Controle rechtmatigheid van de adoptie: een taak van adoptieouders?

Maria11

04-07-2011 20:41

In het algemeen kun je zeggen dat geldelijk gewin een belangrijke drijfveer is voor onrechtmatig gedrag.
En het is de adoptie-ouder die uiteindelijk bereid is om, vaak duizenden euro's, bemiddelingskosten te betalen.
Voor mij is dat wel echt een punt waar ik mij zorgen om maak bij adoptie, en ook voor ons wel de vraag of we dit wel moeten doen.
Een alerte houding als adoptie-ouder lijkt mij dan ook het minste. Tegelijkertijd kun je als adoptie-ouder, in meerdere of mindere mate, je wel verantwoordelijk voelen, maar je hebt over het algemeen zelf niet de mogelijkheden om het te controleren. En daar zit een punt van machteloosheid.
*Marjo*

04-07-2011 22:57

bonnie Schreef:
——————————————————-
> Ik ben een adoptiemoeder
> en net als zoveel ouders had ik gewoon een
> kinderwens. Een kind adopteren is voor mij een
> manier om aan mijn kinderwens tegemoet te komen.
> Daarvoor betreed ik uitsluitend de wettelijke
> paden en doe niets illegaals. Hier houdt mijn
> verantwoordelijkheid op.
> . Als
> je inderdaad een groter/hoger doel nastreeft
> (zoals meerdere mensen op dit prikbord)…well by
> all means, dan zet je er toch lekker een private
> investigator op.
Ik zou dit gewoon uitprinten en later aan je kind laten lezen.
Is vast een heel duidelijk antwoord op alle vragen die hij of zij nog zal stellen.
Het ging gewoon om mama's kinderwens schat, verder geen gezeur, dan wel hoger doel.
N&P

04-07-2011 23:18

Ik vind het wel een nuttige discussie hoor, ookal is het ook een hele lastige.
Het zet me zelf aan het denken over hoe je het idd later aan je kind kan verantwoorden. Voor mezelf denk ik dat de SN ook wel meespeelt. Want nu vooral SN-kinderen worden afgestaan weet je dat voor deze kinderen het nog waardevoller is terecht te komen in een land waar een goede gezondheidszorg is. Ik heb ook al ergens eens gelezen dat SN-kinderen in een gezin in China niet meetellen bij de een-kind-problematiek. Weet iemand hoe dat zit? Zou de kans dat de adoptie onrechtmatig is kleiner zijn bij SN-kinderen? Of is dat een schijnzekerheid?
Ik sluit me verder aan bij wat een aantal hiervoor hebben gezegd. Je kan kritisch zijn als adoptieouder, maar je hebt niet de mogelijkheid om zaken echt te controleren. En om nou 3 VGH's in de ban te doen (waarvan ik overigens geen onderbouwing heb gelezen); dat gaat me ook te ver. Bovendien bieden in het verleden behaalde resultaten geen garanties voor de toekomst……..
Het liefst zou ik ook een vorm van open-adoptie zien. Jammer genoeg is dat niet altijd mogelijk. En voor het land waar wij willen gaan (China) is het extra lastig. Daar zijn immers veel vondelingen. En die hebben ook recht op een gezin; ookal valt niet te controleren of het allemaal zo in elkaar zit als er op papier staat.
Michiel

05-07-2011 09:28

Hoi N&P,
Als je kiest voor China moet je beslist het boek van Martijn Roessingh lezen. Hij beargumenteert daar heel helder dat NSN-kinderen prima in China zelf kunnen worden geadopteerd. Voor SN-kinderen is dat een heel ander verhaal. Omdat de (binnenlandse) vraag naar SN-kinderen veel lager is dan naar NSN is de kans op handel ook veel lager. Sowieso staat in het boek veel over de praktijk van de ‘eenkind’-politiek. Meer op: http://dewereldisvaniedereen.blogspot.com/search?q=roessingh
Groet, Michiel
pepe

05-07-2011 10:24

Hoi Michiel,
ik heb het gelezen (en nog een aantal andere boeken)… en nog steeds heb ik het beeld niet duidelijk.
Je hoort/leest zo veel verschillende verhalen, die allemaal volledig juist, maar ook redelijk onjuist zouden kunnen blijken te zijn….
Ik vind het een bijna onmogelijke taak om als adoptie-ouder aan de andere kant van de wereld een werkelijk kloppend beeld op te bouwen en daar mijn adoptie-plannen op af te stemmen.
Neemt diet weg dat ik zoveel mogelijk probeer te lezen, me verdiep in van alles en nog wat, maar ht blijft moeilijk.
Misschien moet ik over 20 jaar mijn (sn) dochter ook wel uit leggen dat ik niet wist wat ik dan weet….
Sander

