Met het risico dat we hiermee een totaal andere discussie oproepen dan de vraag was…
Het ligt niet alleen bij ouders zo dat we graag hebben dat rapporten kloppen; een vergunninghouder wordt ook door justitie gecontroleerd op volledigheid, betrouwbaarheid en juistheid van rapportjes. Als er te veel klachten zouden komen dat een VGH hier zijn werk niet juist in doet (lees; bijvoorbeeld de rapporten door een medicus te laten bekijken, navraag doen en updates vragen als de informatie te oud is zijn manieren om je werk goed te doen) of niet goed monitort of de juiste mensen gematched worden met de juiste kindjes, kan dit consequenties hebben voor vergunninghouder en het adoptiekanaal.
Je kunt hier redelijk eenvoudig op googlen, de rapporten van justitie hierover zijn openbaar.
Als een VGH dit allemaal doet; dus én de rapportjes laat updaten én bekijken door een medicus en de match laat controleren voordat hij naar justitie gaat kan er nog steeds wat fout gaan in land van herkomst…. doordat men het iets rooskleuriger voor wil stellen, doordat er informatie achterwege is gelaten of doordat men het gewoon niet wist, omdat men de signalen niet juist herkent of het kindje nog te jong was om iets te signaleren.
Ook dan heeft een VGH een taak; want ouders krijgen niet voor niks een goedkeuring voor bepaalde sn. Als je in het land van herkomst wordt geconfronteerd met een kindje met een totaal andere mate van ontwikkeling dan je zou verwachten, zelfs voorbijgaand aan een achterstand die toe te schrijven is tehuisachtergrond, dan mag je als adoptie-ouder verwachten dat je VGH je daarin steunt, je begeleid en waar nodig stappen onderneemt.
Of dat het achterlaten van je kindje goedkeurt; dat voelt voor iedereen anders. Wij weten uit ervaring dat we er voor gaan, ik ken mensen die er 300 % voor gingen en waar het 100% is meegevallen maar ook mensen die het (nog steeds) heel zwaar hebben. Oordelen over de situatie is altijd makkelijker als je er zelf niet in zit. Net zoals eenieder bij complicaties bij een zwangerschap andere grenzen heeft en daar op een andere manier zijn/haar weg in vindt.
En ja, ik ben het met jullie eens dat kiezen voor sn adoptie betekent dat je durft om te gaan met onzekerheden…. maar dat vind ik sowieso bij adoptie; hechtingsproblematiek wordt niet vooraf gediagnosticeerd en dat is volgens mij toch wel een van de zwaarste sn's. Eigenlijk vind ik dat sowieso bij het krijgen van kinderen; de wereld is nooit meer zo zeker als voordat je kinderen kreeg….
En dat neemt niet weg dat als er dan een stukje zekerheid ingebouwd kan worden, daar een taak voor de VGH ligt; de zekerheid dat je weet dat je VGH er in ieder geval alles aan heeft gedaan om het zo goed mogelijk te regelen… dat mag je toch wel verwachten?