paul de leeuw

Anna

29-12-2002 10:27

Wat een domme opmerking van je opa.
Er wordt je als kind niets gevraagd.
We heben 2 kinderen geadopteerd omdat wij graag kinderen wilden en omdat biologisch niet kon. Het is geen vervanging maar het zijn mjn kinderen.
Mijn kinderen zijn zeer gewenst.
We hebben ook nog 1 sponsor kindje en binnenkort hopen we de 2e te krijgen.
Adoptie kost geld, we hebben 2 keer met vrijwilligers geadopteerd. Er zijn zoveel kosten aan verbonden, vertaling, legaliseren, tickets porto, telefoonkosten enz.
Ik hoop dat je van je opa niet veel aantrekt, mijn schoonvader was ook zo, eigenlijk moet je er medelijden mee hebben hij heeft geen gevoel.
Hoe gaat het met jou en je ouders, gaat dat wel goed?
Groetjes Anna
geadopteerde

29-12-2002 21:41

Hallo Anna
Sinds twee jaar verloopt het contact erg moeizaam.
De reden waarom mijn ouders kinderen geadopteerd hebben wordt voor mij steeds onduidelijker. Op dit moment heb ik het idee dat zij kinderen als een bezit zien.
Ik heb veel boeken gelezen over adoptie en ben momenteel steeds meer mijzelf aan het ‘ontdekken’, wat soms erg confronterend is.
Ik zou het liefst iedere adoptie ouder willen adviseren het boek: “Geadopteerd” van David Brodzinsky. Hierin staan de belevenissen van adoptiekinderen op verschillende leeftijden en die van de adoptieouders. Zelf vind ik het een fijn boek om te lezen omdat ik er antwoorden op vragen krijg, mezelf erin herken en denk dt als mijn ouders zelf ook veel betere voorlichting gekregen zouden hebben ze mij en mijn zus ook een stuk beter hadden kunnen begrijpen.
Een kind is een leeg boek, waar je als ouer in schrijft, de opvoeding. Een geadopteerd kind is geen leeg boek meer, maar heeft een verleden, en dus de fundering van het verderen leven dat het zal gaan leiden.
Hoe rot ik het ook altijd vond om ‘anders’ gevonden te worden, het is gewoon een feit en daar ben ik nu pas achter gekomen, ben nu 22 jaar. We zijn anders, en hoe goed de adoptieouder ook voor het kind wil zorgen, zijnde als het eigen kind, geen ÃƒÂ©ÃƒÂ©n kind wordt ooit ‘eigen’ want een kind is geen bezit, maar heb je te leen.
Op basis van deze wetenschap, dat het kind al een verleden heeft gehad, ongeacht van de leeftijd dat ht geadopteerd wordt (zelf was ik maar twee weken oud) dit verleden zal het kind altijd bij zich dragen. De ÃƒÂ©ÃƒÂ©n heeft er problemen mee, de ander niet, de ouders zouden hier op in moeten spelen op welke maner dan ook, als het maar op die manier gedaan wordt dat het kind zich er niet ongemakkelijk bij gaat voelen. Hoe die manier is, dat kunnen de ouders, de opvoeders het beste weten, want zij kennen hun kind het beste, hetzij bio-ouders, hetzij adoptie ouders.
groetjes,
Dianah
Anna schreef:
>
> Wat een domme opmerking van je opa.
> Er wordt je als kind niets gevraagd.
> We heben 2 kinderen geadopteerd omdat wij graag kinderen
> wilden en omdat biologisch niet kon. Het is geen vervanging
> maar het zijn mjn kinderen.
> Mijn kinderen zijn zeer gewenst.
> We hebben ook nog 1 sponsor kindje en binnenkort hopen we de
> 2e te krijgen.
>
> Adoptie kost geld, we hebben 2 keer met vrijwilligers
> geadopteerd. Er zijn zoveel kosten aan verbonden, vertaling,
> legaliseren, tickets porto, telefoonkosten enz.
>
> Ik hoop dat je van je opa niet veel aantrekt, mijn
> schoonvader was ook zo, eigenlijk moet je er medelijden mee
> hebben hij heeft geen gevoel.
> Hoe gaat het met jou en je ouders, gaat dat wel goed?
> Groetjes Anna
Anna

