Ons kindje zit bij pleegouders in China. We wachten tot we haar mogen ophalen, hopelijk duurt dat niet al te lang meer. Maar ik maak me nu al zorgen, of ze wel goed verzorgd wordt, of ze niet onder een auto loopt etcetera. Wie herkent dit. Ben zo bang dat er iets met haar gebeurt voor we haar hebben opgehaald. Zorgen ze wel goed voor die kindjes daar in China bij pleegouders? Voldoen die pleegouders ook wel aan allerlei eisen?
Of een kind nou in een tehuis zit of bij pleegouders, de kans dat er iets gebeurd is overal.
En over het algemeen krijgen de kinderen in pleeggezinnen meer liefde dan in een tehuis.
Voordeel is dat ze dus ook geleerd hebben om zich te kunnen hechten.
Dus daarover zou ik me zeker geen zorgen maken.
De overdracht en de acceptatie van jou als moeder is wel vaak heftiger ( ik heb 2 vriendinnen met kinderen die in een pleeggezin zaten en daar weet ik dit van).
Wel hebben beiden een enorm leuk contact overgehouden met het pleeggezin en hebben ze heeeeeel veel extra informatie en foto's van hun kinderen.
Ik hoop dat je er een beetje vertrouwen in hebt en vooral niet praat over “ die pleegouders” want deze mensen zijn vaak een hele waardevolle schakel in het leven van je kind.
Wat misschien helpt is je realiseren dat je kindje helemaal niet op jou wacht. Het pleeggezin is de realiteit voor het kindje en je kind wil dat (extreme uitzonderingen, maar die ken ik niet, daar gelaten) dat zo blijft. Zodra jij komt gaat de wereld op de kop en heeft je kind onwijs veel verdriet en kan maanden tot jaren duren. Het kind nog een tijdje in de veilige omgeving van het pleeggezin laten is voor het kind op dit moment alleen maar fijn.
Ik ken het gevoel.. Ons meisje zit in een tehuis.. Denken ook steeds… nu zal ze slapen en wat zal ze nu doen… Ook zouden ze haar misschien nog opereren.. ik probeer alles een beetje van me af te zetten en gewoon bezig te blijven tot de afreisdatum. Je kunt er toch niets aan veranderen… Maar heel herkenbaar dus
Waar ik nu het meeste moeite mee heb, is dat we onze dochter uit haar vertrouwde omgeving weghalen.
Met mijn verstand weet ik dat het voor haar goed is, maar dat weet zij natuurlijk niet. Ik krijg nu al tranen in mijn ogen als ik denk aan het moment dat ze aan ons wordt overgedragen en zij niet weet waar haar verzorgster is gebleven. Vreselijk… Maar ik zet door omdat ik weet dat het uiteindelijk goed zal zijn.
Ja, dat is een verschrikkelijk moment voor een kindje..Nu zit ons kindje in ene tehuis en niet bij ene pleeggezin.. Dat zal voor haar op dat moment niet uitmaken , ze zal het evengoed erg vinden.. Maar ik denk dat ze in een tehuis toch minder aandacht hebben.. Maar ons kind hecht zich wel aan de verzorgers dat weten we wel.. Dus hartverscheurend gaat het worden…
Hoi,
We hebben een dochter die meer dan twee jaar zeer liefdevol is verzorgd in een kindertehuis, en een zoon die bijna drie jaar in een heel goed pleeggezin heeft gewoond. Voor beide geldt dat ze niet zozeer op ons zaten te wachten - hun omgeving was bekend, veilig en goed. Overal kan een kind iets overkomen, als het straks bij jou is net zo goed trouwens… dus zet maar uit je hoofd dat je dan meer rustige momenten zult kennen…;-)
Je zult het niet zo bedoelen maar de term ‘'die pleegouders’' komt echt naar op mij over - maar wellicht ben ik daar wat overgevoelig voor nu we zeer recent tijd in China met de pleegouders van onze zoon hebben kunnen doorbrengen en we weten dat ze hem na zeven jaar nog steeds enorm missen.
