Ik las in een ander draadje dat sommigen dit een zinvol topic vinden (en daar ben ik het helemaal mee eens!) maar ik zag hem nog niet verschijnen, vandaar
Hoe denken jullie over hechting, waar loop je tegenaan, wanneer is je kindje goed gehecht, wanneer speelt het (weer) en hoe ga je er mee om.
Enne, als het zinvol moet zijn, mag iedereen zijn mening hebben!
Vind het zeker een goed onderwerp om het eens over te hebben.
Dus hierbij mijn ervaring en mening
Bij de VIA word heel duidelijk gezegd probeer de eerste tijd te zorgen dat er zo weinig mogelijk contact is met andere.
Wij waren van plan dat ook zo te doen. Hadden iedereen geinformeerd dat we geen bezoek wilde etc.
Echter na 2 dagen met onze toen bijna 5 jaar in huis werd het wel lastig.
Hij was gewend om met andere kinderen te spelen. Dus nu met 2 volwassenen was het niet helemaal naar zijn zin.
Dus al onze goede voornemens ten spijt zijn we dus wel al vrij vroeg andere gaan bezoeken zodat onze kerel zich kon vermaken.
Na 2 maandaen was zijn verjaardag en dat hebben we groot gevierd met een feestje.
Alle familie en vrienden kwamen. Ik en mijn partner waren er voor het kind en iemand anders voor de gasten.
Dat hij de kadootjes al vaak in de deuropening openmaakte was bijzaak.
Hij vond het reuze leuk dat iedereen voor hem kwam. Het jaar erna was wel even wennen toen er niet zoveel mensen kwamen ;-)
Aangezien wij continu bij hem waren ben ik van mening dat het goed verlopen is.
Op momenten dat het even teveel was kon ik met hem even rustig zitten en een verhaaltje of zo lezen.
School hebben we ook rustig opgebouwd. Eerst met mij samen in de klas. Daarna ging ik af en toe eens even weg.
Hij vond school geweldig. Spelen met de andere kinderen. Steeds eens stapje verder totdat hij het gevoel had dat ook de school en de lerares en kinderen bekend waren voor hem.
Ochtend en avond eten deden we altijd met ons samen. Nooit met andere. Naar bed brengen ook.
Dit waren echt de momenten van ons samen. Nooit van andere.
Er zijn voor je kind.veel benoemen wat hij doet maar ook wat jij doet (is ook goed voor het leren van de taal) is het beste.
Verder denk ik dat structuur ook heel belangrijk is in de hechting.
Kinderen moeten weten waar ze aan toe zijn.
We hebben ook al vrij snel een kalender gemaakt waar alles in plaatjes en kleuren opstond wat we geingen doen en wie thuis was.
Iedere dag doorstrepen wat was geweest is.
Dit maakt duidelijk wat er op de planning staat, maar ook zeker dat er de komende tijd nog veel gaat gebeuren.
Dus het houd niet op het bij ons zijn.
Logeren is altijd moeilijk. hij wil dit nooit echt. Al heeft hij het super leuk als hij eenmaal daar is. Maar het afscheid met ons is nooit zonder tranen.
Toch denk ik dat dit ook iets is wat ze moeten leren en moeten ondervinden dat we echt weer terug komen.
Dit zal nog jaren niet makkelijk zijn en doen we dan ook niet heel vaak.
Toch is dit ook wel een teken dat hij goed gehecht is, maar wel bang dat we hem ook verlaten.
In het begin ging hij niet ver van ons vandaan.
Nu gaat hij ook zelf naar de speeltuin of een rondje om huis fietsen.
Hij weet nu dat we niet weggaan.
Als we ergens op bezoek zijn merkte we in het begin toch wel dat hij ging spelen als hi jons kon zien.
Nu kan hij ook ergens spelen waar wij niet zijn.
Al zal hij meer als andere kinderen eens terug komen om te kijken of we er nog zijn.
Nu 2 jaar later durf ik met een gerust hard te zeggen dat hij redelijk goed gehecht is.
Natuurlijk blijft hij altijd diep van binnen een gevoel hebben van wat als.
Maar dit steeds benoemen van ik zie dat je het niet leuk vind dat we weg gaan, maar we komen terug en dan gaan we iets leuks doen werkt hier prima.
Ben benieuwd naar andere ervaringen en meningen
Ik haak hier gewoon even in.
Wij zitten nog in het begin van het proces met een zoon van 4 die nu iets meer dan 2 maanden bij ons is.
We hebben een duidelijke dagstructuur met pictogrammen, voor zijn overzicht en gevoel van grip. We wijken dingen soms nog wel eens af, maar dat zeggen we dan. Er is ook een grote kalender met daarop verjaardagen, bezoek, dat papa / mama moet werken enz.
Sinds 1 1/2 week zijn we heel rustig ontmoetingen aan het plannen. Tot nu toe op neutraal terrein, niet te lang (45 min- 3 uur - afhankelijk van hoe het gaat) en altijd met 1 ouder die zich helemaal op onze zoon kan richten, en daarbij ook rustig afstand neemt tot degenen die we bezoeken (is makkelijk als je in een speeltuin afspreekt).
