NSN kinderen zijn natuurlijk geen SN kinderen, maar duidelijk is inmiddels wel dat ook NSN kinderen soms/regelmatig/vaak extra zorg nodig hebben, maar dan gaan het om andere zorg dan je bij SN kinderen kunt verwachten. En die extra zorg kunnen SN kinderen ook nog erbij hebben.
Als je adopteert kies je niet bij voorbaat voor de gemakkelijkste weg, welke keuzes je er ook in maakt.
Het is te gemakkelijk om nu zo hard en steeds meer veroordelend te roepen en schrijven vanaf de zijlijn dat adoptie van NSN kinderen niet meer kan, nadat je eigen adopties al van jaren geleden zijn en we toen zonder problemen konden kiezen voor NSN kinderen (en het haast not-done was om zeker bij een eerste adoptie te kiezen voor SN).
Het adopteren van NSN kinderen is niet verboden, vergunninghouders werken hieraan mee, Justitie staat het toe, volgens het Haags adoptieverdrag mag het. In de meeste herkomstlanden is er geen verbod. Misschien vind je dat het verboden zou moeten worden, prima als je dat vindt, maar zo is het nu niet.
Ik vind het heel goed dat jij en andere ouders steeds weer moeite, energie en tijd stoppen in het reageren op discussies hierover en in het wijzen op de de nood onder SN kinderen die in de tehuizen wachten op ouders. Daardoor kunnen mensen op een ander spoor gezet worden dan waar ze in eerste instantie zelf aan dachten, prima.
Maar je gaat soms wel erg ver hierin, je hoeft hetzelfde verhaal toch echt niet in 1 thread 5 keer op te schrijven. Het lijkt alsof je net zolang wilt doorgaan met reageren tot mensen je gelijk geven. Je weet natuurlijk zelf ook dat dat niet zal gebeuren, niet iedereen zal het met je eens zijn. En niet iedereen zal jouw raad opvolgen. Nadeel van zo hard en steeds harder hameren is dat mensen zich eraan gaan ergeren en denken: heb je haar weer. Jammer, want dan komt je op zich goede boodschap niet meer goed over.
Hoe gelijk je ook hebt, en met jou ook de andere ouders die ijveren voor een omslag naar alleen nog SN kinderen adopteren:
Er zijn veel landen waar ook nog veel NSN kinderen op ouders wachten! Ga niet alleen uit van China, die situatie ken jij heel goed. Maar verdiep je bijvoorbeeld eens in Afrikaanse landen, waar behalve SN kinderen ook veel gezonde kinderen op ouders wachten, wie er geweest is weet hoeveel aidswezen er in tehuizen wachten in al die landen, waar geen lokale bevolking klaar staat die ze zou willen of kunnen adopteren.
Verder is de stap naar een eerste adoptie voor veel ouders toch echt een stap in het onbekende. Ga niet uit van je eigen ervaring en plak die ervaring niet op nieuwe ouders die zich voor het eerst verdiepen in adoptie, dat is te gemakkelijk. Ieder moet zijn eigen proces door en moet zijn eigen afwegingen maken.
Ook heeft niet iedereen een grote achterwacht van familieleden of van vrienden in de buurt die in staat en bereid zijn om in de praktijk een bijdrage te leveren. En dat kan wel nodig zijn als je een SN kindje adopteert, en zeker als je het gaat om een 2e of 3e kind. Ook woont niet iedereen dicht in de buurt van een ziekenhuis, of van welke therapeut dan ook, en heeft niet iedereen altijd een auto ter beschikking om alle eventuele ziekenhuisafspraken of andere hulpverleners langs te gaan. Heb je het allemaal in de buurt, dan is het allemaal al een stuk gemakkelijker te organiseren en gemakkelijker om voor een SN kind te kiezen. Heb je dat allemaal niet in de buurt, of heeft 1 van de partners voor zijn werk altijd de auto nodig, of woont familie elders in het land, dan kun je wel roepen dat het wel meevalt met dat soort afspraken, maar toch…
Het getuigt ook van realiteit als mensen ook om dit soort redenen ervan afzien. Natuurlijk speelt onbekendheid met allerlei aandoeningen ook een rol, maar je moet toch goed voorbereid zijn, goed weten waaraan je begint? En bij twijfel: niet doen? En dus ook goed weten wanneer je ergens niet aan moet beginnen, omdat je het gewoon in de praktijk niet rond zou krijgen als je kind pech heeft en wel vaak naar ziekenhuizen, fysiotherpeuten, etc. moet.
Mocht later pas blijken dat je kind iets mankeert, dan gaat dit verhaal niet op. Dan bekijk je ter plekke hoe je het gaat organiseren. Maar ik vind het heel logisch dat sommige mensen in omstandigheden zijn waarin ze er niet op voorhand voor kiezen.
Ook zijn er mensen die eigen ervaring hebben met ziektes, en die om die reden juist kiezen voor een SNkind. Maar ook mensen die om die reden juist kiezen voor NSNkindje. Ze hebben al zoveel ervaring met artsen, ziekenhuizen, onzekerheid en angsten rondom ziekte en dood.
In een relatie heb je ook nog 2 mensen en 2 meningen. Je moet er wel allebei achter staan. Wanneer je partner er niet achterstaat of er bang voor is, of niet durft te kiezen voor de onzekerheid die het met zich mee brengt, dan kun je dus alleen kiezen voor een kind zonder SN. En kom niet aan met dat je dan niet zou moeten adopteren omdat dat ook een onzekere weg is. Ja, dat is voor sommige mensen onzeker genoeg!
En sommige mensen kiezen liever voor het adopteren een NSNkind van 4 of 6 jaar in plaats van een baby of 2 jarige met SN. Ben jij er ooit om veroordeelt dat jouw kinderen geen 4 of 6 waren bij adoptie? Je noemt jouw kinderen oudere kinderen bij adoptie, maar vergeleken met een kind van 4 of 6 is een kind van 2 jaar echt een kleintje hoor!
Kortom, ik vind het heel goed dat je hier vaak je punt maakt, maar een beetje meer respect voor andere meningen kan geen kwaad en komt de zaak alleen maar ten goede.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
