Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Michiel
Van mij hoeft niet iedereen open te staan voor een kind met een schisis of een grote wijnvlek in het gezicht. Wat ik wilde aangeven is dat het geen goed idee is dat ouders kinderen kunnen kiezen (of afwijzen) op basis van een foto.
Hoi ‘Mama’, dat vind ik een hele goede, jouw laatste vraag. Ik vrees inderdaad dat er dan misschien weinig ouders overblijven. Ik weet uit eigen ervaring dat er sommige Aziatische kindertjes zijn die qua uiterlijk totaal geen klik voelen met “oerhollandse dames” en er hebben volwassen adoptiekinderen ook eerlijk tegen mij gezegd dat dat altijd bevreemdend heeft gewerkt tussen hen en hun adoptieouders. Wat overigens niet wilde zeggen dat ze niet heel veel van hun adoptieouders houden en vice versa.
Ik heb uit onderzoek begrepen dat wanneer (adoptie)kinderen zich qua uiterlijk óf innerlijk sterk met hun ouders kunnen identificeren dit het meeste kans op succes (lees: een gelukkige relatie) geeft. Het zijn juist de kinderen die zich ‘anders’ voelen waarbij het vaak mis gaat. Dat zich anders voelen kan gebaseerd zijn op uiterlijk, maar ook op innerlijk, bijvoorbeeld een niveauverschil qua intellect. Mijn geadopteerde vriendin uit Colombia voelde zich altijd erg buitengesloten in het gezin omdat zij als enige een mavo-opleiding had in een academisch gezin. Ik kan mij voorstellen dat dat ook bevreemdend werkt. Ik ben overigens eigenlijk wel geïnteresseerd in een nadere uitdieping van dit onderwerp dat de OP aansneed, jij zegt dat dit beter niet op dit forum kan, weet jij wat de beste plek daarvoor is?
Dat van die meningen vind ik erg mooi gezegd.. Had het zelf gisteren toen ik mijn “mening” bij de nieuwe shared list had gezet.. Dan wordt ik als een klein kind op mijn vingers getikt omdat ik een bepaald woord niet “mag” zeggen… Erg vervelend. Zeker omdat iedereen op deze lijst hetzelfde doel heeft.. Dan is er geen goed of fout naar mijn “mening”
Hoi CST, ik ben het erg met je eens. Ik volg het forum nu al gelangere tijd en regelmatig zie ik dat zodra iemand net het verkeerde woord gebruikt of op een bepaalde manier denkt dat zo'n persoon meteen wordt ‘aangevallen’. Altijd bekruipt mij dan het gevoel dat de ene ouder in de ogen van een ander dus blijkbaar beter is dan de ander, dat de één zuiverder is dan de ander, dat de ene meer normbesef heeft dan de ander, dat de een altruistischer is dan de ander en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ik vind dat dit echt niets hoeft te zeggen over hoe goed iemand zijn rol als ouder invult.
Adoptieouders zijn wat dat betreft niets anders dan ‘gewone’ ouders. Ook daar zit een heel arsenaal aan varieteiten op elk vlak. Maar ik vind het zoo ‘min’ dat juist op een adoptieforum, waar iedereen vanuit eigen beweegredenen graag een kind wil adopteren of heeft gedaan, mensen steeds zo op hun plaats moet worden gezet en veroordeeld worden (zo van, jij mag wel een kind adopteren en jij niet want jij hebt betere normen etc.). Ik vind dat helemaal niets. Elisa geeft aan dat ze graag een foto zou willen zien vante voren, en ik denk dat daar niets mis mee is. Ik zou dat zelf ook graag willen zien. Ik heb nog even naar de discussie van de shared list gekeken en ja, ook daar ben ik het helemaal met je eens. Wie mag wel een label ergens op plakken en wie bepaalt welk labeltje wel kan of niet? Kneusje mag je niet zeggen, ‘besten’ mag je niet zeggen, maar wel ‘zware special need’ en ‘lichte special need’ of No special need. Vult u zelf allemaal in wat dat betekent. En dan ook nog de term ‘special focus’. Lekker etiketjes plakken. De Amerikanen kunnen er ook wat van, die noemen hun kinderen ‘special hope children’ , ‘rainbow children’ special journey kinderen etc etc. Ook ik vind het oneerlijk dat de Nederlandse vergunninghouders klaarblijkelijk minder meisjes met lichte special needs aangeboden krijgen of claimen dan de Amerikanen. En dan die opmerking daarover heen dat het juist goed is dat wij ons bekommeren om de zware special needs, tuurlijk is dat goed, dat gebeurt in de USA ook (google maar eens, daar zijn echt heeeele zwaar gehandicapte kinderen die worden aangeboden van zelfs boven de 12 jaar) maar het een sluit het ander niet uit. Nederland hoeft geen vergaarbak te worden van alle zwaar gehandicapte kinderen omdat wij uitsluitend ideële vergunninghouders hebben terwijl de Amerikanen veel meer klantgericht denken, namelijk vanuit de vraag. Want geloof mij, ook in Nederland is de vraag naar gezonde kindertjes groot, alleen wij mogen daar in Nederland niet meer voor uit komen, want als je op het forum zegt dat je alleen een NSN kindje wilt dan word je direct veroordeeld. Maar een biologische moeder die dat zegt of wenst dat is alleen maar normaal. Toen ik de wens had om te adopteren wist ik niet dat er in dit wereldje zoveel werd veroordeeld, hoe naïef, ik dacht in een gemoedelijke wereld terecht te komen waarin wij elkaar steunen en onze gedachten, onzekerheden en wensen vrij mochten uiten. En dat we ook mochten uitkomen voor de minder fraaie kanten van ons zelf, want die heeft iedereen.