30-12-2002 11:35

Hallo Dianah
Je hebt volkomen gelijk dat kinderen geen bezit zijn. Toch zijn het wel mijn kinderen.
Ik huil nu mee met mijn zoon omdat zijn relatie met zijn vriendin moeizaam verloopt, ik slaap slecht omdat ik me zorgen maak, ik sta achter hem welke keuze hij ook maakt of hij verder met haar gaat of niet. Dit alles omdat ik zo ontzettend veel van hem hou.
Ik geef mijn dochter huisarrest omdat ze spijbelt, ik ving haar op toen ze met de politie in aanraking kwam en heb haar verder begeleidt, omdat ik ook zo ontzettend veel van haar hou en zo graag wil dat ze opgroeit tot een gelukkig mens.
Daarom denk ik dat ik wel mag zeggen dat het mijn kinderen zijn.
Groetjes Anna
Dianah

30-12-2002 15:01

Hallo Anna,
Natuurlijk horen de kinderen nu bij jou, nog steeds bestrijd ik dat ze van jou ‘zijn’ , omdat ik het persoonlijk geen fijne benoeming vind.
Ook ik hoor bij mijn ouders, zij hebben mij grootgebracht en verzorgd, hoe ze het hebben gedaan is een tweede, maar ik ga ervan uit dat ze het met de beste bedoelingen hebben gedaan. De mensen in indonesiÃƒÂ« zijn mijn bio-ouders. Adoptie ouders vin ik een rotwoord.
Wat niet vergeten mag worden is dat ze ondanks bij de (adoptie) ouders horen, ooit ergen anders ook hebben gehoord.
Momenteel ben ik erg met adoptie bezig, vooral wil ik me ervoor inzetten om zowel geadopteerde als adoptie ouders van bovenstaande bewust wil maken.
Zelf heb ik nooit ‘problemen’ gehad door mijn adoptie, inmiddels loop ik bij een psycholoog, en die maakt mij er steeds meer van bewust. Ben gewoon opgegroeid zonder al te rare gebeurtenissen.
In mijn omgeving heb ik veel geadopteerde mensen rondlopen, kennissen e.d.
Wat mij opgevallen is, is dat velen de symptomen van borderline hebben.
Mijn zus, ook geadopteerd heef ook borderline. Ben veel gaan lezen hierover en probeer een verband te leggen tussen borderline en adoptie kinderen en dan vooral meisjes. En hierbij zie ik heel heel veel overeenkomsten. Als mijn ouders hier van te voren iets over gweten hadden, hadden ze er anders op kunnen reageren.
In mijn optiek doen adoptieorganisaties te weinig met de nazorg, in alle opzichten. Van he4t begeleiden van het opzoeken naar biologiscvhe ouders, tot het begeleiden van probleemkinderen. 9 van e tien keer komen problemen voort uit de adoptie, worden er niet door veroorzaakt, nog versterkt door de adoptie ouders.
maar omdat adoptiekinderen toch nde4rs zijn, dit heb ik altijd bestreden, maar het is een feit, is dus ook een andere aanpak nodig.
Om te beginnen zouden de adoptieorganisaties e adoptie ouders bewust moeten maken van de mogelijke problemen. Het is namelijk niet altijd gezegd dat er problemen komen.
Het is hartstikke goed om je kind als je eigen kind op te voeden, anders kan je je af gaan vragen of het wel de juiste beslssing is geweest.
Daarnaast lijken ouders het als het ware te ‘vergeten’ dat ze een geadopteerd kind hebben, enerzijds is dit goed, anderzijds doe je het kind er in vershillende opzichten mee te kort.
Zelf ben ik heel beschermd opgevoed, mijn ouders zijn vrij gelovig. Over mijn adoptie kon ik wel praten, maar ook weer niet. Natuurlijk konden ze niet overal een antwoord op geven, logisch. Maar achteraf heb ik er gen fijn gevoel bij.
Mijn ouders denken namelijk wel dat ik van hun ben, ze zeggen dat ik ze niet dankbaar hoef te zijn, maar zonder woorden konden ze dat ook duidelijk maken, de opmerking van mijn opa zijn ze ijvoorbeeld niet op in gegaan.
Mijn moeder vond ook dat zij het recht had om ook contact met mijn bio-ouders te mogen hebben, want zij hadden wel haar kind opgevoed. Toe had ik zoiets van als je dat graag wil, je hebt mijn zegen, nu kan ik er kwaad om worden.
Ik weet niet of je het boek ‘geadopteerd’ hebt gelezen, maar echt op deze manier kun je een kijkje nemen in het hoofd van je eigen kinderen.
Ik weet niet wat de aard van de problemen van je dochter is, deze hoef ik ook niet te weten, en ik wil ook niet zeggen da lle problemen van een adptiekind toe te scvhrijven zijn aan de adoptie.
Ik heb me altijd dingen afgevraagd, waar een biologisch kind niet bij na hoeft te denken. Bijvoorbeeld dat ik net zo goed bij een ander gezin had kunnen wonen, niet in Nederland.Adoptie is en blijft ‘wetenschappelijk’ gzien eigenlijk heel onnatuurlijk. Ik wil niet zeggen dat het niet goed is of verboden moet worden, anders hed ik er zelf ook niet geweest, maar nu het er is, moeten niet de ogen gesloten worden.
groetjes,
Dianah
Anna schreef:
>
> Hallo Dianah
> Je hebt volkomen gelijk dat kinderen geen bezit zijn. Toch
> zijn het wel mijn kinderen.
> Ik huil nu mee met mijn zoon omdat zijn relatie met zijn
> vriendin moeizaam verloopt, ik slaap slecht omdat ik me
> zorgen maak, ik sta achter hem welke keuze hij ook maakt of
> hij verder met haar gaat of niet. Dit alles omdat ik zo
> ontzettend veel van hem hou.
> Ik geef mijn dochter huisarrest omdat ze spijbelt, ik ving
> haar op toen ze met de politie in aanraking kwam en heb haar
> verder begeleidt, omdat ik ook zo ontzettend veel van haar
> hou en zo graag wil dat ze opgroeit tot een gelukkig mens.
> Daarom denk ik dat ik wel mag zeggen dat het mijn kinderen
> zijn.
> Groetjes Anna
Anna

