je hebt geen zicht op of/wat er aan contacten en initiatieven zijn.
Je leven staat ‘on hold’ terwijl je niet weet of het ergens toe leidt.
Er werden bij ons ook te positieve verwachtingen gewekt waardoor het wachten steeds tegenviel.
Uiteindelijk hebben we nu een prachtige zoon en zijn we de stress kwijt maar vergeten zullen we het nooit.
Te postieve verwachtingen ken ik inderdaad heel goed. Op een gegeven moment geloofden we de tijden niet meer die genoemd werden, omdat ze toch nooit klopten. Vaak ging het 2 tot 3x die tijd eroverheen, voordat we iets hoorden. En je wordt nooit geinformeerd en je moet alleen maar wachten, wachten en wachten.
Je betaalt ik weet niet hoeveel tienduizenden euros en hoort niks, je belt en dan wordt gezegd dat je nog maar langer moet wachten.
Maar goed, er komt een tijd dat wij onze kinderen in onze armen mogen nemen. Het schijnt dat je dan alles vergeten bent
Het meeste stressvolle was bij ons de polsing. Mocht deze wel doorgaan of niet door gaan. Achteraf ging deze door de nederlandse autoriteiten niet door. Ivm te veel beschadegingen van dit kindje. De vg vertelde anders. Wij hebben gebeld naar just. en de raad. En van bijde kregen wij te horen dat dit kindje te grote rugzak had en nooit ter adoptie in aanmerking had mogen komen. Dat was teleurstellend en achteraf 6 weken stress. Daarna kwam de tijd van wachten. Voor ons heel korte periode van nog geen maand. Toen de hele procedure van ons kindje. Dat was erg stressvol. Want we moesten vaker reizen dan dat er voor stond. Daarnaast liep de procedure in het land zelf niet zo vlekkenloos. Waardoor we langer in het land van herkomst bleven. Al met al heeft deze procedure van voorstel tot thuiskomst een dikke 4 maanden geduurd. Dan de contakten met de verg. In de periode van polsing, wachttijd en voorstel. Zelfs tijdens het wachten van de reizen liepen niet zo vlekkenloos. Na de tijd kon je niet terug vallen op vg. Dus deze procedures niet positief ervaren. Dan de 2e procedure was rustiger. Wel langer moeten wachten tot voorstel. We hebben geluk gehad dat we al een kindje hadden. Dus de tijd tussen wachtlijst en voorstel heeft precies 1,5 jaar geduurd. De afleiding was de vakanties en ons 1e kindje het werk en dagelijkse rompslomp. En een ernstige ziekte, overleiden van een dierbare die heeft de wachtlijst op de achtergrond geschoven. Niet veel daarna kwam het voorstel. Het stresvolle vond ik het gesprek zelf. We kregen het een en ander te horen tijdens het gesprek dat we zoiets hadden van verdorie waarom komen jullie daar nu mee terwijl we 1,5 jaar op de wachtlijst stonden en nooit iets van jullie hebben gehoord. Dan de toestemming moeten krijgen uit het land zelf met dit voorstel. Of het door kon gaan of niet. Volgens VG moesten we rekening houden dat het alsnog niet door kon gaan. Wel gekregen toestemming. Dus de 2 weken erg in spanning gezeten. In het land zelf kregen we te horen dat we beide procedures en tussen door fijn hadden mee gewerkt en dat alles zeer positief ervaren was wat we gedaan hadden.
Dus al met al de stresvolle periode vonden wij toch wel de contakten met de vg. Vooral omdat zij toch anders zeiden dan dat het in de werkelijkheid was. Het afhankelijke van een verguninghouder dat is het ergste.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's