Weet je t, jouw reactie is eigenlijk het belerendste van al… Word jij er niet moe van om de hele tijd aan mensen te vertellen dat jij vindt dat ze beter wat anders met hun tijd kunnen gaan doen? En tussendoor nog even suggereren dat Mirjam misschien meer tijd aan haar kinderen moet besteden… bah.
Misschien kun jij eens wat tijd besteden aan het lezen van de artikelen - met Google translate gaat dat best hoor!
Het is Mirjam, met een j, beste t.
Maak je geen zorgen om mij hoor, ik word niet moe van het zoeken, ik krijg deze berichten automatisch in mijn mailbox.
Er zijn geen Nederlandse berichten over deze zaak, want het betreft hier een Amerikaans echtpaar. Maar mocht ik toch iets binnenkrijgen, dan zal ik het voor je posten.
Mijn kinderen zijn inderdaad al zo groot dat ze geen 24 uur per dag aandacht behoeven, of nog sterker: ik word af en toe verzocht iets voor mezelf te gaan doen. Maar ik begrijp dat je de laatste artikelen niet kunt volgen, dus omdat je het zo vriendelijk vraagt, zal ik het even uitgebreid voor je uitleggen (no worries: de kinderen slapen lang uit: vakantie!).
Een echtpaar uit de VS, met 2 biologisch eigen kinderen, is aangehouden bij de douane in Ghana met 4 Ghanese adoptiekinderen. De ouders zijn een paar dagen in detentie geplaatst en de 6 kinderen in een tehuis. Een Ghanese officier verklaart: “Het echtpaar had documenten, maar we hebben zaken gehad waarin deze documentatie frauduleus was, dus we laten het controleren.”
Lila plaatst vervolgens een verklaring van de heer Tresch, vice-president van Dillon, de vergunninghouder: “De papieren klopten, deze situatie is in de 40 jaar dat ons bureau bestaat nog nooit voorgekomen.” (Als bedrijfsmatig statement begrijpelijk: die ziet zijn handel naar de mallemoer gaan, slechte reclame deze actie natuurlijk)
Vervolgens plaats ik de link dat Dillon pas in 2011 een pilot is gestart in Ghana, dus wat zegt 40 jaar soepele procedures elders ter wereld? Weinig. Blijkt. Nieuw aangeboord kanaal.
Christina, de moeder van de 6 kinderen, heeft blijkbaar geen economisch belang en verklaart: “Ik geef toe dat het moeilijk was de officier te vergeven die ons ondervroeg en zonder reden in bewaring plaatste… maar we hebben ervoor gekozen om het hem te vergeven omdat we begrijpen dat kinderhandel echt is en tot op zekere hoogte had hij alle reden om ons in zijn autoriteit en beperkte begrip te verdenken, vanwege de meerdere gevallen van mensenhandel die onder de radar verdwenen zijn.”
Ik vind berichten over kinderhandel negatief, maar wellicht moet je zelf kinderen hebben om dat ten volle te kunnen aanvoelen. Stel: jouw (biologisch eigen of geadopteerde, dat maakt m.i. geen verschil) kind wordt gekidnapt en verkocht: zou jij daar geen ruchtbaarheid aan willen geven? Of willen dat mensen daar aandacht aan besteden? Ook al is informatie over kinderhandel voor sommige mensen, die graag een kind willen hebben, negatief?
En je hoeft het niet te lezen hoor. Er zijn legio mensen die dat niet doen en hun kop in het zand stoppen: je zult geen uitzondering zijn.
Betweterend is een mij onbekend woord. Zie je? Ik weet echt niet alles.
Policy Makers’ Attention Needed to Counter Inter-country Adoption
http://www.africaportal.org/articles/2012/07/04/policy-makers%E2%80%99-attention-needed-counter-inter-country-adoption
Afrika is wel de nieuwe grens voor interlandelijke adoptie, en voor goede reden. Omdat de traditionele zendende landen in Oost-Europa en Azië hebben geleid tot krapte het aanbod van beschikbare kinderen in de afgelopen jaren, is de vraag drastisch verschoven naar Afrika.
