Laat me niet lachen over de aankondiging van Ina Hut om in China meer onderzoek te doen. Haha, Ina Hut heeft al lang het hazenpad gekozen
Vraag je het mij (voor zover mij iets gevraagd wordt) zal en heeft iedere vergunninghouder wel te maken hebben (gehad) met afstand en adopties waar iets aan schort. De een wat meer dan de ander. Punt is echter hoe de vergunninghouder hier verder mee omgaat en welke maatregelen de vergunninghouder neemt om de kans op dergelijke afstand/adopties te verkleinen. Mevr. I. Hut, destijds directeur van WK wilde dit, maar werd gedwarsboomd door de overheid. Mevr. Hut heeft zeker niet het hazenpad genomen. Deze opmerking doet haar werk en opstelling aanzienlijk tekort. Ze heeft uiteindelijk het moeilijke besluit genomen om haar werkzaamheden en taak als directeur bij WK neer te leggen om gegronde redenen.
Het hele gedoe rondom de adoptie uit China, het melden en inschakelen van de nederlandse overheid, de slappe houding van de nederlandse overheid, kortom alle bevindingen, chronologisch opgesteld is in bijgevoegd pdf document te lezen. Wk heeft bij signalen aan de bel getrokken, maar de overheid heeft het volledig laten afweten. Tevens valt te lezen waarom I. Hut haar taak als directeur bij WK heeft neergelegd.
http://www.netwerk.tv/data/files/Reactie%20Ina%20HR%20Hut%20ivm%20AO%206%20okt%202009.pdf
http://www.netwerk.tv/artikelen/directeur-adoptiebureau-wereldkinderen-stapt-op-na-intimidatie#
Als je bovenstaande gelezen hebt is vast te stellen dat: de overheid wil dat vergunninghouders bepaalde garanties moet kunnen waarborgen, maar dwarsboomt diezelfde overheid vervolgens de vergunninghouder WK om adequatere maatregelen te kunnen nemen. De overheden laten handelsbetrekkingen prevaleren en vindt voldoening in een diplomatiek ‘onderzoek’ met bijbehorend antwoord. Sterker nog, de overheid dreigt met intrekking van de vergunning als I. Hut haar onderzoeksmethode gaat inzetten.
De zeer blijvende kritische houding van WK in de persoon van I. Hut t.o.v afstand en adoptie is ronduit prijzenswaardig. Het is jammer te moeten vaststellen dat iemand die verschillende jaren gevochten heeft voor die verbetering uiteindelijk volkomen murw is gemaakt en de mond is gesnoerd. Als je tegen dergelijke overheidsmuren blijft aanlopen en je daardoor onvoldoende garanties kan warboregen, kan ik me héél goed voorstellen dat je je werkzaamheden, begonnen vanuit een gedreven overtuiging neerlegt. Per slot, we praten niet over het bakken van zoete broodjes maar over afstand en adoptie van mensen. Dit is geen handelswaar!
Het is jammer te zien dat er sinsdien eigenlijk weinig veranderd is. Men zwaait met het Haags AdoptieVerdrag, maar duidelijk en gebleken is dat dit Verdrag eigenlijk een schijnveiligheid is.
Bonnie schreef:
(..) Op ht adoptieforum loopt inderdaad een aantal mensen die dat doen. Zo kan je er inderdaad voor kiezen een weblog over dit onderwerp te maken en zoals triangle het onderwerp binnenste buiten te houden. Triangle lijkt zichzelf wel te identificeren met het geadopteerd zijn. Bij elke scheet komt dit naar boven. En Michiel heeft er een soort levensinvulling van gemaakt (wat natuurlijk prima is, ieder moet voor zich bepalen waar hij zich mee wil bezighouden). Adoptie continu in elk aspect van je leven terug te laten komen is een keuze. Michiel doet net alsof je die keuze niet hebt. Net zoals je bent ooit mishandeld, dus zul je altijd de mishandelde blijven?? Ik vind het persoonlijk belachelijk te lezen dat elk kind ook een keer de geadopteerde wordt. Jezes..moet dit nou echt? Moeten we kinderen stigmatiseren?? bij voorbaat? Niet elk kind wil de geadopteerde worden. De meeste kindjes willen gewoon normaal zijn en ergens bij horen. Niet continu een speciaal stempeltje op hun voorhoofd krijgen. Je kan er ook voor kiezen het een plaatsje te geven en het verder te laten rusten. Dan ben je dat ‘gezever’ (excusez le mot) over geadopteerd zijn, het adoptiekindje zijn etc. echt wel meer dan zat. Ouders, niet alle kinderen/volwassenen zullen hun hele leven lang gebukt gaan onder hun adoptie, en ook niet alle kinderen en volwassenen zullen met dit onderwerp te koop willen lopen en ook niet iedereen wil daar continu in duiken. De meesten willen gewoon normaal zijn, en ergens bijhoren. Niet iedereen wil bij de groep ‘geadopteerden’ horen. Mijn dochter krijgt regelmatig ‘medegeadopteerden’ die zo graag vriendschap met haar sluiten omdat ze óók geadopteerd is, mijn dochter vindt dat helemaal niets. Ze voelt zich niet verwant aan iemand puur vanwege het feit dat ze ook geadopteerd is. Daar is toch echt meer voor nodig.