30-12-2002 20:16

Het feit dat ik zeg dat het mijn kinderen zijn wil niet zeggen dat ik ze bezit, maar dat ik hun moeder ben.
Mag ik vragen waar in Indonesie je geboren bent?
We zijn het afgelopen jaar daar naar toe geweest en hebben de familie van onze zoon ontmoet. Voor zijn bio moeder heb ik een foto album gemaakt zodat ze hem toch een klein beetje zien opgroeien
Hij is geboren in Sukorejo.
Het was een heel mooi moment en onze zoon gaat over 2 jaar weer naar zijn moeder en haar familie.
We zijn er terdege van bewust dat ze in het geboorteland ook ouders hebben.
Adoptie zeg je is onnatuurlijk maar wat moet je dan met kinderen die hun ouders hebben verloren ( overleden) horen die dan nergens thuis. Of kinderen die per ongeluk uit een relatie voortkomen die geen toekomst heeft bv een buitenechtelijk kind, of een kindje waarvan de moeder niet is getrouwd en samen met het kind verstoten wordt.
Wat moet je dan met deze kinderen?
Waarom niet op laten groeien in een gezin waar door omstandigheden geen kinderen komen. Waarom niet deze kinderen hier liefde en een toekomst geven.
Ik vergeet nooit dat ze geadopteerd zijn, dat kan niet er was is al een stuk geschiedenis voordat ze bij ons kwamen en dat kunnen we nooit achterhalen of mee beleven dat is weg.
De problemen van mijn dochter, wat ik niet verder uit wil leggen, dat is prive, dat is gebeurt met een groep waarvan zij van de hele groep (6 pers) geadopteerd is. Het ligt daar dus niet aan.
Mijn dochter is soms een heel vervelende puber, ze is 14 bijna 15.
Ik weet dat ik ook zoiets was alleen niet zo brutaal.
De problemen die ik met mijn kinderen heb gehad en heb schrijf ik niet toe an adoptie maar ik probeer een oplossing te zoeken.
Ik heb het boek niet gelezen, ik zal eens kijken of de bieb hem ook heeft dan zal ik het eens lezen.
Ik hoop dat jij er uit komt.
Een heel fijne jaarwisseling een alle goeds voor 2003.
Groetjes Anna
Dianah

