Wie wachten er ook op een voorstel

kedves

14-01-2011 01:07

Hallo,
Wij zijn eindelijk in de fase dat we op de wachtlijst staat voor een voorstel. En het gekke is dat wat ik verwacht had als de makkelijkste fase, bijna de moeilijkste blijkt.
Ik ben heel benieuwd of er meer mensen zijn die dat zo ervaren.
Zijn er op dit moment nog meer mensen die op een voorstel wachten en hoe gaan zij er mee om.
Bij mij gaat het de ene dag heel goed, dan denk ik er wel even aan maar ben er niet heel erg mee bezig. Maar er zijn ook dagen dat ik heel het internet afstruin opzoek naar bevestiging dat we er goed voor staan. En die vind je uiteraard niet. Want het is wachten op een goede match en dat kan 1 jaar duren, maar ook 3, als ie maar komt.
Het gevoel dat je het nu niet meer in de hand hebt is denk ik het lastigst. Je kunt niks meer doen, behalve wachten. En wij zijn nogal doeners:)
Ik mis ook het contact met mensen die precies in hetzelfde schuitje zitten. Want ondanks dat onze omgeving ons heel erg steunt. Is het niet te snappen hoe dit voelt.
Daarom maar even van me af schrijven op het prikbord en kijken of er hier wel mensen zijn die dit herkennen of juist niet. En om te horen hoe zij erin staan.
w

14-01-2011 10:13

Hoi
Mag ik vragen voor wat voor een land je gaat? Dat is mischien wel gemakkelijk voor mensen die ook op een voorstel wachten. En een tip is mischien om je in te schrijven bij een maillinglijst voor het desbetreffende land. Wij zelf wachten niet meer op een voorstel. Wij zijn nu 3 en 6 jaar al thuis met onze kindjes. Maar ik snap hoe je je voelt. bij het eerste voorstel kregen wij daarvoor een polsing van de stichting nadat we 2,5 maand op de wachtlijst te hebben gestaan. De tijd van de wachtlijst was al spannend. Dagen dat je er aan dacht en dagen dat je er niet of minder mee bezig was. Tijdens de tijd van de polsing was het ergste. Want daarvoor hebben we 6 weken moeten wachten en na 6 weken hadden wij nog niet duidelijk of het door ging of niet. Daarnaast was het zo dat de stichting toen ons in die 6 weken aan een lijntje hebben gehouden. Zij wisten al veel eerder dat deze polsing geen toekomst had bij ons. Maar in die tijd dingen verzwegen, geen duidelijke info gaf. En dat was toen het zwaarst. Wij dachten toen elke dag aan hoe het zou gaan. Zou het door gaan of niet. Uiteindelijk in overleg hebben wij toen van de polsing afgezien. Achteraf maar goed. Jammer en sneu voor dit kindje. 1 december stonden we weer op de wachtlijst. Het was op dat moment voor ons even goed dat we weer op de wachtlijst stonden. De eerste 2 weken hebben we helemaal niet meer aan adoptie gedacht. We hadden het geluk dat we druk waren met Kerst en oud en nieuw. Tot dat we 2 dagen voor oud en nieuw gebeld werden door de VG. Hoe het ging. Toen kregen we toch wel weer kriebels. En werden we weer aan adoptie herrinderd.De dag na kerst kregen wij het voorstel van ons eerste kindje. Voor ons wat je al als een hele korte tijd eigenlijk om aan adoptie te denken. Denk dat het voor ons ook de tijd van het jaar was.
Tijdens de 2e procedure hebben we er meer aan gedacht. Dit ook door ziekte van een familielid. We hadden gehoopt dat dit familie lid onze 2e nog zou mee maken. In de begin fase van de procedure hebben we netjes 1x in de 3 maanden een keer gebeld naar de vg. Zoals voorgeschreven. Het was een langere procedure. Een frustrerende procedure omdat we hoopten dat dit familie lid dus onze 2e spruit nog zou mee maken. Daarnaast dat we van de VG niets hoorden. Geen briefje of telefoontje van hun kand uit. Elke keer dat wij belden kregen wij het zelfde verhaal te horen. Geduld is een schone zaak vertelden ze ons en het liep allemaal goed door. Elke keer het zelfde praatje. Het laatste halve jaar hebben we elke maand maar gebeld. Alleen om onze stem te laten horen. We waren en zijn lid van een maillinglijst. Niet van het land zelf. Dus ook geen contakt met mensen die vanuit het zelfde land adopteerden. Dit hebben we absoluut niet als een gemis gezien. Nu achteraf gezien hebben we het ook niet gemist. Bij ons in de plaatst hebben we wel mensen waarmee we het konden delen. Zij stonden op de wachtlijst voor een 2e kindje. En zo konden we nog wel eens er over hebben. Niet veel. Maar wel voldoende. Wat ik wel als een gemis tijdens deze procedure heb gezien is het elle lange wachten. Mbt de vg. Het contakt met de vg. Er is of was toch een afstand. Tussen Vg en het ad gezin. Moeilijk te bereiken, en de afstand die men daar had. Dat konden we niet delen met andere ad.ouders. Voor ons in de omgeving steunden ze ons wel. Maar na een poosje ongeveer half jaar dacht niemand er meer over na. Het was alweer zo gewoon dat we op de wachtlijst stonden. We merkten dat het alweer zo gewoon was. Ze zitten in de 2e procedure en het duurt gewoon wat langer. Voor velen geen reden meer om er naar te vragen. Toen we het voorstel hadden werden we natuurlijk gefeliciteerd. en was alles weer nieuw.
Ik heb zelf de 2e procedure vervelender gevonden dan de 1e. Dit te maken doordat de 1e procedure maar 27 dagen heeft geduurd, alles nieuw was en achteraf gezien de reis niet liep zoals ze hadden gezegd. Wij geen steun kregen van de VG. En geen interesse vanuit de VG hadden gekregen. De 2e procedure heeft precies 1,5 jaar geduurd. Ook vanuit de VG geen info etc. Tijdens het wachten wij het een en ander hadden verteld netjes waren omtrend de info die wij hen hadden gegeven etc. Dachten dat zij er wat aan hadden. Dus aan alle regels en wensen en eisen van de VG hielden. Weinig tot geen contakt hadden met andere ad.ouders vanuit het zelfde land (geen gemis) Dus ook geen ervaringen konden delen. en tijdens het voorstel gesprek nog eens dat we met onze oren zaten te klapperen. Nu hadden we wel de juiste info en wisten wij zelf vanuit de vorige procedure waar we aan moesten denken etc.
Al die tijd was het toch moeilijk om het met anderen te delen. Die het een en ander vanuit eigen info ook wisten. Wel verder steun gehad van andere adoptie ouders waar we heel erg blij mee waren. Ik snap het volledig dat je je gefrustreerd voelt. Maar zou als ik jou was toch lid te worden van een maillinglijst. Daar zijn ouders die weten waar je het over hebt.
Succes met wachten.
Omfie

