Weet iemand iets over het onderzoek wat ongeveer 2-4 jaar geleden in Zweden is gedaan naar deze problemen? Naar ik mij herinner was het een onderzoek wereldwijd en onder ongeveer 1500 adoptiekinderen. De uitkomst was positief; percentueel zou het biologisch/adoptief bijna geen verschil maken in de hechtingsproblematiek…….
Hoi Lies,
Het heeft een tijdje geduurd voordat we doorhadden dat deze problemen er waren. Uiteindelijk waren er signalen genoeg zoals: extreme verlatingsangst, niet durven slapen, geen zelfbeeld (herkende zichzelf niet op foto's e.d), overcompensatie in dingen die ze wel goed kon (vooral praktische vaardigheden), “toneel-spelen” in situaties waar anderen bij waren (het lieve meisje spelen noemen wij het).
Met hulp van Basic Trust is ze zover dat ze redelijk goed in het leven staat en haar schade voor 90% heeft goed gemaakt.
Op dit moment is ze ruim 4 jaar, over een paar maanden wordt ze 5.
Groetjes,
Nicky
Ik wil hier ook nog graag even op reageren.
Mijn vraag aan Charlie, zie je in je werk ook toevallig hoeveel biologische eigen kinderen, niet gelukkig zijn door hechtingsproblematiek e.d. Uit onderzoek blijkt dat er in verhouding meer biologisch eigen kinderen hechtingsgestoord zijn dan adoptie kinderen. Dit maak ik dan weer veel mee in mijn werk.
Beste Charlie,
Tijdens het doorlezen van jouw brief en de reacties daarop schiet me een voorval van jaren terug in gedachten.
Na afloop van een informatieavond over hechting sprak ik daar toevallig met een hulpverlener. Ik vertelde enthousiast en veel over onze drie geadopteerden kinderen. Zij vertelde over haar praktijksituaties waarop ik weer inging met hoe het er bij ons thuis aan toe ging.
Nu realiseer ik me dat zij mijn verhalen net zo nodig had als ik een luisterend oor.
Naast het feit dat je het op deze site hebt gezet helpt het misschien als je het eens van de andere kant bekijkt en je afvraagt als kinderen niet zouden worden geadopteerd?
Wij zelf hebben drie adoptiekinderen. Als die kinderen in hun eigen land waren gebleven, met in dat geval, ongetwijfeld vele lotgenoten, wat was dan hun toekomst geweest?!
Ergens heb ik ook gelezen dat het er in verhouding met meer kinderen goed gaat dan fout.
Ik wil niet zeggen dat er hier geen problemen zijn maar waar is het werkelijk probleemloos?
Ook kan ik niet in de toekomst kijken dus ik weet niet wat er ons nog boven het hoofd hangt.
Ons gezin is ik net als andere gezinnen met biologische eigen kinderen, die met specifieke problemen kampen. Wij zitten met een adoptieachtergrond dat behoorlijk gecompliceerd kan zijn.
Met de adoptie gaven we de kinderen nieuwe ouders en werden wij de nieuwe ouders. Enerzijds kansloze kinderen een kans geven anderzijds de verantwoordelijklheid dragen.
En wat voor een verantwoordelijkheid! Groter dan waar we ooit verantwoording over hebben gedragen.
En met liefde en met zorg en met verdriet en intends geluk zijn we verder gekomen.
Mijn kinderen zijn opengegaan en opgebloeid.
Het moeilijkste is het opboksen tegen het onderwijssysteem. Daar is de onwetendheid en is de school zeker geen plek voor specifieke aandacht aan de adoptieachtergronden.
Mijn dochter heeft een grote leerachterstand opgelopen, mijn zoon heeft een deprssie gehad. Mijn andere dochter is veel te klein. Maar het kan altijd erger.
Hoe nu verder?
Stapje voor stapje. Meer dan mijn best doen kan ik niet. Vaak lijkt het alsof we het gelukkigste gezin van de wereld zijn en dan….
Belangrijk is begrip, positiviteit en acceptatie!
En we zien wel …..
Voor mij is het het grootste geluk om die kinderen een nieuwe kans te geven waar ze in hun eigen land kansloos waren geweest.
Misschien moet ik me wel heel gelukkig prijzen omdat ik ouder van deze kinderen ben geworden.
Misschien moet ik mensen met meer problemen wel heel erg veel sterkte wensen.
Jou wil ik veel sterkte wensen want hulpverlening is belangrijk en nodig!
Heel veel groetjes en sterkte
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's