Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Sander
“Cumulatief als in het grootste deel van die kinderen was in 2009 ook wees en is het nu waarschijnlijk nog. Het is niet zo dat dat aantal er in 2010 bijgekomen is. ”
Check. Lijkt mij ook.
“Kinderen die inmiddels in pleegzorg zitten, staan hier ook tussen (72% toename, tov wat overigens).”
Klopt, en het percentage komt uit één van de twee tegenstrijdige artikelen die jij plaatste. Zie betrouwbaardere cijfers (van het Dep. of Soc. Dev.) hieronder.
“Daadwerkelijke wezen (dus zonder een enkele ouder): 885.000. ”
Dat gaf ik zelf ook aan.
“Paternal orphans” is gezien het aantal neem ik ook inclusief een levende vader, maar dan eentje die de benen heeft genomen (unknown).
Dit staat erbij: “including those whose living status is reported as unknown, but excluding those whose living status is unspecified” Pa is dus weg, en onbekend is of hij leeft, maar de cijfers zijn wel gefilterd op “niet aangegeven”. M.a.w.: als hij weg is maar de moeder weet dat hij nog wel leeft, óf zijn wel/niet in leven zijn niet heeft vermeld, doet pa niet mee in deze statistieken.
“En natuurlijk ”ivm afstand doen“: 1 ouder weg, dus beter voor het kind?” Dat laat ik me niet in de mond leggen, dat lijkt me aan de overgebleven ouder.
“Zouden de (volgens diverse onderzoeken) stuk hogere kosten voor een tehuisverblijf niet beter geinvesteerd kunnen worden in het 1-oudergezin?”
Dat zou ik zo niet durven te zeggen, ook dat lijkt mij vooral aan de ouder. Ik heb begrepen dat heel veel vrouwen in Zuid-Afrika juist met sociale problemen / verstoting te maken krijgen als ze het proberen in hun eentje te rooien, ook als ze daarbij hulp krijgen. Maar ik ben met je eens dat als de moeder (of vader) dit wil, het inderdaad beter is. De vraag is: waarom lukt dat dan niet? Waarom worden er in Zuid-Afrika zoveel kinderen te vondeling gelegd, in babyluikjes, achtergelaten op kraamafdelingen, op vuilnisbelten en langs spoorwegen? Bij veel tehuizen en adoptieorganisaties lopen parallelle coachingstrajecten voor alleenstaande moeders, om ze te scholen en zo zelfstandig een inkomen te leren verwerven, dus op een of andere manier in staat te stellen voor hun eigen kind te zorgen. En toch geven diezelfde organisaties aan dat er daarnaast een heel aantal kinderen overblijven die ze niet geplaatst krijgen bij pleeg- of adoptiefamilie. Naast het feit dat armoedebestrijding niet de enige oplossing is, schieten de middelen t.b.v. armoedebestrijding op landelijk niveau tekort. En overvolle tehuizen weten ook niet meer hoe ze de eindjes aan elkaar moeten knopen. Als ik zie hoe een handjevol medewerkers daar tientallen kinderen verzorgen met heel weinig middelen, vraag ik me overigens af of tehuisverblijf duurder is dan maatwerk-zorg toegepast op het éénoudergezin (alleen geld is daarbij niet voldoende). Heb je daar Zuid-Afrikaanse documentatie van? Maar nogmaals: als het wel kan, natuurlijk moet dan dat laatste, dus maatwerkzorg voor het eenoudergezin, voorgaan.
“Hoeveel van de double orphans wonen bij directe familie?”
Zoals in het 2e linkje staat dat ik plaatste (overigens niet voor het eerst in dit draadje): "A further hypothesis for the discrepancy between levels of fostering and adoption may be that, as in many other African societies, the majority of foster carers are extended family members such as grandparents, aunts, uncles and older siblings (Isiugo-Abanihe 1985; Save the Children 2007) who see no particular value in engaging in the extensive administrative process of adoption. With the high levels of HIV- and AIDS-related morbidity and mortality, these family carers are typically providing ‘crisis fostering’, which involves the boarding out of children as a result of the death of one or both parents, or the dissolution of the family of birth by divorce or separation (Isiugo-Abanihe 1985)." Hoe ideaal is die “crisis fostering”? Want wat gebeurt er met die kinderen als ze “boarded out” (uit huis geplaatst) zijn en er ook nog rampspoed over de extended family komt? Waarbij die extended family maar al te vaak uit “older siblings” bestaat (zie child headed households)? Dat komt écht schrikbarend vaak voor…
“Hoeveel daarvan zijn onder de 6 jaar, of, nog meer markgericht: jonger dan 2? Check: van alle ”orphans“ is van 0 tot 5 jaar oud nog geen 10%, is 1,1% daadwerkelijk wees (geen uitsluitsel over mogelijkheden directe familie) en de meest gewilde leeftijdsgroep is dan daar dan weer een percentage van. Daar wachten volgens het acpf dus 50 gezinnen per kind op. Over geheel Afrika genomen dan.”