Zoonlief heeft het ‘bezoek’ dan wel gezien, maar hoeft er verder niets mee en kan veilig de kat uit de boom kijken.
Op die manier gaat het goed, hoewel ik aan kleine dingetjes merk dat hij het wel spannend vind. Voor ons een reden om de boel voorlopig nog maar even rustig te houden. Zoon gaat voorlopig dus ook nog niet naar school.
Wat ik positief vind gaan qua hechting:
Als hij pijn heeft / troost zoekt / bang is, rent hij onmiddellijk naar ons (en houd ons heel stevig vast :-))
Sowieso is het een ontzettende kroelkont, wat niet alleen heel leuk is, maar ook goed voor de hechting denk ik.
Hij kruipt lekker bij ons weg als vreemden tegen hem gaan praten.
Hij noemt regelmatig de namen van ons drietjes en zegt dan dat we hier allemaal wonen (thuis zijn, gaan eten enz). Wij bevestigen dit dan. Dingen die we ‘allemaal’ gaan doen, stemmen hem duidelijk erg tevreden.
Heel fijn: papa is bijna net zo geliefd als mama ;-)
Zoonlief durft blij, dol, boos, bang, verdrietig enz te zijn bij ons.
Wij hadden zijn taal geleerd (een beetje) en daar zijn we heel blij mee. Ik denk echt dat het hem in het begin veiligheid heeft gegeven dat we een beetje konden communiceren in zijn taal. Een aantal woorden gebruiken we in NL nog steeds.
Lastig / tekenen dat er nog een weg te gaan is
Als onze zoon moe is (en dan minder goed in zijn vel zit) dan wordt hij dwingend in zijn gedrag. Is voor hem een manier om te trachten veiligheid te creeren, maar daar gaan we niet in mee. - is niet heel lastig, maar soms wel wat vermoeiend, zo'n kleine dirigent.
Zoonlief gaat niet in zijn eentje naar een andere etage
Dingen buitenshuis zijn al heel snel spannend.
Snel van slag zijn door soms kleine dingen
Ben benieuwd naar de verhalen van anderen
Een heel boek zou ik hier over kunnen schrijven.
Maar ik probeer het kort te houden.
Wat mij vooral opgevallen is in de hechting is het feit dat het niet zo hoeft te zijn dat een baby makkelijker hecht dan een ouder kindje.
Toch is dat iets wat op de VIA wel gezegd werd, een baby zou een kleiner rugzakje hebben en makkelijker hechten…het ligt er maar aan, denk ik nu.
Onze oudste was 3 maanden bij de adoptie, de 2e was 7 maanden en de 3e was 3,5 JAAR.
De 3e was het makkelijkst.
Hij was voorbereid, verheugde zich er op dat hij een familie kreeg.
Het is een super relaxed kind.
( en daar moest nou een oproepje voor geplaatst worden omdat ze geen ouders konden vinden….onbegrijpelijk, maar dat ter zijde)
Hij was erg makkelijk naar anderen toe.
Soms dacht ik wel eens dat hij te makkelijk was.
Maar anderzijds zocht hij troost etc altijd bij ons.
Een kind van 3,5 wat in een tehuis gewoond heeft en daar vriendjes had is natuurlijk ook wel gewend om met anderen om te gaan.
Ogenschijnlijk zou je bij hem denken dat hij na een half jaar wel gehecht was als je hem zag.
Toch weet ik dat dit gewoon niet kan.
Ze zeggen wel eens dat hechten net zo lang duurt als de tijd dat het kind nog niet bij je was, dus bij een kind van 3,5 jaar zou het hechtingsproces 3,5 jaar duren.
Hij is dus ook niet naar school gegaan toen hij 4 werd.
Ik heb hem eerst 1 heel jaar thuis gehouden.
Waarom?
Om hem kind te laten zijn.
Om hem een heel jaar overdag alleen met een mama te gunnen, alleen met het speelgoed, alleen met de aandacht, als de anderen naar school waren. En om hem af te leren dat een kindje van 3,5 niet zijn pyama altijd netjes op hoeft te vouwen en het hele huis op hoeft te ruimen, hoe handig dat ook is: het hoort niet bij een kind van 3,5.
Hij heeft er van genoten om een jaar thuis te zijn.
Inmiddels is hij 6,5 en gaat na de zomer naar groep 3. Hij geniet enorm van school, gaat er graag heen, altijd zonder mopperen.
Dit is zo totaal anders dan bij onze oudste die nog maar 3 maanden was.
Zij is zo van de moederborst aan ons gegeven.
En dat heeft impact gehad en nog steeds.
Aan de moederborst in slaap vallen en na de rechtszaak wakker worden in onze armen…( achteraf gezien had ze beter wakker kunnen zijn denk ik, maar ja, het was snikheet en op zo'n moment van lang lang wachten in de rechtbank ben je eigenlijk blij dat ze slaapt).
Het heeft haar alert gemaakt, angst gegeven, iets wat ze altijd bij zich zal dragen en wat weer naar boven komt in nieuwe situaties: een andere klas, een andere juf, dat soort dingen maakt haar onzeker.