En hoe je kind reageert op de overdracht - het kan zich in zichzelf keren, het kan meteen enorm vrolijk zijn enz. enz. Het verdriet is niet altijd meteen zichtbaar en er staat ook geen termijn voor wanneer het over is….
Groetjes,
Anja
Die ouders zullen voldoen aan de Chinese eisen (en dat hoeft natuurlijk niet hetzelfde te zijn als de Nederlandse eisen). Ik zou juist blij zijn dat je kind wordt opgevangen in en pleeggezin. Over het algemeen is dit namelijk positief voor het kind. Er is meer individuele aandacht, kind leert om te hechten en hoe het leven in een gezin werkt. Dat maakt het aanpassen later vaak makkelijker. Daarbij kan je vaak een bepaalde band houden met het pleeggezin en krijg je meestal veel meer informatie.
Ons zoontje zit in een kindertehuis, ik heb totaal nog niet de gedachten gehad of ze wel goed voor hem zorgen. Ik ga er vanuit dat dat gewoon het geval is.
Ook ik kan wel een traantje laten bij de gedachte dat wij hem binnenkort bij zijn vertrouwde verzorgers en vriendjes weg gaan halen. Die plek en mensen die hij kent en vertrouwd. En wij wildvreemden voor hem, zien er anders uit, ruiken anders, en halen hem nog weg ook bij alles wat hij in zijn leventje heeft opgebouwd. Die gedachte speelt wel door mijn hoofd.
Ons kindje heeft een aantal sn die ik wel graag zsm zou laten onderzoeken/behandelen, maar dat staat los ervan .
Hij wacht niet op ons. Wij hier hebben het zwaarder nu dan hij. Straks is het andersom en zullen we keihard ons best moeten doen om die overgang zo goed mogelijk te laten verlopen voor ons manneke.
Dag allemaal,
Het prikbord zit vol overgevoelige mensen, dat geeft allemaal niet, maar het zorgt wel voor een hoop misverstanden en zijcommunicatie. Het enige wat ik wilde delen zijn mijn zorgen, ik wilde graag weten of dat herkenbaar was. Gelukkig ben ik niet de enige. Om toch te reageren op sommige reacties, het woord ‘die’ voor het woord pleegouders is een aanwijzend voornaamwoord (pronomen demonstrativum) en is taalkundig in de context (zie voorgaande zin) het enige correcte. Ik had er inderdaad geen onderliggende emoties bij en bovendien had ik de zin niet anders kunnen construeren zonder ook de voorgaande zin te veranderen. Ik begrijp ter dege dat veel mensen een goede band hebben met pleegouders als belangrijke schakel in het leven van hun kind en ook als belangrijke informatiebron. Niet iedereen zal daar hetzelfde mee omgaan en ook niet in elk geval is dat even opportuun. Niet ieder kind heeft behoefte aan een band met zijn verleden op deze manier. Als geadopteerde weet ik als geen ander hoe vervelend ik het vond dat mijn ouders mij (opgelegd) steeds maar weer confronteerden met mijn verleden ofwel mijn biologische ouders en zussen en broers en mijn leven voordat ik in Nederland kwam. Ik had daar helemaal GEEN behoefte aan en heb dit als zeer bezwarend en bedrukkend ervaren en maakte mij emotioneel volkomen in de war. Ik wilde geen ‘dubbele set’ ouders en broers en zussen, ik wilde gewoon een helder plaatje. Op eigen intiatief heb ik de banden dan ook doorbroken. Hier wil ik alleen maar mee aangeven dat dus niet elk kind even veel behoefte heeft aan contacten uit het verleden en dat je daar dus ook rekening mee moet houden. Luister naar de behoefte van je kind en ga dat niet zelf lopen invullen. Voor mij staat het dus ook niet per definitie vast dat ik warme banden blijf onderhouden met de pleegouders. Natuurlijk ben ik ze dankbaar, net zoals ik vele schakels in het proces dankbaar ben, maar meer dan een informatiebron zijn zij voor mij VOOR ALSNOG niet.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's