Volgens de African Child Policy Forum (ACPF), zijn er nu 50 kandidaat-adoptanten voor elke beschikbare Afrikaanse geadopteerde, en Ethiopië is alleen achter China in het totale aantal kinderen dat zij ter beschikking stelt voor internationale adopties. Tussen 2003 en 2011 werden meer dan 41.000 Afrikanen het buitenland verplaatst - een drie-voudige toename in de afgelopen acht jaar.
Hoewel deze cijfers kunnen kleine lijken in het kader van naar schatting 58 miljoen Afrikaanse wezen, de trends waren genoeg voor de overheid beleidsmakers, NGO's en wetenschappers uit 20 Afrikaanse landen bijeen te roepen op een ACPF conferentie over interlandelijke adoptie in Addis Abeba in mei 2012.
Afrikaanse ambtenaren en anderen zijn recht op aandacht. Volgens Save the Children, meer dan 80 procent van de kinderen in Afrikaanse weeshuizen een levende ouder, maar niet een whocannot veroorloven om te voorzien in zijn of haar child.In Ethiopië hebben, de regering onlangs geprobeerd om de families van 385 verschillende kinderen op te sporen uit 45 verschillende instellingen. De families van alle, maar 15 van hen werden gevestigd.
Gezien door deze lens, de Afrikaanse wees crisis is grotendeels een van te weinig steun van hun familie. Ambtenaren die zich aan de ACPF conferentie stelde vast dat er geen woord voor adoptie in een aantal Afrikaanse talen, en het concept wordt vaak verkeerd begrepen. Adoptiebureaus zijn beschuldigd van het profiteren van deze misvatting als ouders worden overgehaald om hun kinderen over te dragen in wat zij zien als tijdelijke regelingen die de stabiliteit en het onderwijs zal voordat het kind uiteindelijk naar huis.
Door de toenemende vraag in Afrika, landen in het continent nu op zijn hoede voor misbruik adoptie praktijken die van invloed verleden het verzenden van naties. In Roemenië bijvoorbeeld, werden meer dan 30.000 kinderen geadopteerd in de jaren 1990 - verdienen agentschappen van meer dan $ 900 miljoen (alle cijfers USD), maar ook het blootstellen van geadopteerden om legitieme en uitbuitende adopters uit de hele wereld.
Ernstige misstanden als gevolg van adopties in Afrika zijn ook goed gedocumenteerd en de First Lady van Oeganda, Janet Museveni, vertelde de ACPF conferentie die interlandelijke adoptie had de handel vergemakkelijkt voor de prostitutie, seksuele slavernij, het oogsten van organen en gedwongen labour.The conferentie ook gehoord van adoptiebureaus in Ethiopië beschuldigd van het vragen om kinderen rechtstreeks van de familie, dwingen vrouwen om pasgeborenen te geven en, volgens de ngo tegen kinderhandel, “ouders zijn dood verklaarde … de geboortedatum vervalst zijn, wordt onjuiste informatie verstrekt aan de rechtbanken”.
Terwijl Ethiopië heeft vooruitgang geboekt in de afgelopen twee jaar door het plaatsen van 700.000 kwetsbare kinderen naar alternatieve opties, zoals community care stages en binnenlandse adoptie, Ethiopië's verhaal is typerend voor de manier waarop gezinshereniging is buitenspel gezet, terwijl arme ouders worden gedwongen tot het geven van hun kinderen in wat is een “orphan maken” industrie.
