wil weten wie mijn ouders zijn

jtenkate47@zonnet.nl

08-11-2011 23:55

Onze dochter van acht is vanaf begin september steeds bezig met de vraag ik wil weten hoe mijn ouders in China heten en eruit zien. Dit vooral 's avonds dan komt ze uit bed en is verdrietig. Wij hebben haar zo goed mogelijk uitgelegd hoe adoptie in China gaat aan de hand van boekjes. Verder aangegeven dat wij de namen van haar ouders niet weten. Zij geeft ook elke keer wel aan dat ze dit ook weet. Ook geven we aan dat haar ouders vast wel aan haar denken. Wij hebben het al over een tekening gehad. Wie heeft er nog tips
hoe je hier verder mee om kunt gaan.
Janneke
Lila..

09-11-2011 11:01

Beste Janneke,
De tip die ik onthouden heb uit de cursus is dat je met het kindje in de spiegel gaat kijken om te vertellen hoe haar mama er uit zou moeten zien.
Dat ze net zulke ogen heeft en bijvoorbeeld dezelfde mond.
Je kan zeggen dat zo haar mama altijd bij haar is als ze in de spiegel kijkt.
Soms geeft dat rust.
Succes,
Lila
MCP

09-11-2011 16:06

He??? Hebben ze dat bij jullie op de cursus gezegd?
Bij ons hebben ze juist gezegd dat je nooit moet gaan fantaseren en dingen bedenken waarvan je niet zeker weet of die zo zijn. Hoe bizar dat de info die je daar krijgt zo verschillend kan zijn.
Persoonlijk zou ik dit dus ook nooit zo aanpakken.
Hoe ik het wel zou doen in geval van Janneke weet ik nog niet want ik ben in de gezegende omstandigheden dat wij van 2 van onze kinderen moeder en rest van familie gewoon kennen en kunnen schrijven en het kindje waarvan wij weinig weten over de achtergrond vraagt nog niets omdat hij er nog maar net is.
sprokkeltje

11-11-2011 02:19

Die vragen stel ik mezelf eigenlijk. Ons zoontje is nu ruim 2 en een half en sinds augustus bij ons.
Als ik naar hem kijk dan vraag ik me af hoe zijn ouders eruit zouden zien. Waar ze vandaan komen, wat ze doen, of ze echt getrouwd zijn, wat de reden was om hem te vondeling te leggen (ik denk zelf gewoon broodarm, maar dat weet je niet), hoe vaak ze aan hem denken.
Als ik mezelf al zulke vragen stel, kan ik me voorstellen dat hij die later helemaal kan krijgen. Wij hebben ook geen gegevens, maar wel de finding ad van hem. En contact met de gidsen in CHina. Die gaven osn hun mailadres zodat we contact kunnen houden.
Die heb ik direct opgeslagen want dat kan altijd van pas komen als we op zoek gaan, even op voorwaarde als onze zoon dat zelf wil!
Ik zou denk ik gewoon eerlijk blijven, dat je ook niet weet hoe ze eruit zien, dat jij daar ook wel benieuwd naar bent. Zelf weet ik niet op welke leeftijd je kan gaan zoeken.
Een dochter van een ex-client van me die is ook geadopteerd uit China, jaar of 20 geleden al hoor, die wil niets maar dan ook niets met China te maken hebben. Dus..ik wacht maar af wat onze knul wil.
Enjoy

11-11-2011 08:35

Hallo Janneke,
Ken je het boek: praten met je adoptiekind van Rene Wolfs?
Daar staan heel veel goede en bruikbare tips in om met je kind over de adoptie te praten.
Succes.
Groet
KP
Lesley

11-11-2011 10:57

Hebben ze bij ons op de VIA ook gezegd hoor, met je kindje voor de spiegel en uitleggen dat je op je pappa of mamma lijkt.
MCP