31-12-2002 13:11

Beste Anna,
Zelf ben ik geboren in Surabaya. Mijn bio-moeder woont daar nog steeds mt haar man, zoon en dochter, die e naar mij vrnoemd heeft.
Ik heb nog een zusje, die is door iemand in Surabaya geadopteerd degene die mij verhandeld heeft en haar ok probeerde te verhandelen alleen was er toen de adoptiestop.
In 1989 ben ik voor het eerst met mijn ouders en zus naar IndonesiÃƒÂ« gegaan, in 1999 heb ik ze voor het eerst ontmoet, in 2000 heb ik een half jaar stage gelopen in Jakarta en afgelopen jaar ben ik met mijn vriend teruggegaan om ook hem voor te stellen en bekend te maken met mijn verleden.
Niet alle problemen zijn toe te schrijven aan adoptie. Mijn zus begon volgens mijn ouders al op 12 jarige leeftijd te puberen, en daar leek het ook op. Tuurlijk is het niet goed om het eerste de beste probleem toe te schrijven aan adoptie. Naar mate zij ouder werd bleven de problemen zich aanhouden. Kwamen we erachter dat ze borderline heeft, alhoewel mijn ouders dat nog steeds niet willen toegeven en al helemal niet toe willen schrijven aan adoptie.
Grofweg is Borderline, grensgeval, een persoonlijkheidsstoornis welke tussen psychotisch ('aangeboren', genetisch bepaald)en neurotisch ('aangeleerd', door bijv. een traumatische ervaring) in ligt en bestaat uit negen symptomen: jaloezie, onzekerheid, verlatingangst en bindingsangst, niet om kunnen gaan met geld, overgevoeligheid voor seksuele contacten, liegen, zelf mutilatie, excessief drugs en drank gebruik, stemmingswisselingen. Ieder persoon heeft een aantal van deze symptomen, maar dat wil niet zeggen dat je borderline hebt.
Als gezegd kan worden dat men last heeft van meerder symptomen in een extreme omvang is er pas sprake van borderline, welke ook meerder gradaties kent.
Het ontpopt zich meestal rond de leeftijd dat meisjes gaan puberen.
Wat niet vergeten mag worden dat hoe jong je ook was toen je geadopteerd werd, zelf was ik twee weken, het geheel voor het kind hoe dan ook als ‘traumatisch’ ervaren wordt. De eerste weken zijn voor het kind van cruciaal belng, hoort zich te hechten aan iemand, hetzij de bio ouder de verzorger of de adoptie-ouder. In deze fase wordt het kind juist heen en wer geslingerd.
Kinderen die aanleg voor borderline hebben, hiermee wordt je geboren en wordt alleen ‘actief’ als zich een traumatische ervaring voordoet, zijn hier juist erg gevoelig voor.
De ene keer wordt het afstaan als traumatisch ervaren, maar het kan ook door bijvoorbeeld mishandeling, misbruik, een auto ongeluk, pesterij op school etc. veroorzaakt worden.
Ook ik ben er nu achter gekomen door de gesprekken bij een psycholoog dat ik hat afstaan niet echt als fijne aangelegenheid ervaren heb, mede omdat ik afgelopen jaar te horen heb gekregen dat mijn moeder mij nooit af had willen staan ter adoptie. De problemen die ik met mijn ouders heb, ik heb nu geen contact meer met ze, komt hier ook uit voort. Puur door een ontevreden gevoel over mijn adoptie. Nooit heb ik problemen toegeschreven aan mijn adoptie, dat vond ik onzin, ik had geen problemen met mijn adoptie, en het zou wel erg makkelijk zijn om ze daaraan toe te schrijven. Maar het bepaald wel je gedrag zeg maar. TOen de psych. over adoptie begon heb ik hem alleen maar uit ziten lachen, wat dacht hij wel niet mijn problemen kwamen niet dor mijn adoptie hoor, daar kwam ik niet voor! Helaas, maar ook gelukkig heeft hij toch gelijk gehad.
Het blijft een zoektocht naar je zelf die iedere jongere doormaakt, geadopteerd of niet. Ook ik dacht er vrede mee te hebben dat een deel van mijn verleden gewoon niet meer op te halen was, de antwoorden op mijn vragen nooit beantwoord zouden woorden. Ik had het geaccepteerd. TOch is het onbewust aan mij blijven knagen, ook omdat ik het mezelf niet toestond om er ovr te praten of toe te geven dat ik toch we een beetje anders was dan meiden om mij heen. Die konden immers naar hun moeder kijken of ze op haar leken.
Vandaar dat ik zo ook hier op het prikbord gekomen ben, dit is voor mij op dit moment de oplossing voor een probleem wat ik jarenlang over het hoofd gezien heb.
Anna, ook jij een prettige jaarwisseling. Ik vind het ook fijn om de gedachten van juist een (adoptie)moeder te horen. Tuurlijk hebben we allebei onze eigen mening, en k geef toe, dat mijn menig zo hier en daar nog wel wat bijgeschaafd kan worden!
groetjes,
Dianah
Mei

