wil weten wie mijn ouders zijn

  • Anna09

    Ook hier komen vedrietige momenten voor. Bedankt voor jullie tips. Die van die spiegel kende ik niet. Maar eigenlijk doe ik met onze dochter op dit soort momenten hetzelfde. We fantaseren hoe Afrika mama eruit gezien zo hebben, dat ze waarschijnlijk mooi lang haar zou hebben en ook van die mooie donkere ogen. Dat maakt haar rustig, misschien moeten wij inderdaad ook zo'n doos gaan maken.

    Het maakt denk ik wel uit wat je weet van de achtergrond van de familie of, zoals in ons geval, wat je niet weet.

    Ik ga het boek ook eens raadplegen.

    Zo snel als de verdrietige momenten komen, zo snel verdwijnen ze ook weer. Dit is ook wel typerend voor de leeftijd.

  • Alice

    Onze zoon is daar ook heel lang mee bezig geweest en inderdaad altijd in bed, toen zijn wij naar iemand gegaan die veel over adoptie weet ( na veel gesproken te hebben met maatschappelijkwerkers)

    Ze vertelde ons dat je rustig kunt zeggen dat je kan proberen om later de ouders te gaan zoeken (durfde ik zelf nooit te zeggen) maar dat de kans dat je ze vind net zo groot is als het vinden van een klavertje 4.

    Ik heb het hem verteld en echt waar hij is tot nu toe niet meer verdrietig in bed en kunnen wij op een fijne manier over zijn moeder praten, hij weet als hij ouder is dat wij gaan proberen om zijn ouders te gaan vinden maar dat de kans dat wij ze vinden heel klein is.

    Ik was altijd bang om hem valse hoop te geven maar het heeft onze zoon heel erg geholpen.

    Veel mensen zullen het hier niet mee eens zijn maar het helpt echt, wanneer wij gaan zoeken en hoe, ik heb nog geen idee maar wij gaan het zeker wel doen.

    Heel veel sterkte ermee want niks is erger als je kind zo verdrietig te zien.

  • jtenkate47@zonnet.nl

    Bedankt voor de reacties.

    Op dit moment slaapt ze 's avonds vaak laat en komt dan vaak uit bed. Vraag je wat is er dan. Dat weet je wel zegt zij dan. (Zij denkt aan haar ouders etc.). Soms ga ik nu ook denken zij gebruikt het als smoesje nu. Ik vind het moeilijk.

    Janneke

  • Alice

    Ook dat heb ik vaak bij onze zoon gedacht en maakte op het laatst dan ook de afspraak dat het tijd was om te slapen en wij de volgende morgen verder zouden gaan praten maar eerst trooste ik hem natuurlijk wel, vaak was het dan zo dat wij even over zijn moeder en zijn gemis spraken en dan veranderde ik van onderwerp en de volgende dag spraken wij er dan over, hij was dan ook veel rustiger.

    Gr Alice