Sorrie Bonnie, maar hiermee doe je menig adoptieouder, afstandouder en geadopteerde aanzienlijk te kort. En ga je toch aan verschillende essentiele zaken voorbij.
Of je nou wilt of niet, iemand die afstand heeft gedaan, geadopteerd heeft, geadopteerd is heeft nou eenmaal met afstand en adoptie te maken. En ja, een leven lang. Want hier ligt de oorsprong van iemands bestaan. Een geadopteerde word je niet, maar ben je.
Het klopt dat dit gegeven niet dagelijks aan de orde is. Gelukkig maar! Maar voor/bij iedere direct betrokkene komt dit aspekt op gezette momenten weer even boven drijven en vraagt het zijn aandacht. Hier is totaal niets mis mee.
Je beticht o.a. mij er van dat ik me identificeer met het geadopteerd zijn en dat dit bij iedere scheet naar boven komt. Deze opmerking getuigt iig dat je de insteek en opzet van het Adoptie Trefpunt niet snapt en in een nog veel mindere mate Triangle.
Zou ik niet geadopteerd zijn en me kritisch opstellen dan had ik ongetijfwld de veeg uit de pan gekregen dat ik geen recht van spreken had omdat ik niet wist waarover ik sprak.
Mijn geadopteerd zijn, dus adopteistatus heeft ja(aaa)ren geleden al een prima rustplek gekregen. Het is gewoon een gegeven. Punt. Hier ga ik verre van onder gebukt. Ik leef mijn leven zoals ieder ander mens waarbij mijn adoptiestatus helemaal geen boventoon of rol in speelt.
Waar ik me wel druk om maak is het gemak waarmee landelijk en interlandelijk met afstand en adoptie omgesprongen wordt. In de brede zin des woords. Dit betreft (interlandelijke) afstand- en adoptieprocedures, het gebrek aan adequate hulpverlening binnen dit segment, het gerommel met documenten, enz., enz. Afstand en adoptie lijkt ozo toegankelijk, openbaar, goed, maar welbeschouwd vindt er te veel achter gesloten deuren plaats. Afstand en adoptie is big bussines. Het lijkt meer en meer op marktwering met alle nare gevolgen vandien. Zoals al gezegd, mensen zijn geen handelswaar.
Dat niet iedereen zich geroepen voelt hier -blijvend- in te willen duiken en zijn/haar kritische geluiden wil laten blijven horen is begrijpenlijk. Daarentegen wel jammer. Omdat er nog veel te veel rammelt. Maar om personen die wel de barricade opklimmen en blijven vechten voor rechten en verbeteringen te betichten als ‘bij iedere scheet komt dit naar boven en laat dit continue in ieder aspect van het leven terugkomen’ gaat echt te ver. Vergeet niet, juist door hen die de barricade opklauter(d)en vinden/vonden er verbeteringen plaats. Dit geldt niet alleen voor adoptieverwante zaken maar voor alles in het leven. (denk aan feminisme, stemrecht van vrouwen, vrijheid van godsdienst, het bestaan van vakbonden, democratie, baas in eigen buik, etc) Dankzij hun vechten, oftewel kritische stemgeluid te blijven laten horen plukken wij, ook ik, daar de vruchten van.
Vanuit jouw visie en gepresenteerde statement ‘gezever’, scheer je iedereen, die vanuit een gedreven motivatie, al dan niet vanuit een directe betrokkenheid over 1 kam. Wees blij met de vechters die zaken kritisch binnenste buiten -blijven- houden. Dan zijn personen als Hoksbergen en meer gerenomeerden en niet te vergeten de talloze verenigingen en stichtingen binnen het afstand en adoptie segement dus ook allemaal maar zeveraars.
Want feitelijk is dit precies wat je zegt.
vriendelijke groet,
Triangle