Ik heb een vraag voor adoptieuders die ook een biologisch kind hebben. Wij waren een tijd terug ver in de adoptieprocedure toen ik zelf wonderbaarlijk zwanger werd. Alles is goed gegaan en we hebben nu een gezonde kleine hier rond kruipen van bijna 1. We zitten nu te denken om de adoptieprocedure weer op te pakken, omdat we een wens hebben voor een groter gezin. De wens voor een adoptiekind is er ook nog, des te meer ook vanuit het kind nu. Maar hoe is het voor ouders die ook een biologisch kind hebben om ook te adopteren. Ik heb een aantal gedachten waarvan ik niet weet of die realistisch zijn: hoe is je gevoel bij je adoptiekindje tegenover je bio kindje, is het een even natuurlijk gevoel? of was t toch even wennen?
Je weet als ouder van een kind dat vanaf de geboorte bij je is, wat voor ontwikkelingen er allemaal zijn geweest. Mis je dat ook bij een adoptiekindje?
Ik hoop niet dat ik hiermee iemand tegen de schenen trap, we zijn hier heel serieus mee bezig, en ik denk dat het heel normaal is dat we over dit soort dingen nadenken. We hebben zelf geadopteerde kindjes in de omgeving (vrienden/familie), dus we zijn sowieso erg positief over adoptie en weten er veel van af.
Bedankt alvast voor de reacties.