Hallo Mirjam 1 én Sander,
ik moet zeggen dat ik blij ben met jullie gedachtenwisseling!!! Een zinvolle bijdrage aan het prikbord. Het geeft veel info van alle kanten en ik denk dat iedereen genoeg stof tot nadenken krijgt. Ik zou zeggen ga vooral door, het komt hier weinig voor dat er op deze manier gediscuseerd wordt. Voor elk wat wils!!
Groetjes, Simone
Africa: Adopting From Africa, Saving the Children?
http://allafrica.com/stories/201208061002.html
Google translate:
Afrika: Adopteren uit Afrika, Redding van de kinderen?
Door Elizabeth Willmott Harrop, 06 augustus 2012
Interlandelijke adoptie bloot veel tekortkomingen in de nationale en internationale wetgeving.
Het fineer van filantropie met betrekking tot interlandelijke adoptie begint te vervagen als thema's zijn breder en beter begrepen, en een gevaarlijke verbinding met kinderhandel wordt meer op de voorgrond. Het is verontrustend voor Afrika dan dat het is de ‘nieuwe grens’ voor interlandelijke adoptie genoemd door de African Child Policy Forum (ACPF). Ondanks de wereldwijde terugval van een 15-jaar laag is, heeft Afrika ervaren met een verdrievoudiging van interlandelijke adoptie gevallen stijgen in de laatste acht jaar.
De vraag zwaarder weegt dan voorzien van 50 potentiële adopters tegenwoordig voor ieder kind, en tussen 2003 en 2011 meer dan 41.000 Afrikaanse kinderen verhuisde in het buitenland. Ethiopië behoort inmiddels de tweede alleen voor China in het aantal kinderen dat te laten voor interlandelijke adoptie.
Niet sterfgeval of een verlaten maar armoede
Geschat wordt dat er zijn 58 miljoen weeskinderen op het continent. Terwijl het aandeel van de vastgestelde deze mag dan klein zijn, is het duidelijk dat de trends zijn groot genoeg voor de overheid ambtenaren uit meer dan 20 Afrikaanse landen te hebben bijeengeroepen op interlandelijke adoptie: Alternatieven en controverses van de ACPF-conferentie in Addis Abeba, Ethiopië mei 2012 .
Wat is schokkend is hoe deze weeskinderen worden gekarakteriseerd. Volgens Save the Children, meer dan 80% van de kinderen in weeshuizen over de hele wereld hebben een levende ouder en de meeste zijn daar omdat hun ouders zich niet kunnen veroorloven om zich te voeden, te kleden en te voeden. In Ghana, de figuur is zo hoog als 90%. In Ethiopië, de regering onlangs geprobeerd om de families van 385 kinderen van 45 instellingen op te sporen, de families van alle, maar 15 kinderen waren gevestigd.
Wanneer gezien door deze lens, de Afrikaanse wees crisis is meer van een crisis in het gezin ondersteuning. Armoede is geen reden om een kind uit zijn of haar ouder, maar dit is precies wat is het besturen van Afrikanen te doen van hun kinderen in wat zij zien zijn tijdelijke regelingen te treffen die hun kinderen stabiliteit en een opleiding geven alvorens terug te keren naar huis.
De 'orphan creatie "industrie
Er is geen woord voor goedkeuring in de meeste Afrikaanse talen en het concept wordt zeer verkeerd begrepen. Veel Afrikaanse familie-systemen zijn van oudsher de voorkeur informele zorg voor kinderen door familie of de gemeenschap, die geen juridische basis voor de regeling. Adoptiebureaus worden ervan beschuldigd te profiteren van deze misvatting als ouders worden overgehaald om weg te ondertekenen hun kinderen.
Dit wordt geïllustreerd door de situatie in Ethiopië. Het kan al snel uitgegroeid tot de toonaangevende uitzendende land in de wereld als adoptiebureaus er worden beschuldigd van het vragen om kinderen rechtstreeks van gezinnen. Vrouwen worden gedwongen afstand te doen van hun pasgeboren kinderen en volgens de Nederlandse NGO tegen kinderhandel (ACT) de adoptieprocedure in Ethiopië 'is doorzeefd door fraude en andere criminele activiteiten. Ouders worden gewaardeerd dood als ze niet zijn, zijn geboortedatum vervalst, onjuiste informatie wordt verstrekt aan de rechtbanken ".
Terwijl Ethiopië heeft vooruitgang geboekt in de afgelopen twee jaar door het plaatsen van 700.000 kwetsbare kinderen naar alternatieve zorg, zoals de gemeenschap stages en binnenlandse adoptie, gezinshereniging nog steeds niet een prioriteit geweest en verarmde ouders worden gedwongen tot het opgeven van hun kinderen in wat wordt genoemd een “ wees schepping ”industrie.
