Dilemma: kan adopteren met een verleden bij een psycholoog/psychiater?

  • PinkRose

    Elisavm, ik wil graag toch nog op je berichtje reageren en toelichten waarom ik schreef wat ik schreef.

    ——————————————————-

    > Waarom heeft pinkrose geen goed woord over voor

    > ouders die een gezond kind willen en het gotcha

    > day noemen.

    Omdat het daarbij om de ouders draait. Adoptie is in beginsel niet bedoeld om wensouders van kinderen te voorzien, maar om kinderen waarvoor geen andere mogelijkheden zijn een veilige plek in een gezin te bieden. Tegenwoordig zijn er (gelukkig!) voor jonge, gezonde kinderen over het algemeen veel meer kansen op een goede toekomst in hun eigen land dus blijven de SN- en oudere kinderen over. En zij hebben net zoveel recht op een liefdevol thuis. Als wensouder heb je niet zoveel te willen. Het draait om de kinderen. Tijdens de VIA merkte ik dat veel medecursusgenoten verontwaardigd/verongelijkt waren dat het tegenwoordig vooral SN- en oudere kinderen zijn die voor adoptie in aanmerking komen. Alsof zij recht zouden hebben op een aan hun eisen voldoend kind. Zo werkt het niet. En da's maar goed ook.

    Hebbesdag…… tja. Misschien is het een kwestie van persoonlijke smaak maar in mijn ogen wordt daarmee voorbij gegaan aan het feit dat het voor het kind (waar het toch om draait, toch?!) en voor de biologische ouder(s) helemaal geen feestdag is. Hebbes! We hebben wat we willen. Hebbes! Ons doel is bereikt. Hebbes! De buit is binnen. Blergh.

    > Eens met Nannie: niet elke raadsonderzoeker

    > is even competent of begrijpt de dingen zoals ze

    > zijn. Soms heb je te maken met meisjes van 25 jaar

    > zonder enige levenservaring.

    Volwassen vrouwen van 25 die wel een gedegen opleiding achter de rug hebben. Ik had zelf ook die leeftijd toen ik na mijn universitaire studie therapieën en opvoedbegeleiding gaf. Je wil niet weten hoe vaak ik puur op basis van mijn leeftijd en gebrek aan levenservaring gewantrouwd werd door de ouders. Want ik zou ze zeker wel even vertellen wat ze allemaal fout deden en wat kon ik daar als jong grietje nou over zeggen…. Ik kan je vertellen dat menig ouder me daar achteraf excuses voor heeft aangeboden. Ik zal niet zeggen dat ELKE raadsonderzoeker uiterst competent is, maar ik ben er van overtuigd dat het bij het tegendeel om uitzonderingen gaat.

    > Ik ken talloze

    > verhalen van onterechte rapporten en ook te

    > positieve rapporten.

    Lieve help, hoeveel rapporten heb jij dan wel niet ingelezen en op basis van welke criteria heb je die beoordeeld? Of ging je bij die talloze verhalen van onterechte rapporten af op de verhalen van de wensouders over wie het rapport ging? Denk je dat zij altijd objectief naar hun eigen situatie kunnen kijken? Ik zeg niet dat een onterecht negatief rapport nooit voorkomt, maar je doet nu of het schering en inslag is en dat waag ik te betwijfelen.

    > Daarom, bepaal

    > zelf waar je je goed bij voelt.

    Het slechtste advies wat je iemand kunt geven als het om zoiets belangrijks als adoptie en de toekomst van een toch al beschadigd kind gaat. Wij mensen zijn er meester in om onze negatieve eigenschappen positiever te beoordelen dan ze zijn. Om verontschuldigingen te zoeken (“ja maar….”) voor tekortkomingen en risicofactoren. Ik ben er van overtuigd dat ook ouders die hun kinderen mishandelen of verwaarlozen zichzelf goede ouders zullen vinden. Kennelijk kunnen we dat zelf niet objectief beoordelen en is daarvoor een objectieve deskundige buitenstaander nodig. Je adopteert toch zeker omdat je het beste wilt voor je toekomstige kind? Of gaat het toch om je eigen kinderwens die koste wat kost vervuld moet worden, ook als dat betekent dat je bij de partij die je moet beoordelen ronduit gaat zitten liegen?