Wat een desillusie en hoe naïef kan ik zijn. De adoptiewereld is een harde wereld, deels niet transparant en er gaat veel geld in om. Ook speelt jaloezie een rol in dit wereldje en we misgunnen elkaar bepaalde kinderen (de vergunninghouder incluis). En dat allemaal zogenaamd ‘in het belang van het kind’. Amen.
Wat jij zegt is helemaal waar. Wij hebben onlangs een polsing gehad, en ik kan je vertellen, vanaf dat moment is ze toch echt mijn dochter. Hoe ze er ook uit ziet. Ik zal haar liefhebben en proberen op te voeden tot een gelukkig mens. Ik zal kijken naar haar als mens en niet naar haar uiterlijk. Kan me voorstellen dat de eerste foto die ik van haar krijg niet de leukste zal zijn. Ze zit in een tehuis zonder ouders, ik zou dan ook niet vrolijk in de camera kijken.
Ik moet zeggen dat ik dit een interessante discussie vind. Uit ervaring kan ik zeggen dat het vanaf het telefoontje ons kind was ongeacht het uiterlijk, wel was ik heel benieuwd hoe onze dochter er uit zag. Zelf heb ik de behoefte ook nooit gehad eerst een foto te willen zien. Ik ben toch wel van het standpunt er worden ouders voor kinderen gezocht en niet kinderen voor ouders.
Ik denk dat iedere ouder zich moet hechten aan hun kind en zo ook bij biologisch eigen kinderen, maar bij de een gaat dit proces sneller dan bij de andere. Ik ken genoeg ouders die na de geboorte van hun kindje zoiets hadden van is dit nou ons kind, moet ik hier nou voor gaan zorgen, waar de klik er dus ook niet direct was. En dan zeggen ze ook niet van stop het maar terug want de klik is er niet. Dus om op een foto te beoordelen of er een klik is vind ik niet de oplossing. Ook ik heb me moeten hechten aan mijn dochter en de liefde voor haar groeit nog iedere dag. En na een relatief moeizame start kan ik nu met heel mijn hart zeggen er is een klik en wat voor een!!
Hoi elisavm,
Is dit jullie 1e adoptieaanvraag? Want je vragen (of je over een voorstel mag nadenken, waarom je niet eerst een foto mag zien) komen op mij over als een stuk onzekerheid die zeker bij een 1e aanvraag vaak voorkomt.
Ooit vroeg iemand mij of je van een foto mocht kiezen en op mijn ontkennende antwoord voreg ze me: maar als je het kind op de foto nu niet leuk of mooi vind mag je dan nee zeggen? Ik was oprecht verbaasd want daar had ik nooit over nagedacht. Ik heb haar gevraagd: jij wist ook niet hoe je kinderen eruit zouden zien bij de geboorte vielen ze tegen en kon je ze terugsturen? Ze was even stil en zei toen dat ze er zo niet naar gekeken had maar dat ik eigenlijk helemaal gelijk had.
Hoewel ik zelf nooit heb gedacht dat ik mijn kind op de foto niet leuk zou vinden kan ik me wel voorstellen dat het voor sommigen vreemd en onwennig is om je kind ineens op foto voor het eerst te zien. Ik heb ook bio kinderen en ik wist niet hoe zij eruit zouden zien bij de geboorte maar toen ze er waren was ik er gelijk heel blij mee. Ik heb altijd gedacht dat ik hetzelfde zou voelen bij de ‘geboorte’ van ons adoptiekindje, op foto dus. En zo was het ook echt. Ik denk dat je er zo lang naartoe leeft dat je gewoon dolblij bent dat je een kindje krijgt en dat het uiterlijk er minder toe doet. Wel voelde ik me bij ons 1e kind enorm overweldigd door het feit dat het nu echt definitief was en dat ik voor altijd zorg voor en om dit kindje zou hebben, ik vroeg me af of dat welk lukte. Ik vond het enorm griezelig zoveel verantwoording maar na een paar dagen was dat weg ;-)
Ik denk dat je twijfels (als die er zijn) heel snel weg zijn met die foto op zak.
Groetjes
KP
