Hoi Meta,
Zoals eerder aangegeven ben ik gewoon heel erg benieuwd naar wat ze ermee bedoeld en zoek ik er nog niets achter zolang ik de bedoeling van de opmerking niet weet.
Ik ben echter heel erg benieuwd omdat de opmerking me prikkelt tot meer vragen en gedachten.
Adoptie is anders dan bevallen maar is het gevoelsmatig ook anders? Denken sommige of veel mensen dat?
Groetjes
Ik weet niet of het een waardeoordeel is, daar kan ik geen uitspraak over doen daarom heb ik gevraagd wat ze bedoeld om geen oordeel te vellen. Ik voel me iig niet aangevallen maar ben gewoon benieuwd naar de gedachte achter de opmerking.
Gevoelsmatig: ik vraag me af of mensen die geadopteerd hebben zich na adoptie nog afvragen of misschien denken dat een biologisch kind anders voelt dan een geadopteerd kind.
Ik weet uit mijn omgeving en uit gelezen verhalen dat mensen soms geen adoptie aandurven of het wel doen maar maar bang zijn dat het gevoel altijd anders zal zijn. Is dat na adoptie soms nog steeds zo vraag ik me af.
Hallo Elisa,
Onder de zinsnede “een eigen kindje op de wereld zetten” versta ik de zwangerschap en bevalling. Dat lijkt mij wezenlijk iets anders dan een adoptie en inderdaad overweldigend. Ik heb dat helaas nooit mee mogen maken. Dat was al 5 jaar afgesloten voordat wij aan adoptie begonnen. Ik dacht voordat wij over adoptie nadachten ook dat ik niet wist of ik wel van een vreemd kind zou kunnen houden. Toen ik bij vrienden van ons was kort na de komst van hun dochtertje, zag en wist ik (voelde ik) dat het wél kon. Daarna duurde het nog een tijd voordat mijn man ook zo ver was :-)
Inmiddels twee heel verschillende kinderen geadopteerd. Ik weet niet of het anders voelt, adoptie of biologisch, maar ik denk dat er wel verschillen zijn. Bij biologisch zijn er kenmerken die je herkent uit je familie, bij adoptie is dat er niet. Hoewel onze kinderen toch ook wel veel eigenschappen hebben overgenomen :-) ik denk dus dat er wel verschil is, maar niet in het voor je kind gáán, onder alle omstandigheden. Dat maakt denk ik geen verschil. Er is wel altijd een gevoel bij mij dat we ze “te leen” hebben, maar ik denk dat ik dat ook bij bio kinderen had gehad. Ik vind individualisme, het voor jezelf denken en handelen, namelijk nogal belangrijk. Dus ook daarin denk ik weinig verschil.
Groetjes,
Meta
Hoi Paul, je hebt wat teweeg gebracht met je vragen. Dat is alleen maar goed, nergens zijn hapklare antwoorden op te vinden en we zijn allemaal zeer verschillend, met eigen visies, ideeën etc.
Je ziet dat het een vraag is die gemakkelijk uitstapjes neemt naar andere onderwerpen, voordat je het weet zitten we in een nieuw onderwerp. Interessant wat mij betreft, en er worden nuttige dingen gezegd!
Maar:
Ik vroeg me af hoe het nou met jou gaat en wat je eigen ideeën hieromtrent zijn? Veel mensen hebben gereageerd vanuit eigen optiek, maar hoe zou jouw eigen gevoel/aanpak zijn? Kun je wat met de antwoorden/meningen die gegeven zijn? Eigenlijk geef je zelf al aan dat je hulp nodig hebt, maar ben je bang om roet in je adoptie-plannen te strooien. Dat geeft het antwoord denk ik al vanzelf.
Omdat we ergens bang voor zijn, betekent dat nog niet dat we er voor weg moeten lopen, of proberen de situatie te omzeilen.
Hoe wordt een mens sterker? Door er vol voor te gaan, voor- en tegenspoed, zo leer je omgaan met blije en verdrietige situaties, niet makkelijk: maar je wordt er sterker van en in balans.
Dat heeft een adoptiekind nodig, een ouder/ouders die in balans zijn. Het kind is zelf nog niet in balans, wij zullen het daarbij moeten helpen, hoe kan dat als we zelf geen evenwicht hebben gevonden?
Eerlijkheid is een groot goed, de wereld draait niet alleen om onszelf ookal willen we dat graag geloven, los van die eerlijkheid als het gaat om adoptie denk ik dat je eerst voor jezelf moet doen wat nodig is, je zult er sterker door worden!
Succes met alles,
groetjes Marrom
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's