    > Ps wat een zure uitspraak van pinkrose over de

    > ivf- meisjes. Laat iedereen nou gewoon doen waar

    > ze gelukkig van worden.

    Prima, maar niet over de rug van onschuldige kinderen.

    > Als iemand naar een eigen

    > kindje verlangt maakt dat die persoon geen mindere

    > moeder. Adoptie mag best een tweede keus zijn voor

    > iemand. Een eigen kindje op de wereld zetten is

    > zon omgelooflijke ervaring dat is niet te

    > vergelijken met adoptie.

    Het is niet voor niets dat er gevraagd wordt gestopt te zijn met behandelen voordat je verder gaat met de procedure. En dat ze bij het raadsonderzoek kijken in hoeverre je je ‘biologische kinderwens’ verwerkt hebt. Wat denk je nou? Dat die regels voor de lol zijn opgesteld? Of om wensouders eens lekker dwars te zitten? Nee. Die regels zijn er omdat dat beter is voor de kinderen. De kinderen om wie het in de procedure draait. Kinderen die het verdienen om geen tweede keus te zijn.

  • Ing2

    Volgens mij wordt er hier weer off topic een dicussie gestart.

    Het gaat hier om de vraag van Paul wat nu goed is om te doen en welke keuzes hij moet gaan maken.

    Paul, ik vind het heel belangrijk dat je naar je eigen gevoel luistert, ga werken aan jezelf en met de hulp die je zelf hebt gekozen.

    Ik denk ook dat het van je problemen afhangt wat er precies is voor een eventuele adoptie.

    Mijn advies is, gewoon doen en het beste is toch om bij de raadsmedewerker open kaart te spelen, vaak geef je zo aan dat je op een goede manier met problemen omgaat.

    Bij onze adoptie vanuit Colombia vragen ze nu of ik een aanvullend psychologisch onderzoek wil doen om te kijken hoe ik met vorige scheiding ben omgegaan en hoe mijn strategieen daarin waren.

    Als ze voldoende weten zullen we goedgekeurd worden.

    (Bij ons stond alles overigens wel in het raadsrappport, maar volgens Colombia niet uitgebreid genoeg.)

    Ik ben altijd erg voor openheid en eerlijkheid. Daar voel ik me uiteindelijk toch het prettigst bij.

    Heel veel sterkte met deze lastige periode voor jou en ik hoop dat je goed geholpen kan worden en dat je alles goed kan verwerken. Daar hebben adoptiekinderen in de toekost ook echt het meeste aan!

    Groetjes Ing

  • Mama5

    Hallo Paul.

    Dit onderwerp is en blijft altijd erg gevoelig.

    Het is JOU keus om dit te vertellen in je procedure.

    Toen ik een aantal jaar geleden kreeg te horen dat ik via de natuurlijke weg nooit

    kinderen zou krijgen, stortte mijn wereld in.

    Is dat raar…..!!!! Moest ik dan mijn schouders optrekken en gewoon door gaan en doen of er niks aan

    de hand was. Dat lukt toch nooit

    Ik raakte depressief, liep bij een psycholoog en slikte medicijnen.

    Pas toen ik het een plekje had gegeven (wat nooit helemaal kan) zijn we de adoptie procedure gestart.

    Ik heb de RvK eerlijk verteld dat ik het erg moeilijk had gehad met mijn kinderloosheid, over medicijnen is

    niet gesproken. Waarom moet je dat vertellen.

    IEDEREEN HEEFT WEL EENS EEN LEUGENTJE VOOR EIGEN BEST WIL.

    Inmiddels hebben wij ons adoptie kind, een heeeerlijk kind

    En lijd mijn kind onder mijn verleden. NEE

    Ik voel me totaal niet schuldig dat ik nooit verteld dat ik in het verleden psychische problemen heb gehad.

    Ik snap vaak niks van al die ophef hier over.

  • Enjoy

    elisavm Schreef:

    ——————————————————-

    Een eigen kindje op de wereld zetten is zon omgelooflijke ervaring dat is niet te vergelijken met adoptie.

