Wat, als het niet werkt?

JessicaKitty

28-08-2014 19:10

Beste forummers,
Een moeilijk topic, maar ik wil hem toch openen. Ik zal niet erom draaien, en verhalen maken in de trant van “mijn vriendin”.
Nee, het gaat om mij. Een aantal jaar geleden hebben mijn man en ik een zoontje geadopteerd met, naar later bleek, een aantal flinke (geestelijke) special needs.
We zitten in het hulpverleningstraject, eigenlijk al vanaf het begin.
We komen geen klap verder. Probleem is, dat wij al vanaf de eerste foto geen band met hem voelen. Naar maar waar. Heel pijnlijk, voor ons maar zeker ook voor hem.
Er zijn nu echter geen momenten meer dat ik van hem houdt. Ik heb alleen maar een hekel aan hem. Heel rot om toe te moeten geven maar het gevoel gaat niet weg.
Is er iemand die hier ervaring mee heeft, en hoe is dat toen verder verlopen?
Als ik eerlijk ben denk ik steeds meer aan uit-huis-plaatsing. Maar dan “de catch”: ook zijn kleine broertje is door ons geadopteerd. En hij is een heel ander kind. Hem willen we niet kwijt, maar het lijkt me absurd raar om de ene “wel te houden” en de andere “weg te doen”.
Ik vraag niet om jullie mening over MIJ, maar om jullie advies of ervaringen in het belang van mijn zoontje.
Bij voorbaat dank,
Jessica
leniaa

28-08-2014 20:53

Jessica
Je bent heel eerlijk in je verhaal en dit is moedig.
Maar je zit in nood, in hoge nood…
Een pasklaar antwoord kan niemand je natuurlijk geven. Ik raad je aan om contact op te nemen met de nazorg van de stichting adoptievoorzieningen in Utrecht. Volgens mij zijn die het meest geschikt om naar je verhaal te luisteren en hulp te bieden….
BG

28-08-2014 22:41

Wees alsjeblieft eerlijk naar jullie hulpverleners of zoek nieuwe hulpverleners en wees eerlijk. Niet jullie zoontje alleen maar vooral jullie hele gezin heeft dringend hulp nodig. Zoek ajb heel snel goede hulp. Mss gewoon eerst heel eerlijk aan je huisarts vertellen.
BG

28-08-2014 22:43

En idd zoals genoemd de SAV. Die kunnen je verder helpen.
Lesley

29-08-2014 10:35

Ik vind het een interessante topic, en ook knap dat je het durft aan te geven.
Wat ik wel zou willen weten is waarom jullie denken dat de SAV iets kan betekenen. Mijn eigen persoonlijke ervaringen met hun waren niet heel positief. Niet dat ze niet wilden helpen maar ze richten zich vooral op 1 kant, die we al lang en breed hadden bekeken en ontleed. De andere pogingen werden afgedaan als jammer.
Het is gelukkig goed gekomen, zonder de SAV overigens maar met behulp van andere professionals uit het medisch orthopedagogisch centrum.
Succes!
rcn@quicknet.nl

29-08-2014 10:51

Ik ken je niet , maar wil je heel veel sterkte wensen .
Ook vind ik het vreselijjk moedig van je dat je zo eerlijk bent, ik denk dat iedereen die adopteerd hier over na heeft gedacht alleen bij jullie is het uitgekomen.
Een oplossing weet ik niet , klikt het gewoon niet of is het probleem zo erg dat je niet meer weet wat te doen, ik zelf kan me voorstellen als je al jaren tegen bergen ophikt dat je dood en dood moei bent en je dan een hekel krijgt… aan de persoon die het veroorzaakt .
Soms is uithuis plaatsing gewoon beter , heb je wel eens gedacht aan door de weeks uithuis en in de weekende thuis bv?
Groetjes Roos
t@sje

29-08-2014 12:45

Wat verschrikkelijk moeilijk, voor zowel jullie zelf als voor jullie zoon. Ik vind het enorm dapper dat je je vraag hier stelt, al lijkt me dat er geen pasklaar antwoord voor te vinden is.
Ik vraag me direct af of jullie niet heel erg overbelast zijn, al een heel lange tijd. Laat jullie zoon erg ingewikkeld gedrag zien en maakt hij het ‘moeilijk’ om van hem te houden? Als dat het geval is, denk ik dat (een deel van) de oplossing zit in het ontlasten van jullie als ouders. Dus óf thuis heel veel hulp en ondersteuning (bv door structureel hulptroepen in te schakelen die zich in de thuissituatie met hem bezighouden) of hem deels buitenshuis laten opvangen (door bv een weekend- en vakantiepleeggezin, een logeergezin binnen jullie eigen netwerk of zelfs in een instelling). Zodat jullie een beetje tot rust kunnen komen en kunnen bijkomen van de afgelopen jaren. En dan, met begeleiding voor jullie zelf, weer rustig oog gaan krijgen voor de leuke kanten van jullie kind. Want die zijn er ook, dat kan niet anders. Misschien niet meer zichtbaar (voor jullie) op dit moment, maar geen enkel kind bestaat uit alleen niet leuk/vervelend/moeilijk/lastig zijn.
Dat je niet van hem houdt is heel verdrietig, maar tegelijkertijd is het ook iets dat je niet kunt afdwingen. Als het zo is, dan is het zo. Klaar. En ook als je niet van m houdt kun je wel goed voor hem zorgen en lief voor hem zijn. Mits je je niet overbelast voelt en ook oog kunt hebben voor de leuke/lieve/grappige dingetjes die bij hem horen. En zo lang je daar nog geen oog voor kunt hebben, is er heel veel ondersteuning binnen of buiten het gezin nodig, denk ik.
Heel erg veel sterkte en ik hoop dat er een oplossing komt die voor jullie allemaal goed is!
BG

29-08-2014 14:00

Ik vind het onderwerp te spannend en complex om daar hier inhoudelijke adviezen over te geven. Dat moeten mensen met verstand van zaken die je naar de juiste professionals door kunnen verwijzen doen. Ik denk dat de SAV dat goed kan. Belangrijkste is dat betreffende gezin het verhaal doet bij mensen met verstand van zaken en die goed door kunnen verwijzen. Ook de huisarts is een optie. Iig niet lang wachten maar hulp zoeken. Dit gezin heeft dringend de juiste hulp nodig.
BG

29-08-2014 14:53

Het lijkt me dat dit niet de plek is om anders te adviseren dan vooral heel snel professionele hulp in te roepen
pepe

29-08-2014 15:58

zoals al gezegd werd… niet blijven modderen maar hulp zoeken.
Er is heel veel mogelijk; via SAV, huisarts, GGZ, jeugdzorg en diverse andere instanties.
SAV, huisarts en je vergunninghouder kunnen je adviezen geven wie je kan helpen.
Heel veel sterkte!!!

Wat, als het niet werkt?

JessicaKitty

leniaa

BG

BG

Lesley

rcn@quicknet.nl

t@sje

BG

BG

pepe