Wij hebben toendertijd (13 jr geleden) 5 jaar moeten wachten voordat we onze oudste zoon in onze armen sloten, maar dat moment weet ik nog als de dag van gister. Hij was 13 maanden maar super klein echt nog een baby, ik kreeg hem in mijn armen gelegd en een golf van blijdschap en emoties gingen door mijn lijf en het voelde zo goed en het was mijn (ons) kereltje en geen mens meer die hem van me af kon pakken. Het was liefde voor ons kind, op het eerste gezicht. We zijn nu 13 jr later en hij is een puber van 14 met alle ups en downs die er bij horen maar die onvoorwaardelijke liefde van toen is er (gelukkig) nog steeds.

Onze jongste zoon is 10 jr geleden bij ons gekomen en was toen 2,5 jr oud. De overdracht ging heel anders want onze oudste zoon nam hem bij de hand en samen liepen ze hand in hand naar een speeltoestel. Later kwamen wij er ook bij en toen was het voorzichtig elkaar benaderen en al snel kwam het eerste lachje en vanaf dat moment zat het goed, de liefde voor hem groeide elke dag een beetje meer en al snel was hij ook niet meer weg te denken uit ons gezin. Nu is hij een jongen van 12 jr die heel aanhankelijk kan zijn maar toch ook steeds meer zijn eigen leventje gaat leiden.