Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
yvonne
Als ik dit stukje zou beginnen met de woorden: wachten, wachten en nog eens wachten, zou vervolgen met de woorden: wachten, wachten en nog eens wachten, en tot slot zou eindigen met de woorden: wachten, wachten en nog eens wachten, dan zou ik de kern van het verhaal aardig hebben samengevat. Ik zou het hier natuurlijk bij kunnen laten, maar het ingaan op enig detail werpt wellicht een ander licht op het wachten voor menig wachtende (aspirant) ouder.
Eind 2004: zeg nooit “nooit”. Toch nog een adoptie procedure starten? Het zou ons 5e kind worden. Wat doe je als het maar niet uit je hoofd wil en je gevoel zegt dat je gezin nog niet compleet is? Wachten tot het weer weggaat? Geprobeerd, niet gelukt. Enige nuance aanbrengen in het woordje ‘nooit’? Het woordje ‘misschien’ biedt mogelijkheden, wachten tot je te oud bent niet . Dus dit keer (om diverse redenen) Haïti en starten maar weer.
En meteen met je neus in de boter vallen. Haïti die overweegt of zelfs bezig is regels bij te stellen en teugels strakker aan te trekken. Een niet nader te noemen instantie die voorlopig geen ouders meer op de wachtlijst zet. Flash gelukkig wel. Wat zal dit nieuwe beleid brengen?
Afwachten maar en toch maar beginnen met de raad van de kinderbescherming.
“Kan de procedure wellicht korter dit keer? U bent immers al twee keer eerder op huis bezoek geweest?”
“Nee, zeer zeker niet, er zijn toch wel wat hiaten geconstateerd”.
“Hoezo”?
“Nou, eerst China en nu Haïti, dat geeft te denken. Bovendien……. “.
Juist ja, wij verantwoorden ons wel weer. Echter wel een wachtlijst van 4 maand voordat ook maar iemand op de stoep stond…… Wachten dus.
Na het gezinsonderzoek volgde het wachten op het rapport, wat gezien het begin van dit verhaal, niet verwonderlijk werd opgeschort tot na kerst en nieuwjaar, na de gehele vakantie dan maar, en vervolgens tot na 3 weken ziekte plus nog wat weken voor het inhalen van achterstallig werk.
Hopelijk was dit niet tekenend voor de rest van de procedure. Maar, dit wachten had ook een positieve kant. Inmiddels was zoveel duidelijk dat we konden starten met een procedure in Haïti. De wachttijd voor ouders met een biologisch eigen kind was wel wat opgelopen, omdat daarvoor een speciale vrijstelling werd vereist door het ministerie aldaar. Ach, nou ja, misschien viel de wachttijd mee…………..
Even gauw alle benodigde papieren regelen. Dat hadden we tenminste zelf in de hand. Dachten we. Er was echter elke keer wel weer een haak of oog waardoor het toch nog weer langer op zich liet wachten dan verwacht. Uiteindelijk alle documenten op weg naar Haïti. En nu maar wachten.
Na terugkomst van de vakantie lag er een voorstel! Een lang verwachte zoon! 6 maanden jong. Als dat toch nog eens ging lukken voor z´n 1e verjaardag, hoopten we optimistisch, hoewel de prognoses er niet naar waren. Want ja, eerst die vrijstelling nog. Dat werd uiteindelijk dus 4 maand wachten!
Toen de IBESR. Dat werd wachten met een hoofdletter. Verkiezingen in het land, de heer Cadet die vervangen moest worden. Was er niemand te vinden wellicht?
Maar, op het randje van z´n aftreden, toch nog een handtekening. We noteerden inmiddels een jaar na datum voorstel! Juli 2006. Nu zou het wachten niet lang meer duren. Ruim aanhouden, hielden we onszelf nog voor. Geen al te hoge verwachtingen, maar eind oktober moest te doen zijn.
Gaande weg de verwachtingen bijgesteld. Oké eind november dan. Ai, ai, ai. Foutje in een document. Geen probleem. Tippexje en aanvragen dat visum. Maar ja, daar heb je dan die Hollanders weer. Weinig soepel. Dus overnieuw dat document. Maandje langer wachten? Wel nee, gewoon kerst en oud en nieuw vieren voordat je je nog werk op je hals haalt, moet men hebben gedacht. Dus deden wij dat ook maar en brachten de feestdagen min of meer wachtend door. Ach, konden we in ieder geval weer logeren bij opa en oma, spraken we onszelf moed in.
Tweede week januari het verlossende woord. Document klaar. Visum wederom aangevraagd. Kon nu toch echt niet lang wachten meer zijn. Wat heet. En maar wachten, wachten, wachten. Week na week reeg zich aaneen. 12 februari, op zijn verjaardag, (z´n tweede al, en hij zat er nog steeds) kwam er een uitslag, maar geen goede. Het paspoort was zoek! Maar men zou gaan zoeken, het moest nog op de ambassade liggen……….
Na slopende dagen wachten was daar het verlossende woord. Het paspoort was boven water. Het had ´slechts` een maand op iemands bureau liggen wachten! Had iemand nog enig commentaar op procedures in andere landen? Hand in eigen Hollandse boezem dus.
Nu kon dan toch echt de escortreis geboekt worden. Oh nee, nog even wachten. Er moest nog een escort verklaring worden afgegeven. Kwestie van een paar dagen. Hoe vaak kan een ezel zich aan dezelfde steen, oké steeds weer een andere, stoten.
Hadden we nou nog niet geleerd geen verwachtingen meer te koesteren? Inderdaad, het IBESR zat de hele week dicht, vanwege het carnaval! Dus nog maar een week wachten.
Toen dan toch écht het verlossende woord. Donderdag 1 maart zou het vliegtuig landen. Mooie datum, maar ik moest het nog zien. Wat kon er, na alles, nu nog misgaan.
Inderdaad, het vliegtuig. Al rondlopende op schiphol ging het mobieltje af. Ze zaten vast in Miami, vanwege een storing aan het toestel!!!
Het wordt 2 dagen later, 3 maart dus.
Hoeveel kan een mens hebben. Onverrichte zaken weer naar huis. Onderweg nóg een telefoontje: het kon ook nog 2 maart worden. Ik durfde geen verwachtingen meer te koesteren. Had ik het eindelijk geleerd? Want ja hoor, 2 maart konden we ´m eindelijk opwachten. Daar was ie, onze kanjer. Toch nog sneller dan verwacht!!!
Voor alle wachtende ouders na ons: koester geen al te hoge verwachtingen, wacht rustig af. Want weet, na dit verhaal, kan het wachten alleen nog maar meevallen. Het is het wachten echter meer dan waard!
(geschreven door een kennis)