Die rekensom klopt dus niet. Ten eerste al niet omdat die 1,1% niet aan het totaal aantal orphans gerelateerd is (zoals ik aangaf zijn de percentages bij elkaar opgeteld geen 100). Ten tweede niet omdat niet alleen “double orphans” adoptabel zijn, getuige bijv. het feit dat in Zuid-Afrika helaas de realiteit mede deze is:
“It has been shown that many of these single mothers lack support from their partners, as the fathers of the children commonly refuse any responsibility in terms of emotional, financial and practical support during pregnancy and child rearing (Swartz 2003; Cooper et al. 2004). As a last resort, given this weakened extended family support for care responsibilities, many mothers abandon their children or voluntarily give them up for adoption.This hypothesis is supported by recent investigative media reports in South Africa suggesting that there is anecdotal evidence that young mothers are driven to child abandonment and adoption by poverty (Mail & Guardian 2009). Thus, the high proportion of illegitimate children being successfully adopted may also reflect high rates of non-marital childbearing and teenage parenthood in South Africa.”
Ten derde realiseert Zuid-Afrika op jaarbasis nog maar een relatief laag aantal interlandelijke adopties (nog geen 10% van het totaal), dus voor al die andere kinderen die niet via dat kanaal adoptiefamilie vinden, staan helemaal geen 50 gezinnen (want: niet de hele wereld) te wachten. Verder is Zuid-Afrika zeer selectief in het aangaan van samenwerkingen met ontvangende landen.
“Inderdaad kun je vaststellen dat de afname van domestic adopties 52% bedraagt, maar de groei van pleegzorg was 72%.” Is daar documentatie over?
Wederom uit het document dat ik al 2x eerder in dit draadje plaatste:
Jaar Foster care grants
2004–2005 195 454
2005–2006 317 434
2006–2007 400 503
2007–2008 454 191
2008–2009 474 459
Geen idee waar die 72% uitgehaald is dat in het artikel stond dat je plaatste, maar in 4 jaar tijd is foster care dus wel meer dan verdubbeld. Ergens in de tussenliggende periode is er dus wel een moment aan te wijzen waarop de toename 72% bedroeg ten opzichte van het meetmoment, maar ik geef toe: duidelijk is het niet.
“Overigens niet verwonderlijk, gezien de kosten van zelfs een domestic adoptie, bij pleegzorg krijg je zelfs een vergoeding. Dus 20% meer kinderen een gezin. Da's mooi. Als het om het kind te doen is, en niet de vergoeding, maar daar gaan we maar vanuit.”
Geen idee of je daar vanuit kan gaan, ik ben echter bang dat dat niet in alle gevallen geldt als ik het document van Mokomane juist interpreteer. Weer een rekenfoutje: je kunt niet 72-52=20 aanhouden. Er vinden maar 2.000 adopties per jaar plaats in ZA. De cijfers die over foster care gaan, bevinden zich in een hele andere orde (factor 1000-2000 groter). Tussen 2004-2005 en 2008-2009 vonden zo'n 150% meer kinderen een pleeggezin (althans: er werd een foster care grant uitgekeerd) - helaas moet dat dan weer in verband worden gebracht met de schokkende stijging in het aantal kinderen dat (pleeg)zorg nódig had tussen 2004/5 en 2008/9. Die trend zet overigens alleen maar door de komende jaren, en dat geldt helaas niet voor het aantal volwassenen dat in staat is om voor deze kinderen te zorgen.
“Bij én én én vergeet je overigens de allerbelangrijkste (aangezien dat de grootste groep is): ondersteuning van het biologisch eigen gezin (of extended family). Dat lijkt me stap 1 alvorens de ”adoptabiliteit“ vast te stellen, niet? Objectief gezien dan.”
Absoluut mee eens. Zie boven.
“Sisi is helaas niet de enige, die niets merkt van de nieuwe initiatieven. Dat gaat ook nog wel even duren begrijp ik.”
Ook daar heb je zeker gelijk. De problemen die zij ervaart zijn niet van vandaag op morgen opgelost. Maar wat is jouw oplossing? Want ik zie je vooral vaak herhalen wat je allemaal géén goed idee vindt, en artikelen plaatsen die kennelijk ook nog verwarrend zijn, getuige de statistische goochelarij hierboven, en het feit dat je deze draad begon met een titel die we zeker niet op Zuid-Afrika kunnen toepassen- qua aantallen adopties toch een van de belangrijkste landen op het Afrikaanse continent, ook al is het dan nog steeds allemaal veel te weinig.
Mijn punt is dat er wel degelijk initiatieven zijn waar te nemen om landelijke adoptie verder te bevorderen. Zoals Sisi zelf schrijft: “whose side is the government actually on?” - heb ik zelf ook al meer dan eens moeten constateren dat het vooral de ZA overheid is die niet bepaald altijd even handig bijdraagt aan het verwijderen van red tape, zowel bij landelijke als bij interlandelijke adoptie. De adoptieorganisaties uit de NAC proberen de overheid van de noodzaak om hierbij te helpen, te overtuigen. Feit blijft dat Zuid-Afrikaanse landelijke adoptie een tienvoud is van interlandelijke adoptie. En dat uit Sisi's persoonlijke verhaal, hoe schrijnend en verdrietig ook, dus niet geconcludeerd kan worden dat in het algemeen interlandelijke adoptie al te gemakkelijk boven landelijke adoptie wordt verkozen, als het om Zuid-Afrika gaat.
