Jeetje, wat een verhalen zeg,
Ik voel heel erg mee met de ouders die zo'n opoffering hebben gedaan en er dan zo'n drama voor hebben terug gekregen (Maar euhm… stond er op jullie briefje dat je persé een geweldig kind zou krijgen???)
Mijn ouders hebben 3 kinderen geadopteerd (waaronder ik), allemaal uit het buitenland, allemaal ouder (rond de 3 jaar toen we hier kwamen) en allemaal met de nodige (hechings?)problemen. Waar je als aanstaande adoptie ouder volgens mij heel erg rekening mee moet houden is dat een adoptiekind niet een pluimpje op jullie cv is. Waarom wil je dat kind? Voor jezelf? Of omdat je dat kindje wilt “helpen”? Is dat kind verplicht om de (nieuwe) ouders dankbaar te zijn? Ik heb ongelofelijk veel respect voor mijn (adoptie) ouders. Echt… ik weet niet of ik het ze na zou doen, want je moet wel een heeeeel groot hart hebben om 3 van andermans kinderen op te voeden. Ik ben ook blij dat mijn gedrag (heel erg) verandert is naar mijn ouders toe (mijn vader leeft helaas niet meer) en ik vind ook dat ik m'n ouders op de een of ander manier “terug moet betalen”, maar dat kan je alleen doen door van hen te houden zoals zij dat ooit in gedachten hadden.
Ik vind het heel erg voor de ouders die reactie hebben gegeven op dit bericht dat het bij hen zo vreselijk slecht is gegaan, maar hebben die mensen (en misschien is dit een beetje een antwoord op jullie vraag betreffende slechte ervaringen) wel eens nagedacht over wat voor slechte ervaringen het kind allemaal al heeft meegemaakt?? In het ouders geval hebben de ouders een leven opgebouwd, er iets (sorry; iemand!) aan toegevoegd in de hoop dat dit positief zou zijn/worden, in het geval van het kind (dat misschien nog heel jong is) is er al een heleboel stuk gemaakt. Wat mijn ervaring is ten opzichte van mijn ouders; je blijft als kind tegen je ouders aanschoppen omdat je eigenlijk bewijs wilt hebben dat ze van je houden “no matter what”. En dat kan heel ver gaan. Heb je je ooit voorgesteld hoe het voor een klein, hulpeloos mensje is als je binnen de eerste jaren van je leven al zo vaak afgewezen bent?? Kan je je voorstellen hoe groot de wereld is van een klein kind dat “gewoon” in een liefdevol gezin is geboren? Probeer je daarna maar eens voor te stellen hoe groot de wereld is als je net zo klein bent, maar je eigen moeder, het volgende pleeggezin en het volgende en het volgende, en de politie die je komt halen en het weeshuis en daarna een kidnap, en daarna een vreemd land met nog meer vreemde mensen en IEDEREEN geeft je weer door aan de volgende. Daarna “onmoet” je dan uiteindelijk je ouders…. Ik denk niet dat het gek is dat zo'n kind tegen je benen gaat schoppen om te kijken of jij wel onvoorwaardelijk van dat kind houdt. En dat is heel pijnlijk voor de ouders die eigenlijk iets goeds (willen) doen.
Maar laat je niet helemaal opzij praten door negatieve verhalen, want ik ken ook vriendinnen van mij die geadopteerd zijn, en die hebben helemaal nergens last van. Vinden het best dat ze geadopteerd zijn, hebben geen bindingsangst en gaan te gek met hun ouders om (zie mail van Carolien!!). Als je zelf een kindje krijgt, wordt er ook geen certificaat van goed gedrag bij geleverd…..
Wanneer mijn ouders ooit hadden besloten om geen kinderen te adopteren, dan had mijn leven er wel eens een heeeeeeel stuk minder rooskleurig uit kunnen zien. Vandaar dat ik heel (heel, heel) erg veel van hen hou en het dus ook goed kan gaan allemaal.
Heel veel succes!!!!!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
