Zoveel vragen

  • Hannah

    Klopt, ga jezelf goed afvragen wat de SN's zullen zijn die je aan zult kunnen/durven. In mijn gezin heb ik zware SN's (althans zo benoemd door de Raad), zoals HIV en lichamelijke beperkingen, maar die vallen wat mij betreft in het niet bij ‘sociale handicaps’ zoals hechtingsproblematiek en gedrag-stoornissen waar ik ook mee te maken heb. Dus wat is licht of zwaar? FAS is een special-need, die ik persoonlijk niet direct aan zou durven, maar als het achteraf toch zo blijkt te zijn, dan ga je natuurlijk voor je kind door het vuur. Lees jezelf dus goed in op dit soort dingen.

  • Nannie

    Wij moesten van de raad percé heel specifiek zijn. Zowel qua SN als qua leeftijd.

    En alles is in het rapport gezet.

    De raadsmedewerker vertelde ons dat dit volgens de nieuwe regels zo specifiek moest (= begin vorig jaar).

    Op zich vond ik het wel goed om met manlief samen heel goed te kijken welke SN we wel aan denken te kunnen en welke SN niet.

    We zijn goed in gelezen qua verschillende SN. Alleen merk ik dat in de loop van de tijd je standpunt kan veranderen.

    Als dat bij ons teveel af gaat wijken moeten we dus ons rapport laten veranderen.

    Overigens heb ik voor geïnteresseerden nog een uitgebreid word document met heel veel informatie over de verschillende SN's.

    ALs je me een privéberichtje stuurt met je mailadres, dan mail ik het graag door.

  • pepe

    Nannie,

    daar zeg je een waar ding

    Wij moesten van de raad percé heel specifiek zijn. Zowel qua SN als qua leeftijd.

    En alles is in het rapport gezet.

    De raadsmedewerker vertelde ons dat dit volgens de nieuwe regels zo specifiek moest (= begin vorig jaar).

    Wij hebben afgelopen jaar een nieuwe procedure opgestart, onze raadsmedewerker werkte volgens protocol, een protocol dat alle raadsmedewerkers tegenwoordig moeten volgen (maar iedereen interpreteert dat vervolgens op zijn eigen wijze, onze raadsmedewerker volgde het letterlijk…) en in dat protocol staat dat alle 6 de groepen qua sn besproken moeten worden, met voorbeelden en grenzen. (maar binnen de groep zelf kun je dus wel diverse sn op laten nemen)

    Ook staan er duidelijke overwegingen in op welke basis welke leeftijd wordt besproken en de extra vragen indien je voor een sibling wilt gaan.

    Tegelijkertijd zijn de eisen van de diverse landen ook strikter geworden; bij het insturen van een rapport waarin bepaalde zaken niet worden genoemd, krijg je (soms ook na voorstel) gewoon een aanvullend lijstje met vragen van het land. En dat is het gunstige scenario, voor een aantal landen weten de VGH gewoon dat ze bepaalde raadsrapporten zo niet hoeven op te sturen, omdat ze niet geaccepteerd worden. En dat zijn vaak eisen die niet bij de officiele eisen van een land staan, maar waar de VGH door ervaring van hebben geleerd dat er wél naar gekeken wordt.

    Wij hebben dan ook het land wél op laten nemen en heel speicifiek gesproken over de eisen van het land waar wij voor kozen. Dat hadden we wellicht niet gedaan als het onz eerste procedure was geweest of we minder zeker waren geweest van onze geschiktheid maar omdat het dit land was of geen hadden we de mogelijkheid héél goed te laten verwoorden wat er in moest voor het betreffende land. Er zijn landen waarvoor dat écht zinvol is, omdat het je wachttijd scheelt, of een extra bezoek aan de raad.

  • pepe

    Mar en mar,

    Volgens mij communiceert K&T al een hele poos dat het voor Polen noodzakelijk is dat je openstaat voor FAS en dat dit is opgenomen in je rapport.

    Natuurlijk komen er ook siblings (en 3 of 4 kindjes tegelijk) waarbij FAS niet of nauwelijks aanwezig is, maar ze zullen dit niet voor niks communiceren. Iets wat volgens mij betekent dat als je voor zo'n land kiest je er rekening mee moet houden dat de kans aanwezig is dat jouw kindje/jullie kindjes dit ook hebben.

    FAS komt niet alleen voor in Polen het risico op FAS bij kinderen is aanwezig bij alle kineren, met een wat vergrootte kans als je weet dat er veel kinderen uit het land komen waarvan de ouders uit de ouderlijke macht ontzet zijn; dat zijn immers gezinnen geweest waarbij er een duidelijke reden was waarom de autoriteiten vonden dat een kind niet bij de ouders kon opgroeien, en het zijn gezinnen waarbij er een kans is dat het kind al heel wat mee heeft gemaakt voordat het in een kindertehuis of pleeggezin terecht kwam.

