Die discussie is hier al eerder gevoerd maar is volgens mij maar ten dele terecht;
Natuurlijk is adoptie duur maar dat is het hebben van een kind ook; alle tijd die je wacht spaar je die kosten uit; als je niets kunt sparen en niets overhoudt, zal het zorgen voor een kind ook moeilijk worden.
Ik kan me voorstellen dat als je je baan kwijt raakt dankzij de crisis, je je afvraagt of het wel verstandig is om een adoptie te starten maar misschien denken mensen die gewoon zwanger kunnen worden ook wel een tweede keer na voor ze zwanger proberen te worden…..
Misschien gaan mensen nadenken over het land; een adoptie uit Amerika zal wellicht niet mogelijk zijn, financieel…. Kenia ook niet, maar een sn-adoptie uit China kost beduidend minder. Alleen; als je beeld een babietje is (en ik kan me dat uit het oogpunt van de aspirant ouders ook wel voorstellen; je bent vaak heel lang bezig met het rijgen van een biologisch eigen kindje en dan is de overstap naar adoptie al een hele stap…. de stap naar een ouder kindje wellicht nog groter) en je merkt dat er eigenlijk alleen nog maar babietjes uit Amerika komen, dan kan ik me voorstellen dat je dat wellicht best zou willen maar tegen de kosten aanloopt; en vervolgens stopt (of niet start) omdat het zo duur is….
maar dan gaat het niet alleen om de kosten….immers er zijn andere opties, waarvoor men op dat moment niet kiest.
Ik weet alleen niet of je moet willen “ werven”, in het geval van bovenstaande situatie zou een koppel dan wellicht op verkeerde gronden kiezen…. en ik denk dat je altijd beter bij jezelf kunt blijven als een keuze maken die je eigenlijk niet ligt… daar worden kinderen de dupe van. Neemt niet weg dat ik als adoptie-ouder juist deze kindjes echt een warm thuis gun, baal dat het voor ons “ erop” zit en te allen tijde met aspirant ouders best het gesprek aan wil gaan, want ouder worden van een ouder special needs kindje is gewoon ouder worden; met alle geluk, plezier, liefde en zorgen die ouders van een NSN kindje ook mee mogen maken….