Dit uit zich in naast mij willen slapen, niet in slaap vallen als ik niet thuis ben 's avonds.
Ook het naar school gaan was voor haar in het begin heel moeilijk: blijf jij wel mijn mama, wordt ik dan niet van de juf.
En 'overblijfmoeders' daar moest ze niets van hebben want wisten die dan wel dat zij niet hun kind was maar dat ze mij als moeder had?
Ik kan nog veel meer schrijven maar laat het hier even bij.
Herkenbaar hoor, wat ik lees. Wij hebben 2 kinderen, eentje van 6 (2 bij adoptie) en eentje van 4 (net 4 bij adoptie, nu 9 maanden thuis).
Onze oudste is, denk ik goed gehecht aan ons, al merken we wel dat zijn basisveiligheid nog niet zo stevig is als we m zouden gunnen. De hechting aan ons is er wel, en hij WEET ook dat onze liefde onvoorwaardelijk en voor altijd is, maar VOELT dat nog niet altijd zo. Zeker als hij iets minder lekker in zn vel zit is hij best onzeker en vraagt hij veel bevestiging. We zien trouwens wel dat er steeds groei in zit, ook nu nog (4 jaar na thuiskomst).
Onze tweede is nog geen jaar thuis. Hij is volop bezig met (nog steeds) wennen en hechten. Gaat op zich prima, al zien we wel dat hij nog een weg te gaan heeft. Onze jongste lijkt echter in de basis veel steviger, het lijkt alsof hij de onzekerheid die zn oudere broer wel kan hebben (ben ik leuk/lief/mooi/slim genoeg om van te houden, ben ik écht de moeite waard) gewoon niet heeft. Wel zien we dat dit jongetje erg gewend is om het alleen te kunnen en ook alleen op zichzelf te vertrouwen. Is dus weer heel anders dan we gewend waren.
Je zou kunnen zeggen dat de oudste als het ware iets te weinig op zichzelf vertrouwt en zich teveel richt op zijn omgeving, terwijl de jongste juist iets teveel op zichzelf gericht is en moeite heeft om zich toe te vertrouwen aan anderen. Allebei niet extreem hoor, maar als je goed kijkt is het wel zichtbaar. Blijkbaar hebben onze kinderen beiden hun eigen strategieën ontwikkeld om zich staande te houden en beiden redden ze zich er prima mee. In het dagelijks leven hebben we (gek genoeg) vaker twijfels en zorgen om de oudste dan om de jongste, omdat hij kwetsbaarder lijkt. En misschien ook wel omdat de jongste nog maar zo kort bij ons hoort. Daardoor vinden we heel veel dingen nog heel ‘normaal’.
Al met al denk ik dat het bij beide kinderen ‘goed zit’ , omdat ze beiden volop in beweging zijn en zich ontwikkelen op het gebied van hechting. En omdat ze beiden (de oudste al meer dan de jongste) goed kunnen functioneren in het dagelijks leven, in de contacten met ons en de andere mensen om hen heen. Maar strikt genomen zou je ook kunnen zeggen dat het bij beiden nog niet helemaal ‘goed zit’, omdat ze allebei nog wel iets meer/iets anders nodig hebben dan een doorsnee kind uit een doorsnee gezin. Maar goed, ik denk dat onze kinderen daarin niet anders zijn dan de meeste adoptiekinderen :-)
Ik denk dat je nooit echt kunt zeggen dat kinderen volledig gehecht zijn. Misschien pas op een oudere leeftijd als ze uit de pubertijd zijn en zich een volledig beeld hebben kunnen vormen over de adoptie. Soms zie ik kinderen waarbij het in de kinderjaren heel erg goed ging die later toch heel erg vast lopen. Maar ook kinderen waarbij het in het begin erg moeilijk ging en waarbij het later toch goedkomt. Ik denk dat een aantal zaken heel erg belangrijk zijn:
- Hoeveel weten jullie en je kind van zijn/haar achtergrond (foto's, informatie over de biologische ouder(s), familie, reden van afstand etc).
- Tastbare spullen uit de begintijd (kleding mogen houden, een dekentje, knuffel uit het tehuis etc)
- Welke basisveiligheid heeft het kind in het allereerste begin gekregen (opgevangen in een liefdevol pleeggezin, hechting aan een vaste verzorger, of onderdeel van een grote groep in een tehuis waarbij het is verwaarloosd of heeft moeten vechten voor zijn bestaan).
Mijn ervaring is dat hoe meer informatie je hebt hoe beter het is. Zelfs als het kind er niets mee doet is alleen het idee dat het wel beschikbaar is vaak voldoende. En hoe liefdevol en geweldig je als adoptieouder ook bent je weet het nooit echt zeker. Wel ben ik erg blij dat de eisen voor adoptie en de VIA voorlichting tegenwoordig zijn aangescherpt. Daardoor hebben mensen nu veel meer motivatie nodig, hebben meer kennis en minder onrealistische verwachtingen dan vroeger.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's