adoptie.startpagina.nl

Dilemma: kan adopteren met een verleden bij een psycholoog/psychiater?

  • Anonymous avatar

    Paul

    Ik zit met een ontzettend groot dilemma en ik hoop dat ik hier wat wijzer kan worden.

    Ik ben 32 jaar en wil in de toekomst ontzettend graag een kind adopteren.

    Nu gaat het de laatste jaren mentaal niet zo goed met mij en overweeg al geruime tijd de hulp in the schakelen van een psycholoog. Nu hoorde ik onlangs van een kennis (wiens vriendin graag wilde adopteren en het een en ander had uitgezocht) dat adopteren met een psychische ‘stoornis’ per definitie onmogelijk is. Dus mocht de psycholoog mij doorverwijzen naar een psychiater die een diagnose zou stellen (of ik nou wil of niet), zou ik een toekomst met kinderen op mijn buik kunnen schrijven.

    Kan iemand mij hier vertellen in hoeverre dit klopt? Wat zijn de ervaringen hier van mensen die in het verleden hulp hebben gezocht en waar het nu goed mee gaat? En verspil of verklein je je kansen al bij een jaartje helpende, ondersteunende gesprekken volgen bij een psycholoog of moet er echt een psychiater en diagnose aan te pas komen? Dit laatste is voor mij belangrijk om te weten omdat ik dan weet ik hoeverre ik het proces nog enigzins zou kunnen ‘sturen’.

    Aan de ene kant heb ik er zo veel behoefte aan mijn onverwerkte verdriet en angsten met een professioneel iemand te delen. Tegelijkertijd wil ik de kans die ik heb om een kindje te adopteren niet kleiner maken dan hij al is, met als gevolg dat ik de hulp niet inroep die ik misschien erg nodig heb. Het voelt zo oneerlijk om mogelijk ‘gestraft’ te worden voor het feit dat je ooit de kracht hebt gevonden te praten over je problemen, maar ik weet dat de adoptiewetgeving heel erg streng is!

    Ik hoop op reacties!

    Groeten,

    Paul

  • Anonymous avatar

    Nan33

    Hallo Paul,

    Ik denk dat het ook wel aan de betreffende raadmedewerker ligt.

    Verder zal het er ook aan liggen hoe ver het in het verleden ligt dat je hulp hebt gezocht op het moment van de raadsonderzoeken, en of het ook geholpen heeft en je alles verwerkt hebt.

    Helaas geen pasklaar antwoord voor je.

    Sterkte met alles.

  • Anonymous avatar

    Hermine

    Hoi Paul,

    Ik weet het alleen van China dat je daar geen medicatie mag hebben geslikt voor depressies de afgelopen 2 jaar. Zie de landeneisen van de verschillende landen op de websites van de vergunninghouders.

    Succes met je overwegingen

  • Anonymous avatar

    Anja1

    Hoi Paul,

    Landen hebben daar momenteel verschillende regels voor en het is ook koffiedik kijken hoe men daar in de toekomst mee omgaat. Ook is het belangrijk hoe een raadsmedewerker er naar vraagt en het opschrijft. In de tijd dat wij adopteerden (maar dan heb ik het over acht jaar terug) waren gesprekken bij een psycholoog echt geen issue, zeker niet als je kon benoemen waarom het was en hoe het je leven juist weer op de rails geholpen had. Het is namelijk te prijzen als je eerst je leven op orde brengt, voordat je er een kind in onderbrengt - maar ja, dat moet de mensheid wel zo willen zien. Maar zo is het ook met andere eisen: China heeft pas kort een opleidingseis ingevoerd, en het is echt niet zo dat je een betere ouder bent met een hogere opleiding. Wellicht zullen mensen nu balen dat ze niet minimaal die havo hebben, maar als dat nou gewoon geen optie was toen? De ontwikkelingen op het gebied van eisen die zendende landen stellen, zijn lastig te voorzien. Je vraag is dan ook niet echt te beantwoorden.

    Maar los daarvan: als je nu professionele hulp nodig hebt of nodig denkt te hebben, dan moet je dat sowieso doen volgens mij. Je schrijft dat je behoefte hebt om je angsten en onverwerkte verdriet met een professioneel iemand te bespreken - dat lijkt mij een urgente behoefte voor jou als persoon. De mogelijke consequenties zijn van later zorg denk ik, ook al zijn ze misschien (hoeft niet zo te zijn denk ik) dan misschien ook verstrekkend. Adoptie vraagt evenwichtige ouders en hoe jij jezelf beschrijft nu… dat klinkt best wiebelig (bedoel ik niet onaardig). Zorg goed voor jezelf als eerste in dit stadium is mijn advies.

    Sterkte!