05-07-2011 12:33

Hoi Michiel,
Waar ik nog niet zo heel veel over lees in de pogingen van adoptieouders om een zo verantwoord mogelijke adoptie te bewerkstelligen, is het idee om zoveel mogelijk informatie te achterhalen via de contacten in de landen van herkomst zelf. Dat kan natuurlijk niet in alle gevallen, maar nu wij zelf met een specifiek land bezig zijn proberen we zoveel mogelijk te weten te komen over de tehuizen/organisaties waar de kindjes vandaan komen, hoe zij in de community zitten van waaruit de kindjes komen, welke projecten ze daar hebben lopen, wat ze doen om de biologische familie te ondersteunen, enz. enz. enz. Ik vind dit in ieder geval zeer geruststellend overkomen voor wat betreft het contact dat wij zelf op het oog hebben. Uiteraard kunnen we niet álles controleren, en het feit dat we dit nu doen heeft ook wel te maken met dat we met eigen contactontwikkeling bezig zijn, maar als straks de vergunninghouder zijn controles ook nog uitvoert houden we er toch het best mógelijke gevoel aan over.
Groet,
Sander
N&P

05-07-2011 13:24

Michiel Schreef:
——————————————————-
> Hoi N&P,
>
> Als je kiest voor China moet je beslist het boek
> van Martijn Roessingh lezen. Hij beargumenteert
> daar heel helder dat NSN-kinderen prima in China
> zelf kunnen worden geadopteerd. Voor SN-kinderen
> is dat een heel ander verhaal. Omdat de
> (binnenlandse) vraag naar SN-kinderen veel lager
> is dan naar NSN is de kans op handel ook veel
> lager. Sowieso staat in het boek veel over de
> praktijk van de ‘eenkind’-politiek. Meer op:
> http://dewereldisvaniedereen.blogspot.com/search?q
> =roessingh
>
> Groet, Michiel
Dat is een goede tip! Ik wil me sowieso nog meer in China verdiepen, dus dit boek lijkt me wel wat! China heeft toch wel onze voorkeur, hoewel Taiwan (waar vaak meer bekend is van de afstandsmoeder) ons (juist vanwege dat feit) wel erg aanspreekt. Helaas zijn de wachtlijsten van Taiwan weer veel groter. Ik vind t toch lastige keuzes hoor….
Yuut

06-07-2011 16:35

Ja, lastig iets. Ik vind het wel een taak van adoptie ouders om hier zoveel mogelijk aan te doen, maar feit is dat je mogelijkheden beperkt zijn en het ook een kwestie van vertrouwen is. Ik denk persoonlijk dat er bij elke vergunninghouder en in elk land een kans zit dat er dingen gebeuren die niet goed zijn. De vergunninghouders waar wij mee bekend zijn kreeg ik wel het gevoel bij dat het ze in elk geval om het belang van het kind te doen is, en dat vind ik een belangrijk iets. Als ik soms kijk op sites van VS adoptiebureaus krijg ik daar een ander gevoel bij.
Wat het voor mij wel dubbel maakt, is zoals in landen als Haiti. De redenen waarom de adopties daar stopgezet zijn kan ik onderschrijven, maar of dit ook echt in het belang is van de kinderen daar vraag ik me dan wel weer af. Ik weet uit betrouwbare bron (kinderen die op oudere leeftijd zijn geadopteerd uit Haiti en mensen die daar zelf zijn geweest) dat de situatie in het land zowieso vreselijk was, en nu w.s. nog erger is. Ook de situatie in de tehuizen is niet altijd oke, verwaarlozing, ondervoeding en lijfstraffen zijn een “normaal”iets daar. En ja, ik wil mijn kinderen later in de ogen kunnen kijken en kunnen aangeven dat hun adoptie naar beste weten is verlopen, maar wie zal deze kinderen als zij volwassen zijn geworden in het tehuis of (erger) in de sloppenwijken uitleggen dat, ja, er waren mensen die ouders voor hun wilden zijn, en hun kansen en een leven wilden geven, maar de regels en de angst om fouten te maken was belangrijker…..Natuurlijk zullen deze kinderen van nu die vragen niet stellen, en al helemaal niet aan ons, maar dat is wel de andere kant.
Neemt niet weg, dat ik denk dat je een verantwoordelijkheid hebt naar je kind toe om van te voren, maar ook als het kind er is zoveel mogelijk te doen om info te achterhalen. Lastig hieraan is wel weer de culturele verschillen. Bij onze zoon zijn we zo goed als zeker (want ja, er is altijd een kans van niet) dat het een “vrijwillige”" adoptie was, en we zouden graag met de gegevens die we nu hebben zijn andere moeder op zijn minst laten weten dat het goed met hem gaat en waar hij is. Echter, vanuit daar - van mensen die niets met adoptie te maken hebben- komt ook de boodschap dat we hier voorzichtig mee moeten zijn omdat het haar in een lastig parket kan brengen.
Feitelijk denk ik, dat het mooiste systeem er een is waarbij je een open adoptie hebt, en waarin je als adoptieouders ook tekent dat jij van jou kant in elk geval open staat voor contact. Maargoed, dat is wat ik met mijn Westerse hoofd denk…..in landen waarin het te vondeling leggen van je kind strafbaar is gaat dat al niet werken, en zou je deze kinderen dan maar weer niet moeten adopteren?
Denk dat er geen goed en fout is, en dat je in alles je moet afvragen of wat je doet oke is en het beste wat je zou kunnen doen……
Triangle