11-11-2011 13:15

Hoe kan je zoiets nou zeggen tegen je kind?
Stel je voor dat ik dat tegen mijn oudste zoon had gezegd: je lijkt op papa of op mama.
Dan had daar dus niets van geklopt want we hebben zijn ouders gevonden 2 jaar geleden en hij lijkt in NIETS op hen, maar wel sprekend op zijn opa en zijn broer.
Je kunt niet iets zeggen waarvan je niet weet of het waar is.
Ik vind het echt een bespottelijk advies.
En nog vreemder dat ze dit op de ene VIA wel adviseren en op de andere juist niet.
Marijke

11-11-2011 18:44

Eén van onze kinderen had rond dezelfde leeftijd als jullie dochter dezelfde verdrietige worsteling. Was bij vlagen heeeel boos op haar Chinese moeder. Wij hebben samen een mooie doos gemaakt waarin ze allerlei dingen kon stoppen die te maken hadden met haar moeder (vader en andere familieleden waren kennelijk minder belangrijk op dat moment). Dit konden tekeningen zijn, briefjes, knutselwerkjes, moederdagcadeautje, mooi steentje…etc. Juist omdat we zo weinig konden bieden hielp dit kleine houvast. Ze heeft er maandenlang aan/mee gewerkt tot een vakantie op één van de eilanden. DIe vakantie hebben we veel in de duinen gewandeld, gepraat en heeft ze vaak, lang en intens gehuild. Op de laatste dag moest en zou ze naar het strand een schelp zoeken voor haar Chinese moeder. Eenmaal thuis ging die ook in de doos met de begeleidende woorden:“Zo, klaar!” Voor dat moment was het inderdaad ‘klaar’ en had ze meer rust in haar hoofd.
De bewuste doos heeft een paar jaar bij haar bed gestaan, tot ze ‘m graag wilde gebruiken voor een ander doel. Alle ’schatten' -behalve de schelp - werden weggegooid. Het onderwerp familie en afkomst is er bij haar altijd, maar het maakt haar op dit moment niet verdrietig, wèl nieuwsgierig. Op dit moment is ze erg aan het dubben of ze wil dat wij voor (en met) haar gaan zoeken.
Groet,
Marijke
metam

11-11-2011 23:12

Hallo MCP,
Ik heb voor mijn kinderen een levensboek gemaakt. In die boeken staat op de pagina over hun geboorte ouders ook dat ze in de spiegel kunnen kijken en dan vast iets van hun ouders zien. Heel globaal allemaal, kleur en type haar, vorm van de ogen, kleur van hun huid. Ik weet niet meer of dit tijdens de via is gezegd, maar in de kringen van levensboek maaksters is dit ook heel gebruikelijk. Onze kinderen lijken niet op ons, maar er is vast wel overeenkomst tussen hen en hun genetische ouders. Ik begrijp niet zo goed waarom je hier zo boos over wordt. Juist bij het maken van een levensboek is het heel belangrijk om alleen dingen te zeggen/schrijven die je zeker weet. Je schrijft dit dus ook niet als 100% zekerheid, maar als een waarschijnlijkheid, een aannemelijke optie, een manier om ernaar te kijken. Net zoals je schrijft over wat je weet over de afstand die gedaan is van het kind. Wat je zeker weet, en/of de mogelijke opties met daarbij dat je het niet zeker weet. Ik vind het een heel mooie manier om je kind iets over zijn/haar geboorteouders te vertellen als je helemaal niets weet.
Meta
N&P

12-11-2011 22:32

@Metam; ik ben het helemaal met je eens hoor! Je kan een kind vertellen dat het mogelijk op zijn ouders lijkt en mijmeren over wat ze wellicht meegekregen hebben van hun ouders. Niet als 100% waarheid maar als mogelijkheid. Ik vind juist dat je dan recht doet aan de biologische afkomst van een kind.
@Marijke; wat hebben jullie een mooie vorm gevonden voor jouw dochter om om te gaan met haar gevoelens en verdriet. Prachtig dat ze het (ondanks dat je haar geen antwoord kon geven op alle vragen) een plekje heeft kunnen geven.
@KP; goede tip; ik ga eens op zoek!

wil weten wie mijn ouders zijn

jtenkate47@zonnet.nl

Lila..

MCP

sprokkeltje

Enjoy

Lesley

MCP

Marijke

metam

N&P