Lang niet elk kind heeft zijn naam bij de geboorte van de moeder gekregen.
De meeste niet denk ik eigenlijk, omdat de meeste kinderen nog steeds uit China komen….
Er zijn genoeg kinderen die een naam hebben gekregen van het tehuis.
Of die genoemd zijn naar de plek waar ze gevonden zijn.
Onze 2 oudste kinderen hebben wel een naam van de moeder gekregen, komen dus ook niet uit China.
Het zijn dubbele namen.
Wij hebben daar een roepnaam van gemaakt.
Omdat bij de adoptie de oorspronkelijke familienaam kwam te vervallen hebben wij deze ook verwerkt in de roepnaam.
Ze hebben wel hun eigen namen als doopnaam met nog een naam er bij met betekenis.
De moeder van de oudste noemde haar kindje nooit bij de naam en zei dat ze perse zelf een naam had moeten bedenken voor in de papieren maar dat ze het kindje nooit zo noemde omdat ze er van uit ging dat het wel een andere naam zou krijgen….
Onze jongste had een zeer moeilijke naam.
Als je de naam hoort weet niemand hoe je het moet schrijven.
Als je de naam leest weet niemand hoe het uitgesproken moet.
Wij hebben hem daarom een andere roepnaam gegeven.
Het is voor een kind ook niet fijn als zijn naam altijd verkeerd uitgesproken wordt of als iedereen vraagt ‘hoe moet ik dat schrijven?’.
En dat terwijl hij in tegenstelling tot de andere 2 die kleine baby's waren, al 3,5 jaar was.
Hij had zijn naam van de directeur van het tehuis gekregen, niet van zijn moeder.
En hij was er binnen een week aan gewend dat hij een andere naam had. Bovendien spraken ook wij zijn eigen naam niet goed uit omdat wij gewoon die klanken niet zo kunnen vormen als in het land van herkomst. Je kunt je best doen en dan lijkt het er een beetje op. Maar voor hem klonk het toch anders.
Inmiddels 3 jaar later weet hij nog steeds wel wat zijn ‘oude’ naam was maar hij wil zo niet genoemd worden.
Het kan dus aan de situatie liggen.
Ieder is vrij te doen wat hem het beste of mooiste lijkt.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