14-01-2011 10:49

Hoi,
Ik begrijp hoe je je voelt. Voor welk land staan jullie op de wachtlijst en is het voor een gezond kindje of voor een special-need.
Wij wachten namelijk ook op een voorstel voor een special need kindje. We wachten sinds half december en het kan gewoon elk moment. Maar het kan ook nog weken (maanden) duren. Ik probeer het dagelijks van me af te zetten, anders heb ik geen leven meer, maar toch denk ik er “tig”keer per dag aan. Hopelijk wordt onze wachttijd beloond met een mooi voorstel.
Succes ermee.
Omfie
Elfje

14-01-2011 11:53

Hallo,
Ook wij wachten op een kind, maar zullen nog wel een tijdje geduld moeten hebben. Hopelijk kunnen we in 2012 een kindje (uit Bulgarije) in onze armen sluiten.
Succes met wachten!!
Groetjes
Karen

14-01-2011 14:57

Heel herkenbaar! Ik dacht ook dat het makkelijker zou zijn maar niets is minder waar.
Wij wachten al twee jaar op een voorstel terwijl de verwachtingen vanuit de vgh in eerste instantie veel positiever waren.
Hierdoor valt het wachten ons extra zwaar, het is een grote teleurstelling en het voelt soms uitzichtloos.
Achteraf was het misschien makkelijker geweest als we een indicatie van 3-5 jaar hadden meegekregen
maar het is adoptie en er valt dus eigenlijk niets over termijnen te zeggen.
Dat je vervolgens als ‘controle freak’ niets kunt doen is erg lastig. Je moet loslaten en vertrouwen maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Het voelt onbevredigend om weinig info van de vgh te krijgen, tegelijk zijn veel zaken ook voor de vgh onduidelijk en valt er dus ook weinig te communiceren..
We hebben het gevoel er bijna te zijn (het ‘doel’ is in zicht) maar de vraag is of we daar ooit gaan komen..dat vreet energie!
Sinds kort heb ik een manier gevonden om daar beter mee om te gaan. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen bij een stichting die projecthulp biedt in het land waar wij een kindje uit verwachten. Zo doe ik toch iets nuttigs met mijn wachttijd, leer ik het land beter kennen en we kunnen er alvast een band mee opbouwen. Binnenkort misschien een rondreis maken, de taal leren en alvast mooi materiaal over het land verzamelen.
Een leuke baan en contact met andere wachtende ad ouders helpt ook!
Succes
Martha