    Elisavm wat bedoel je precies met deze opmerking? En waarop baseer je deze uitspraak? Ik vraag het even om geen voorbarige conclusie te trekken want mijn 1e reactie is dat ik het een schokkende uitspraak vind daarom benieuwd naar je reactie.

  • Lesley

    Ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar. Ik heb er mijn gedachten over….

  • Janmar

    tja en wat zal je er dan van zeggen, als in het dossier van je kindje bewust dingen worden verzwegen?

    En je pas ontdekt, nadat je je kind hebt gekregen, dat hij bijvoorbeeld ook nog een geopereerd anusatresie heeft? met als reactie van de verzorging; “het is immers toch al geopereerd…..?”

    Lijkt mij dus, dat je altijd eerlijk moet zijn. Je wilt van je kind een zo eerlijk mogelijk dossier. Je kind / het land van herkomst mag ook van jou verwachten, dat jij een gezinsrapport hebt wat gebaseerd is op eerlijkheid.

  • Mirjam1

    Omdat het ook voorkomt dat mensen dingen geen plekje hebben kunnen geven. Of dat er sprake is van een onderliggende psychiatrische aandoening. Met een totaal onvermogen tot het opvoeden van een kind. Of erger. In de VS, waar het raadsonderzoek pas echt een wassen neus is (ofwel: waar nog meer gelogen wordt dan hier), worden adoptiekinderen nogal eens mishandeld, misbruikt of zelfs vermoord.

    Ik zou het verzwijgen van psychische problemen in een adoptieprocedure geen leugentje om bestwil noemen.

    Het pleit zelfs voor je als je hier eerlijk over bent: je geeft daarmee aan dat je niet schroomt hulp te vragen, en met die hulp door je depressie gekomen bent. Een andere zaak wordt het als je nog steeds in therapie bent, dan wel medicatie slikt, of geen hulp vraagt om je procedure niet in gevaar te hebben. Hiermee heb je namelijk niet alleen jezelf, maar ook je kind.

    De ophef gaat overigens voornamelijk over het verzwijgen van het nog niet afgerond hebben van een medisch traject tijdens of zelfs na de Raad.

  • Elfje

    Je schrijft dat je “in de toekomst” een kind wil adopteren. Zoek gauw hulp bij een psycholoog, zou ik zeggen. Het ligt aan de aard van de problemen of de Raad v.d. Kinderbescherming er een probleem van maakt. Psychische hulp op zich hoeft geen belemmering te zijn. Het is vaak beter om wel hulp te zoeken dan niet. Maar nogmaals, ligt natuurlijk wel aan de aard van de problemen.

    Ook ik ben vóór eerlijkheid tegen de Raad v.d. Kinderbescherming. Ik zou het niet eens kunnen, nog IVF doen terwijl de raadsgesprekken aan de gang zijn. Of nadat de beginseltoestemming binnen is. Ik snap niet dat mensen daarover kunnen liegen. Maar ja, daar blijken de meningen over verdeeld… Ik ben in ieder geval blij dat onze raadsgesprekken en beginseltoestemming gebaseerd is op eerlijkheid.

  • Enjoy

    He ELisavm,

    Ben nog steeds erg benieuwd naar de gedachten achter je opmerking over:

    Een eigen kindje op de wereld zetten is zon omgelooflijke ervaring dat is niet te vergelijken met adoptie

    Wat is er dan niet te vergelijken?

    Gr.

  • metam

    Hallo Enjoy,

    Ik denk dat je er niet teveel achter moet zoeken. In de volgende zin schrijft Elisa ook dat adoptie ook een ongelooflijke ervaring is.

    Ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar ik denk ook dat de geboorte van een kind een ongelooflijke ervaring is, die je met niets kunt vergelijken. Als ik om me heen zie hoe mensen erop reageren dan kan ik die conclusie wel veilig trekken. Alleen het eindresultaat “er is een kind” is hetzelfde als bij adoptie, maar de weg erheen is zo ontzettend verschillend… Volgens mij heeft Elisa geen waardeoordeel willen hangen aan het één noch het ander.

    Meta