31-12-2002 13:57

Allereerst bedankt voor je reacties.
Ik ben zelf de trotse mama van twee adoptiekinderen. Ik denk regelmatig na over hoe ze het later zullen vinden wanneer ze op een aantal vragen geen antwoord zullen krijgen, moeilijk lijkt me dat, een leegte die wij niet op kunnen vullen. ik probeer zo veel mogelijk info te verzamelen over hun achtergrond, hun land en wil heel open naar hen zijn. Het opsporen van hun biologische ouders behoort hoogst waarschijnlijk niet tot de mogelijkheden, er is gewoon niks bekend. Vaak denk ik: wat ik kan ik doen voor hen zodat ze later weten dat ze zo vreselijk gewenst zijn, maar dat ze ook weten dat ze zich zelf mogen zijn. Ze hebben hun eigen namen behouden en ik ben trots op hun afkomst. Ik heb van jongs af aan geweten dat ik later graag wilde adopteren, heb ook een neef en nicht die geadopteerd zijn ( zijn nu beiden in de dertig en het gaat goed). Mijn kinderen ( geen bezit net zo min als mijn partner) zie ik niet als van zelf sprekend maar als groot geschenk.
Ik vind het soms moeilijk en pijnlijk om te lezen dat mensen die geadopteerd zijn geen contact meer hebben met hun (adoptie) ouders. Wat is er toch mis gegaan en wat kun je doen om dat te voorkomen.Ik neem aan dat de meeste ouders vol goede bedoelingen een kind adopteren. Maar wat gebeurt er dan?? Kun je dat voorkomen?
Groetjes
Mei
Anna

31-12-2002 20:41

Zou Paul de Leeuw dit ook allemaal lezen?
Dianah, blijf vooral jezelf met je eigen mening.
Verder een alle goeds voor het nieuwe jaar
Groetjes Anna
Dianah