De financiën die betrokken zijn bij interlandelijke adoptie geven inzicht in de economische aspecten van het probleem. Volgens het Bureau van Consulaire Zaken in de Verenigde Staten, 's werelds grootste ontvangende land, adoptiebureaus betalen aanstaande ouders tot 64.000 dollar voor de verwerking van een interlandelijke adoptie in 2011.Meanwhile, in Ethiopië, de kosten van de huur een maand voor een arme werken familie in Addis Abeba ligt op slechts 25 cent per maand, op basis van een moeder sprak op de ACPF conferentie. Ook kan de totale maandelijkse budget die het mogelijk maken dat moeder en kind bij elkaar te blijven als een familie-eenheid zo weinig als $ 15 per maand.
David Smolin van Samford universiteit merkt op dat “de ethiek van de interlandelijke adoptie wordt problematisch waar de armoede het gezin op te geven hun kind veroorzaakt. Onder dergelijke omstandigheden, zelfs de kosten van het vervoer van het kind van het verzenden van het ontvangen van natie, als in plaats daarvan bracht aan de familie te helpen, zou gehouden hebben de familie intact. ”
Ironisch genoeg, weeshuis zorg is ook vaak duurder dan die rechtstreekse bijstand verlenen aan familie en de gemeenschap structuren. A 2004 UNICEF rapport met kostenvergelijking in Uganda toont thatorphanagecosts run14 keer hoger dan die voor community care. Weeshuizen zijn vaak opgericht door internationale adoptiebureaus, echter, waardoor ze meer kosten-effectief in de context van de enorme winst die kan worden gemaakt van interlandelijke adoptie.
Ondanks de aanwezigheid van een groot aantal interlandelijke adoptie bureaus in Afrika, een centraal thema van de internationale normen, zoals het Afrikaans Handvest inzake de Rechten en het Welzijn van het Kind is dat de buitenlandse adoptie mag alleen worden gebruikt als een laatste redmiddel. Dit principe van de subsidiariteit beschermt het kind recht op culturele identiteit en: als huisdier gehouden, familie-gebaseerde oplossingen voorrang moet hebben boven internationaal zijn.
Uitgebreide en goed afgedwongen nationale wetgeving tussen de Afrikaanse landen van herkomst is dan ook van vitaal belang voor familie-eenheden te handhaven en de verstrekking van sociale bescherming aan de vaststelling wet aan te sluiten. Met dit beleid op zijn plaats, moet interlandelijke adoptie alleen worden toegepast in uitzonderlijke gevallen, en de noodzaak moet worden bepaald door het land van uitzending en het belang van het kind.
Zoals het er nu, worden Afrikaanse landen niet hun kinderen in het toestaan van interlandelijke adoptie te prevaleren boven familie te versterken, ontnemen veel van het huiselijk leven die ze verdienen. Laten we hopen dat de beleidsmakers gehoord dat luid en duidelijk in Addis Abeba.
Tegenstrijdige geluiden.
Adoption process ‘time-consuming and expensive’
http://ewn.co.za/en/2012/07/09/Adoption%20process%20time-consuming%20and%20expensive.aspx
Foster care kost itt adoptie echter geld.
SA would rather foster orphans - study
http://www.news24.com/SouthAfrica/News/SA-would-rather-foster-orphans-study-20120709
Tsja, ik haal hier dus uit dat het juist niet adoptie is wat uit lucrativiteit onverantwoord populair is in Zuid-Afrika - integendeel, men zoekt naarstig naar ouders die het wél willen doen. Het feit dat adoptie ingewikkelder en duurder is dan pleegzorg is bekend, maar als we de zorgvuldigheid willen blijven nastreven - waar jij toch zelf ook een warm pleitbezorger van bent - is dat gegeven denk ik niet weg te nemen, gezien het juridisch doorsnijden van de voogdijschap van de biofamilie, kan dat niet anders. In een land als Zuid-Afrika is het lastig om te organiseren dat adoptieouders die minder goed bemiddeld zijn daar ondersteuning in krijgen - helaas moeten we constateren dat de problemen in het land zorgen dat dit niet als hoogste prioriteit van de Zuid-Afrikaanse regering geldt - maar er is wel al een inkomensafhankelijke bijdrage vastgesteld: wie rijk is betaalt meer voor z'n adoptie. Dat is iets van de afgelopen paar jaar terwijl de hier gepubliceerde cijfers over 2009 gaan. De National Adoption Coalition bestaat nog niet zo lang.