14-01-2011 19:48

Wij staan sinds september 2010 op de wachtlijst voo 1 of 2 SN kindjes, heel spannend. Ook heel herkenbaar, dat “het lange wachten” nu pas echt aangebroken lijkt te zijn, terwijl de weg ernaar toe ook al zo lang was.
Aan de andere kant geeft het me toch wel rust, want je weet gewoon dat het gaat gebeuren, in ons geval binnen nu en zo'n 1,5 jaar. Maar er gaat geen dag voorbij, dat ik er niet aan denk, en dat ik niet even op de site van de VH kijk om te zien wat daar gebeurt. En op dit prikbord.
En als er een onbekend nummer belt op mijn gsm, slaat mijn hart toch wel een sprongetje over hoor!
Succes met wachten!
Martha
inge.2

14-01-2011 20:45

Wij wachten ook op een voorstel en wat is dat moeilijk. Ook ik kijk iedere dag op de site van onze vergunninghouder en als de telefoon gaat ….
Onze documenten zijn eind juli naar Armenië gestuurd.
Groetjes, Inge
Connie

14-01-2011 22:25

Ook wij wachten op een voorstel sinds eind 2009.
Heel herkenbaar dat je het echte wachten als het moeilijkste ervaart.
Het lange wachten maakt mij soms onzeker of er wel echt een voorstel voor ons gaat komen.
Maar ja we hebben voor een Afrikaans land gekozen en daar duren de procedures nu eenmaal langer dan verwacht.
Gelukkig kan de vhg dit gevoel van onzekerheid elke keer wel wegnemen, door ons gerust te stellen.
Elk onbekend nummer op de telefoon maakt mijn hart een sprongetje, ja zal het nu zover zijn en tot nu toe dus niet.
Soms kan ik dan ook nog wel eens chagarijnig reageren richting de persoon die belt (vooral instanties).
Weet het is niet netjes, maar ja dat is de teleurstelling.
Om het wachten niet al te zwaar te maken, zoek ik veel afleiding en doe veel leuke dingen samen met mijn man.
Heel veel succes met wachten op een mooi voorstel!
mar10e

14-01-2011 23:07

Wij wachten nu bijna een jaar en proberen (lukt goed hoor;)) in de tussentijd zoveel mogelijk te genieten van ons leven, leuke dingen plannen en veel dromen en praten of wanneer het (en of?) telefoontje zal komen.
Het nooit helemaal zeker weten dat het land (in ons geval Bulgarije) je zal matchen is het allerlastigste! Ik zeg vaak tegen mensen die er naar vragen dat ik best een jaar extra wil wachten als ik maar zou weten dat het echt zeker weten ooit goed komt. Maar, ja dat is natuurlijk niet aan de orde. Wat ik ook lastig vind is dat er helemaal geen volgorde in de matching zit en er dus ook geen enkele prognose kan worden gegeven.
Even een tip: Ik heb me laten registreren bij het “bel me niet” register, dat scheelt toch wat schrikmomenten.
Onze naasten bellen ons ook zo min mogelijk met onbekende nummers. Lukt niet altijd en dat geeft natuurlijk helemaal niets! Laatst belde mijn collega mij op mijn vrije dag vanaf het werk, gewoon voor een klein vraagje niets bijzonders. Ik schrok me helemaal kapot en nam met bonkend hart de telefoon op, had die nacht heel intensief gedroomd over dat we een voorstel zouden krijgen en ik in een seconde tijd flitste dat door mijn hoofd. Ha, ha arme collega! We hebben er wel heel erg om moeten lachen.
Kedves

15-01-2011 16:01

Bedankt voor jullie reacties.
Goed om te lezen dat er meer mensen zijn die dit zo ervaren. Want je referentie is zo klein, omdat er in onze omgeving niemand adopteerd. Hierdoor ben je toch afhankelijk van internet contacten.
Wij adopteren ook uit Europa, in ons geval Hongarije. En daar geldt ook dat ze niet op volgorde van aanmelden matchen, maar op hoe goed het kind bij je past. Dat was voor ons ook de reden om hiervoor te gaan. Want deze manier van matchen vinden wij heel goed. Maar nu we zo dichtbij zijn. Is het dus wel iets moeilijker dan verwacht, want in je hoofd zit toch steeds de vraag: “Ze zullen toch wel een passende match voor ons vinden?”
Ondertussen genieten wij nog volop van alle leuke dingen die je samen kunt doen zonder kids. Lekker lang uitslapen bijvooorbeeld in het weekend
Of uitgebreid uit eten in een chique restaurant. Want daar zullen we straks vast met weemoed aan terugdenken als we op zondag om 7 uur wakker zijn en bij de macdonalds zitten haha. (verheug me erop!)
Groetjes Kedves (= lieve in het Hongaars)

Wie wachten er ook op een voorstel

kedves

w

Omfie

Elfje

Karen

Martha

inge.2

Connie

mar10e

Kedves