Een kwestie van geld
De financiën van deze industrie commando's laat zien waarom het zo moeilijk te onderdrukken. Volgens het Bureau van Consulaire Zaken in de Verenigde Staten, adoptie dienstverleners betalen aanstaande ouders tot 64.357 dollar voor de verwerking van een interlandelijke adoptie in 2011. Een vertegenwoordiger van Unicef merkte op dat het runnen van een weeshuis in Ghana was veranderd in een lucratieve ‘business venture’, voorbij de rijken van filantropie. En in schril contrast is de hoeveelheid geld die nodig is om een moeder en kind bij elkaar te houden: er is gesuggereerd dat in Addis Abeba zou $ 15 per maand bedragen.
Wel is duidelijk in de internationale normen is dat interlandelijke adoptie is niet verplicht en mag alleen gebruikt worden als een laatste redmiddel. Deze “subsidiariteitsbeginsel” beschermt het kind recht op culturele identiteit en: huishoudelijk familie-gebaseerde oplossingen voorrang moet hebben boven internationaal zijn. Dus, terwijl er kunnen omstandigheden zijn wanneer interlandelijke adoptie is in het beste belang van het kind, kan dit alleen worden vastgesteld indien en wanneer alle nodige stappen zijn genomen om passende zorg veilig te stellen in het land van het kind van herkomst.
“Het ondersteunen van gezinnen en gemeenschappen, zodat zij kunnen zorgen voor hun kinderen zelf … betaalt enorme dividenden”, aldus Jasmine Whitbread, Chief Executive van Save the Children International, “niet alleen individuele kinderen meer kans om te groeien en verder gaan met zijn betere ouders, ze meer kans een bijdrage te leveren aan hun gemeenschap en hun land ontwikkeling. ”
Er zijn echter extreme gevallen waarin gezinshereniging is gewoon niet mogelijk. Een voorbeeld is wanneer predikanten merk kinderen als heksen, zoals is gebeurd in Nigeria, de schuld te geven ze voor bijwerkingen. Als gevolg hiervan ondervinden de kinderen fysiek of psychisch geweld en worden verdreven, aangevallen of zelfs gedood. Interlandelijke adoptie kan het beste alternatief voor dit soort risico.
Wetgeving ontbreekt
Terwijl de Afrikaanse staten grotendeels niet om te gaan met de kwestie van adoptie in hun nationale wetgeving, internationale rechten van het kind wet bevat expliciete maatregelen ter bestrijding van het. Het Verdrag van Den Haag inzake de bescherming van kinderen en de samenwerking op het gebied van interlandelijke adoptie (Verdrag van Den Haag) ligt in de voorhoede van internationale bescherming.
De UNICEF Office of Research merkt op dat misbruik vaker voor te komen in prive-adopties. Het Verdrag van Den Haag verbiedt onafhankelijke of prive-adopties en kan alleen ‘geaccrediteerde instellingen "om taken met betrekking tot interlandelijke adoptie uit te voeren. Dit kan alleen gedaan worden op een non-profit basis. Verontrustend, hebben slechts 13 Afrikaanse landen het verdrag geratificeerd. En dit leidt tot iets van een juridisch vacuüm dat de beelden van een aantal landen behouden ten koste van anderen - zowel Frankrijk en de VS ertoe leiden dat onafhankelijke adopties uit niet-’s-Gravenhage landen ook al zijn ze zelf ondertekenaars van het. Een parochiale begrip van gedwongen migratie misdaden zal blijven om de voortgang te voorkomen: de VS telt niet mee kinderen verhandeld via internationale adoptie in de handel statistieken die alleen arbeid en vrouwenhandel op te nemen.
Robuust en uitgebreide nationale wetgeving is van cruciaal belang ontbreekt om de verstrekking van sociale bescherming te koppelen aan adoptie recht. Met familie beschermende maatregelen in plaats moet interlandelijke adoptie alleen worden toegepast in uitzonderlijke gevallen, de noodzaak bepaald door de verzending en niet het ontvangende land, en alleen in overeenstemming met het belang van het kind. Afrika is op dit moment niet haar kinderen in het toestaan van interlandelijke adoptie voorrang hebben op gezinshereniging en-versterking, en in het toestaan van ontvangende landen om de voorwaarden waaronder Afrika's kinderen vinden de huizen die ze verdienen dicteren.
Er is veel te doen. Als Benyam Dawit Mezmur, vice-voorzitter van de Afrikaanse Commissie van Deskundigen voor de Rechten en het Welzijn van het Kind, merkte aan het einde van de ACPF conferentie: “Afrika houdt van haar kinderen … Dit vereist actie.”
Elizabeth Willmott Harrop is een freelance communicatie-professional, projectleider, schrijver, onderzoeker en trainer, gespecialiseerd in internationale mensenrechten, in het bijzonder de rechten van vrouwen en kinderen. Zie meer van haar werk op haar website of haar volgen op twitter @ libertyhumanity
Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's