Hier ook weer een vrij schokkend artikel over 1,8 miljoen potentieel adoptabele kinderen in Zuid-Afrikaanse tehuizen, terwijl er 2400 nationale adopties hebben plaatsgevonden:
http://mg.co.za/article/2012-07-06-adoption-in-south-africa
Ter informatie: er hebben 200 interlandelijke adopties op jaarbasis plaatsgevonden in 2011 en 2012 (bron: Minister van Sociale Zaken van Zuid-Afrika). Ik blijf dus toch nog maar even van mening dat die Europese ouders het moeten blijven proberen in Zuid-Afrika… in plaats van ze te ontmoedigen, koste wat het kost… Op verantwoorde wijze, uiteraard.
Ik lees dat het voor de gemiddelde Zuid-Afrikaan simpelweg te duur en te ingewikkeld (geworden) is. Dat aantal “wezen” is cumulatief niet? In 2009 alleen al was de afname van domestic adopties 52%. Tel maar op.
Ik heb inmiddels privé-contact met Sisi Lwandle: die merkt helemaal niets van deze nieuwe initiatieven.
Potentieel adoptabel. Hoeveel daarvan zijn daadwerkelijk adoptabel? En hoe is de leeftijdsopbouw? Weet jij dat?
Hoi Mirjam
Dit is misschien een goed statistisch overzicht om te gebruiken:
http://www.childrencount.ci.org.za/indicator.php?id=1&indicator=4
Ik haal hieruit dat er in 2010:
885.000 “double orphans” waren, dus van beide kanten wees;
658.000 “maternal orphans”
en 2,3 miljoen “paternal orphans”
In deze definitie gaat het om alle kinderen onder de 18 in 2010 - dus in één jaar. Ik weet niet precies wat je bedoelt met cumulatief maar ik hoop dat dit die vraag beantwoordt.
Hoeveel er van de potentieel adoptabele kinderen daadwerkelijk adoptabel is, lijkt me een niet te beantwoorden vraag, en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom de schrijver het woord “potentieel” heeft gebruikt. Vaststellen of een potentieel adoptabel kind daadwerkelijk adoptabel is, lijkt me namelijk bijna net zo ingewikkeld als het feitelijk adoptabel laten worden van een kind. En daar zit nu juist het probleem: in mijn optiek is het niet zo dat er meer adoptieouders klaar staan dan dat er kinderen zijn die baat hebben bij adoptie, maar vergt het veel werk om de adoptabiliteit vast te stellen. De knoop zit dus bij het beschikbaar hebben van voldoende bevoegde adoptiespecialisten en gegevens over de betreffende kinderen. Waar je vervolgens vanaf die vaststelling verdergaat, dus of je meer heil ziet in alternatieven voor adoptie, of in het beschikbaar stellen van meer resources t.b.v. adoptie, of beide en in welke mix, daar verschillen de meningen zoals bekend nogal over…
Inderdaad kun je vaststellen dat de afname van domestic adopties 52% bedraagt, maar de groei van pleegzorg was 72%.
