Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Nannie
Als dit onze derde procedure was geweest ipv onze eerste waren we waarschijnlijk ook gestopt…
Bedankt voor al jullie reacties en hoewel het geen leuke verhalen zijn om te lezen is het voor ons wel heel fijn om te weten dat we niet de enige zijn (of dat we gek zijn 
).
De afgelopen dagen hebben we hard gewerkt aan onze levensloop en verstuurd naar de onderzoeker. We hebben besloten om het gesprek nog 1 keer met dezelfde persoon aan te gaan en dan wel aan te geven hoe we het gesprek hebben ervaren en ook opheldering vragen over waarom bepaalde opmerkingen de kant van de onderzoeker (m.n. rondom sibling en leeftijd).
Hebben we na dit gesprek nog steeds het idee dat we er niet gaan uitkomen dan vragen we om een ander.
Wij hebben er nu 2 gesprekken op zitten en ook niet het gevoel dat het lekker loopt.
Wat kunnen we hier nou mee en wat nou als het gevoel waar blijkt te zijn en er een negatief advies komt.
Soms vraag ik mezelf wel eens af wat ze nou willen. Niemand is toch zomaar een ‘superouder’! we begrijpen heus wel welke problematiek er bij adoptiekinderen komt kijken, ook dat er verschil is tussen biologische en adoptief kinderen, maar het wordt allemaal zo negatief geschetst.
En als je dan vraagt naar welke bezwaren er eventueel zijn, zodat je die weg kunt nemen of in ieder geval kan bespreken, krijg je geen antwoord. Wij weten nu echt niet zo goed of we moeten wisselen van raadsmedewerker of een gesprek met bijvoorbeeld de gedragsdeskundige en/of teamleider aan moeten vragen. Of dat we gewoon verder moeten gaan.
Ik heb net als de topicstarter het gevoel dat we op de Noordpool zijn beland