    DE VIA communiceert dit niet voor niks; bewust ook al in een bijeenkomst vóór de VIA, teveel ouders haken ergens in het proces af, omdat de werkelijkheid niet overeenkomst met het soms te rooskleruige beeld dat men heeft van adoptie. Niet voor niks is het aantal adoptie-ouders dat een procedure start, daadwerkelijk BT krijgt en daadwerkelijk een kindje adopteert flink afgenomen. De wereld van adoptie is in 5 jaar tijd echt flink veranderd (voor mijn gevoel zelfs in de laatste 3 jaar…)

    Alleen jullie zelf kunnen beslissen welke wensen en grenzen je als gezin hebt. De keuzes die je daarin maakt zijn altijd goed, omdat ieder zijn eigen keuzes maakt. Alleen hebben alle keuzes consequenties.

    Als ik jullie was zou ik vanuit de diverse site (nogmaals?) een overzichtje maken welke landen wat eisen; de landen waar je voor in aanmerking komt verder uitspitten; wat voor kinderen komen er vandaan (ook navragen bij ervaringsdeskundigen die in de laatste 2 jaar een kindje adopteerden of nu in het proces zitten!), wat kun je verwachten. Van de landen die je dan nog overhoudt nogmaals navragen of er aanvullende eisen zijn en of er opties zijn met jullie achtergrond.

    Ik snap dat je qua privacy hier niet gaat vertellen welke medische achtergrond beperkingen oproept in jullie keuzes, maar ook daarin kan een ervaringsdeskundige soms licht schijnen op keuzes; iemand die je voorgegaan is weet soms wat er mogelijk is of niet…

    Succes met jullie keuzes, voor wat het waard is; wij hebben de ervaring dat een lichamelijke beperking véél minder zorg vraagt/minder moeilijk is dan een sociaal emotionele beperking….

  • Mar en Mar

    Ik heb niet echt de behoefte om me te gaan verdedigen, maar dit maakt mij zo boos! Zoals je kunt lezen hebben wij zelf wat medische beperkingen en is het voor ons simpelweg niet mogelijk om elke vorm van SN in ons gezin op te nemen. Dit is juist vanuit het kind gezien, aangezien wij de kinderen het niet aan willen doen om hier mee om te moeten gaan. Dat wil dus niet zeggen dat we er niet voor open staan! Misschien moet je eerst beter lezen voordat je een conclusie trekt!

  • Mar en Mar

    Ingrid bedankt,

    Dit verwoord precies ons gevoel. ik heb net al boos gereageerd, omdat ik hier echt zo kwaad van word. Dank je wel!

    groet,

    Mar en Mar

  • Miranda75

    pepe Schreef:

    ——————————————————-

    >

    >

    > Succes met jullie keuzes, voor wat het waard is;

    > wij hebben de ervaring dat een lichamelijke

    > beperking véél minder zorg vraagt/minder

    > moeilijk is dan een sociaal emotionele

    > beperking….

    ————————————————————–

    Dat klopt helemaal. Onze als baby geadopteerde gezonde dochter blijkt na diverse onderzoeken oa een ernstige hechtingsprobleem te hebben o.a. door vroege verwaarlozing. Gelukkig kunnen we haar handleiding nu goed lezen maar we worden hierin nog wekelijks begeleid omdat een sociale emotionele beperking voor ons gewoon lastig is.

    We hebben ook een ouder (bijna 3) en SN jongetje, wat in de categorie zwaar SN valt (neurologische afwijking), wat wij absoluut niet als zwaar ervaren. 1 x per jaar ziekenhuis en de rest zien we wel hoe het ontwikkeld.

    Wat ik er mee wil zeggen, jong en gezond zijn betrekkelijk. Onderschat sociale emotionele problemen ook bij jong geadopteerde niet.

  • Lesley

    Jammer dat je hier geen respectjes op likes kunt geven. Bij deze!

  • Ing2

    @Miranda 75. Dat is ook wat ik bedoel met het verschil tussen SN en SN.

    Wij kiezen heel bewust juist voor kinderen met een sociaal belaste achtergrond (wetende dat is heel zwaar kan zijn)

    Dit ook omdat wij denken dat wij dit goed aan zullen kunnnen. We zijn ons heel bewust dat het niet makkelijk zou kunnen gaan worden. Maar we zullen ons voor de volle 100 % gaan inzetten. Deze kinderen verdienen ook een goede kans!

    ik vind het heel fijn om de ervaringen van ervaren adoptie ouders te lezen. Daar kunnen we alleen maar van leren.

    Groetjes Ingrid