Mij gaat het er vooral om dat het op alle fronten te weinig is: landelijke pleegzorg, landelijke adoptie én interlandelijke adoptie bij elkaar opgeteld zijn geen van allen ooit genoeg voor deze aantallen kinderen in nood. Ik heb privé contact met meerdere tehuizen in Zuid-Afrika die bij elkaar opgeteld voor honderden kinderen zorgen, en waarvoor in alle categoriëen ouders worden gezocht. Ook zij onderstrepen het én-én-én principe: én er moet meer gedaan worden om kinderen bij pleegouders onder te brengen, én bij landelijke adoptieouders, én bij interlandelijke adoptieouders. Het Department of Social Development heeft bij de laatste budgetronde besloten dat er 10.000 nieuwe social workers bij moeten komen om de nood enigszins te ledigen. Hoe zij hun aandacht gaan verdelen weet ik niet… niemand nog, denk ik. Hopelijk ook om de onnodige red tape waar Sisi Lwandle tegenaanloopt te helpen scheiden van de nodige red tape die gepaard gaat met adoptie. Ik blijf vinden dat één individuele zaak niet representatief is voor het algemene beeld. De National Adoption Coalition doet haar best maar loopt absoluut ook tegen beperkingen op. Voor wat ik er van mee krijg heeft dat vooral met ambtelijke molens te maken en met gebrek aan samenwerking tussen de deelnemende organisaties (zowel overheid als privaat). Maar goed, dat neemt niet weg dat ze voor een eerbare zaak strijden, die nu eenmaal niet van vandaag op morgen is opgelost.
De genoemde tabel kan ook op leeftijd worden gefilterd. Misschien ligt het aan mij, maar de staafdiagrammetjes zijn bij elkaar opgeteld geen 100%, dus hoe dat dan precies zit, geen idee… tenslotte is het nog van belang dat het hier om cijfers gaat t.a.v. paternal/maternal/double orphans, wat nog weer wat anders is dan (potentieel) adoptable kinderen, bijv. in verband met afstand doen.
Groet,
Sander
PS Eerder verstrekte ik deze, hierin ook interessante statistieken over adoptie in ZA: http://www.adoptioncoalitionsa.org/uploads/5/3/1/7/5317161/adoption_trends_and_patterns.pdf
Cumulatief als in het grootste deel van die kinderen was in 2009 ook wees en is het nu waarschijnlijk nog. Het is niet zo dat dat aantal er in 2010 bijgekomen is. Kinderen die inmiddels in pleegzorg zitten, staan hier ook tussen (72% toename, tov wat overigens). Daadwerkelijke wezen (dus zonder een enkele ouder): 885.000. “Paternal orphans” is gezien het aantal neem ik ook inclusief een levende vader, maar dan eentje die de benen heeft genomen (unknown). En natuurlijk “ivm afstand doen”: 1 ouder weg, dus beter voor het kind? Zouden de (volgens diverse onderzoeken) stuk hogere kosten voor een tehuisverblijf niet beter geinvesteerd kunnen worden in het 1-oudergezin?
Hoeveel van de double orphans wonen bij directe familie? Hoeveel daarvan zijn onder de 6 jaar, of, nog meer markgericht: jonger dan 2?
Check: van alle “orphans” is van 0 tot 5 jaar oud nog geen 10%, is 1,1% daadwerkelijk wees (geen uitsluitsel over mogelijkheden directe familie) en de meest gewilde leeftijdsgroep is dan daar dan weer een percentage van. Daar wachten volgens het acpf dus 50 gezinnen per kind op. Over geheel Afrika genomen dan.
“Inderdaad kun je vaststellen dat de afname van domestic adopties 52% bedraagt, maar de groei van pleegzorg was 72%.” Is daar documentatie over? Overigens niet verwonderlijk, gezien de kosten van zelfs een domestic adoptie, bij pleegzorg krijg je zelfs een vergoeding. Dus 20% meer kinderen een gezin. Da's mooi. Als het om het kind te doen is, en niet de vergoeding, maar daar gaan we maar vanuit.
Bij én én én vergeet je overigens de allerbelangrijkste (aangezien dat de grootste groep is): ondersteuning van het biologisch eigen gezin (of extended family). Dat lijkt me stap 1 alvorens de “adoptabiliteit” vast te stellen, niet? Objectief gezien dan.
Sisi is helaas niet de enige, die niets merkt van de nieuwe initiatieven. Dat gaat ook nog wel even duren begrijp ik.
Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's