01-01-2003 20:10

Mei schreef:
>
> Allereerst bedankt voor je reacties.
> Ik ben zelf de trotse mama van twee adoptiekinderen. Ik denk
> regelmatig na over hoe ze het later zullen vinden wanneer ze
> op een aantal vragen geen antwoord zullen krijgen, moeilijk
> lijkt me dat, een leegte die wij niet op kunnen vullen. ik
> probeer zo veel mogelijk info te verzamelen over hun
> achtergrond, hun land en wil heel open naar hen zijn. Het
> opsporen van hun biologische ouders behoort hoogst
> waarschijnlijk niet tot de mogelijkheden, er is gewoon niks
> bekend. Vaak denk ik: wat ik kan ik doen voor hen zodat ze
> later weten dat ze zo vreselijk gewenst zijn, maar dat ze ook
> weten dat ze zich zelf mogen zijn. Ze hebben hun eigen namen
> behouden en ik ben trots op hun afkomst. Ik heb van jongs af
> aan geweten dat ik later graag wilde adopteren, heb ook een
> neef en nicht die geadopteerd zijn ( zijn nu beiden in de
> dertig en het gaat goed). Mijn kinderen ( geen bezit net zo
> min als mijn partner) zie ik niet als van zelf sprekend maar
> als groot geschenk.
> Ik vind het soms moeilijk en pijnlijk om te lezen dat mensen
> die geadopteerd zijn geen contact meer hebben met hun
> (adoptie) ouders. Wat is er toch mis gegaan en wat kun je
> doen om dat te voorkomen.Ik neem aan dat de meeste ouders vol
> goede bedoelingen een kind adopteren. Maar wat gebeurt er
> dan?? Kun je dat voorkomen?
>
> Groetjes
>
> Mei
Hallo Mei,
Bedankt voor je berichtje.
Mijn schoonmoeder heeft altijd bij de opvoeding gezegd: Ik doe het ook voor het eerst, en ik kan dus fouten maken.
Zolang je open en eerlijk naar je kinderen toe bent, hen de mogelijkheden biedt die er zijn, ongeacht hoeveel informatie er is, is in mijn optiek een van de beste manieren om het kind te laten blijken dat het gewenst is en wel om wie die is.
Als je een kindje met een ander kleurtje hebt is het natuurlijk moeilijk om te verzwijgen, maar ook dan is het maar net hoe er mee omgegaat wordt.
Zelf sta ik er niet achter dat eenn adoptiekind het laatste redmiddel van een ouder kan zijn, omdat ze anders kinderloos zijn. In die context blijft het altijd een alternatief, en hoe vertel je je kinderen dat?
Als ouders er heel bewust voor kiezen om een kind te adopteren, en het een directe keuze is, heb ik er minder op tegen.
Stond er maar ergens beschreven hoe je problemen kunt voorkomen. Mijn moeder was bijvoorbeeld altijd opzoek naar een herkenning van haarzelf in mij. Tja, als dat er zou zijn zou het toeval zijn, maar de kans dat die gelijkenis er niet is, is natuurlijk veel groter.
Ook mijn ouders hebben met hun beste bedoelingen ons geadopteerd en ik geloof dat ze het nog steeds met haar beste bedoelingen doet. Ik denk dat het bij ons mis is gegaan dat onze karakters gewoo te veel verschillen. Dit kan ook bij een biologisch gezin natuurlijk, maar mijn moeder accepteert dat op de een of andere manier niet. Dus bij mij is de adoptie niet de hoofdoorzaak dat ik geen contact meer heb, het speelt er weldegelijk een rol bij dat wel.
Je moet altijd in je achterhoofd houden dat het kind ergens anders vandaan komt met sommige karaktereigenschappen, welke bepaald zijn door de cultuur waar ze vandaan komen welke al generaties lang in de genen zitten. Het is mooi dat als de karakters overeenkomen, de kans dat bij bio-kinderen het karakter met de ouder overeenkomt blijft altijd groter.
Openheid en eerlijkheid is en elke relatie het belangrijkst.
Dianah
Anna

02-01-2003 12:28

Dianah, allereerst d beste wensen voor het nieuwe jaar.
Je hebt geen antwoord gegeven op het volgende, ik zou toch heel graag jou mening hier over horen.
Adoptie zeg je is onnatuurlijk maar wat moet je dan met kinderen die hun ouders hebben verloren (overleden) horen die dan nergens thuis. Of kinderen die per ongeluk uit een relatie voortkomen die geen toekomst heeft bv een buitenechtelijk kind, of een kindje waarvan de moeder niet is getrouwd en samen met het kind verstoten wordt.
Wat moet je dan met deze kinderen?
Waarom niet op laten groeien in een gezin waar door omstandigheden geen kinderen komen. Waarom niet deze kinderen hier liefde en een toekomst geven.
Groetjes Anna

paul de leeuw

Anna

geadopteerde

Anna

Dianah

Anna

Dianah

Mei

Anna

Dianah

Anna