09-07-2011 00:58

@ Bonnie
Onder welke steen heb jij gelegen en….lig je nog steeds?
Ik vind dat hierin een verantwoordelijkheid rust van overheid en adoptieouders. De overheid m.b.t. het stuk handhaving én regelmatige gedegen (!) controle van wet- en regelgevin. De ouders m.b.t. alert zijn uit welke landen een vergunninghouder -wil- adopteert/adopteren. Waarmee ik bedoel: kijk naar de NAS, die ondanks de voortdurende instabiliteit, het bekend is dat mensenhandelaren misbruik maken van de nog steeds heersende chaos in het land, het wel verantwoordt vindt om weer uit dit land te gaan adopteren. Dat terwijl men gewoon onvoldoende garanties kan geven over de herkomst en de bronnen. Ik vind dat als een VGH een dergelijke visie er op na houdt (tot aan een petitie aan toe) dit dan een kritische alert moet zijn voor adoptieouders. Adoptieouders moeten zich dan nog eens drie keer vaker achter de oortjes krabbelen of ze wel met deze VGH in zee moeten/willen gaan.
http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederland/article/detail/2437381/2011/05/25/Nederlandse-delegatie-naar-Haiti-voor-onderzoek-adoptie.dhtml
Zonder hierover verder in discussie te gaan…..datzelfde geldt voor VGH's die adopties uit de VS verzorgen.
Daarnaast vind ik dat adoptieouders kritischere vragen moeten en mogen stellen aan de VGH vooral als ze bemiddelen uit een land waarover inmiddels bekend is dat er lang niet allemaal koshere adoptie plaatsvinden, hebben gevonden.
De roze wolk, net als een verliefdheid, maakt je vaak blind. Je staat dan minder open voor kritische geluiden van medepijlers die het traject al enige tijd gelden hebben doorlopen, ervaring(en) hebben opgedaan en niet meer door die roze bril kijken. Je verdiepen reikt verder dan leuke boekjes, verhaaltjes, de kinderkamer, paperassen e.d.
Vergunninghouders hebben naar mijn idee te vaak te snel de zin klaar dat men voor informatie afhankelijk is van het land van herkomst en dat info vaak spaarzaam is. Als vergunninghouder kun je naar mijn visie best meer druk uitoefenen op de zendende landen. En kun je als adoptieouder hierin ook meer druk uitoefenen naar de vergunninghouder.
Volgens mij kun je het een niet los van het andere zien.
Ik lees in vrijwel iedere reactie dat het de taak van de overheid is om controles uit te voeren. Maar dat niemand eigenlijk weet in hoeverre die controles daadwerkelijk plaatsvinden, hoe vaak, maar vooral hòe en waarop ze plaatsvinden. Overigens zal deze vraag niet alleen bij adoptieouders heersen. Dunkt me dat hier dus nog een slag in valt te slaan.
Vooraf aangekondigde controles werken mijn inziens niet. Dan zijn de knelpunten moeilijk te traceren. De overheid mag hierin veel meer openheid en duidelijkere terugkoppelingen geven.
In 2007 verscheen er een artikel in Trouw met vette kop: Grotere rol overheid bij adoptie kinderen
(zie: http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/1378214/2007/11/08/Grotere-rol-overheid-bij-adoptie-kinderen.dhtml )
Inmiddels 4 jaar verder vraag ik me met enige regelmaat af: welke praktische concrete grotere rol is de overheid nu daadwerkelijk bij (afstand en ) adopties gaan spelen?
vriendelijke groet, Triangle
http://www.adoptietrefpunt.nl
Maria11

09-07-2011 16:00

Hoi,
Triangle, Ik ben het heel erg met je eens, in die zin dat het belangrijk is de ‘hoe-vraag’ te stellen. Echter geen garantie voor inzicht bij iedere vergunninghouder, is mijn ervaring.
Wel de opmerking:“als je dat soort vragen stelt, dan moet je je ook goed afvragen of je wel met ons in zee wilt gaan.” Mmm, nooit mijn intentie om te polariseren, ik wil gewoon dat je mij kunt vertellen hoe je checks and balances inbouwt. En dat lijkt mij in deze tijd ook normaal, zeker als er zo'n rechtszaak Rahul loopt en in de media is geweest.
Uiteindelijk gaat het Om vertrouwen, maar openheid (inhoudelijk) en een houding waarmee een vgh laat zien dergelijke vragen positief te vinden, en zelf om een visie hierop verwoord, zijn m.i. Cruciale elementen om vertrouwen te versterken. Je weet het nooit zeker, gelet op de aard van adoptie, maar visie en kritische afstand durven nemen dragen wel bij
Hartelijke groet,
Maria

Controle rechtmatigheid van de adoptie: een taak van adoptieouders?

Maria11

*Marjo*

N&P

Michiel

pepe

Sander

N&P

Yuut

Triangle

Maria11

Marjo