    Groetjes,

    Anja

  • Anonymous avatar

    elisavm

    Van wat ik heb begrepen van kennissen is dat er niets wordt nagetrokken, er bestaat zoiets als een medisch geheim. NIemand kan zonder jouw toestemming medische gegevens opvragen. Dus als jij niets verteld over je psychiatrisch verleden dan blijft dat geheim. Een vriendin van mij die voor China ging slikte bijv. anti depressiva en heeft dat ook niet verteld. Ook deed ze IVF pogingen tijdens de wachtperiode, daar kwam natuurlijk ook niemand achter. Dus sturen zoals je noemt kan heel goed.

  • Anonymous avatar

    t@sje

    Waarbij het wel de vraag is of het moreel gezien acceptabel is om zaken te verzwijgen. Ik vind dat persoonlijk absoluut niet kunnen….

  • Anonymous avatar

    kiki1

    Je moet natuurlijk wel een gezondheidsverklaring laten invullen door zowel een onafhankelijke arts (dat is tussen de VIA en het gezinsonderzoek) en door je eigen arts (wanneer je daadwerkelijk een intake hebt gehad) en dan geef je de arts als het ware toestemming om je gegevens te delen (toch? Of heb ik dat altijd verkeerd begrepen?). Natuurlijk snappen veel huisartsen het wel dat het niet altijd noodzakelijk is om te benoemen dat je een paar keer naar de psycholoog bent geweest om een bepaald trauma/probleem op te lossen. Daarom lijkt het me in eerste instantie toch wel belangrijk om hulp in te schakelen als je denkt dat het nodig is. Maar echt een garantie heb je denk ik niet. Heel veel succes met je afwegingen Paul!

    Groeten Kiki

  • Anonymous avatar

    PinkRose

    Verzwijgen kun je, vind ik, echt niet maken. Echt Niet. Met hoofdletters. Wil je oprecht het beste voor je (toekomstige/theoretische) adoptiekinderen, dan moet je je door de RvdK en artsen laten beoordelen zoals je werkelijk bent, met al je plussen en minnen. Ik ben zelf enkele jaren terug dan ook open geweest over het feit dat ik - inmiddels jaren geleden - een poosje bij een psycholoog liep. En dat werd in mijn geval juist als een pluspunt beoordeeld en verwoord in het verslag door de raadsmedewerkster. Voor de verdere procedure heeft dat geen gevolgen gehad.

    Paul, in jouw geval zou ik zeker psychische hulp zoeken; je geeft tenslotte aan dat je daar behoefte aan hebt. Op dit moment klink je, in je huidige mentale toestand, ook niet in staat om een kind te adopteren. Dat bedoel ik niet bot of lullig. Grijp de mogelijkheid tot psychische hulp aan nu het nog kan! In het gunstigste geval is de uitkomst dat je daardoor een stabiel, gelukkig persoon wordt. En dat je t.z.t. kunt laten zien dat je in staat bent om hulp te vragen en accepteren als je zelf ergens niet uit komt, en dat je eerst aan jezelf gewerkt hebt voor aan zoiets enorm ingrijpends en verantwoordelijks als adoptie te beginnen.

    In het minder gunstige geval krijg je inderdaad een diagnose die je later in de procedure dwars kan zitten. Maar als die diagnose er op papier niet zou zijn, zou de onderliggende problematiek er nog wel degelijk zijn. En dan kun je er over twijfelen of je daarmee een goede adoptie-ouder kunt zijn. Ik wens je sterkte en wijsheid!

    Nog even terugkomend op dingen verzwijgen. Al tijdens de VIA ergerde ik me groen en geel aan mijn cursusgenoten die aangaven dat ze “lekker puh gaat niemand iets aan” tijdens het raadsonderzoek zouden verzwijgen dat ze nog altijd bezig waren met IVF “want we willen natuurlijk het liefst een eigen kindje”. Echt de meerderheid was serieus van plan dat te doen. Volgens mij is dat hetzelfde type “ouder” dat over “hebbesdag” (braak) spreekt als ze hun adoptiekindje in hun armen sluiten en dat het liefst een gezonde baby wil, en bereid is heel ver te gaan om dat doel te bereiken. Ik heb er geen goed woord voor over.

  • Anonymous avatar

    t@sje

    Helemaal met PinkRose eens!

  • Anonymous avatar

    Nannie

    Hallo Paul,

    Het belangrijkste is denk ik dat je zorgt dat het goed met jezelf gaat: als jij niet goed in je vel zit, dan kun je een kindje met een belaste achtergrond ook niet bieden wat hij of zij nodig heeft. Maar goed… je gaat er mee aan de slag, dus dat heb je zelf ook al door.

    Over het vervolg met adoptie weet ik niet of je alles van tevoren in kunt kaderen.

    Eisen veranderen namelijk constant.

    Mbt dat je altijd volledig eerlijk en open moet zijn tegen de RvdK:

    wij zijn dat geweest en hebben daar achteraf ontzettend spijt van, omdat van een mug een dinosaurus is gemaakt.

    Het hangt gewoon heel erg van je raadsmedewerker af hoe openhartig je kunt zijn in een gesprek.

    Het allerbelangrijkste is dat je zelf goed in balans bent!