om te (glim)lachen

j

10-04-2007 11:50

Ik had laatst een dag vrij voor onze VIA, kom ik de volgende dag op mijn werk zegt mijn baas: en? hoe bevalt het kindje?
ik: waar heb jij het over?
hij: je was gisteren toch een kindje ophalen ofzo?
ik: ????????????
hij: ik denk dat het beter is als je gewoon wat geld die kant op stuurt!
Ik ben toen maar even weggelopen, en heb mijn man gebeld. Mijn man zei toen: als je nu je ontslag indient kom ik taart brengen, wat een idioot!
Vooral de ofzo in het verhaal is redelijk idioot.
wel leuk om alle reacties te horen, toch een paar om te onthouden.
moos

10-04-2007 13:45

Heb ook nog een leuke,
Wij hebben door allelei omstandigheden 19 maanden op onze dochter moeten wachten, dus na voorstel.
Volgens de overbuurvrouw konden we beter maar stoppen en een ander kindje kopen……………………
Groetjes
Monique
hannekevw

10-04-2007 13:57

Ik heb in de afgelopen jaren vrijwel nooit nare reacties gekregen; wel heel veel leuke. Alleen vorig jaar, toen ben ik erg diep geraakt.
Onze buren zijn oudere lieve mensen en hebben drie kinderen van onze leeftijd. Deze kinderen, vanwie er een dochter geen kinderen kan krijgen, hebben altijd geweten van ons medische en adoptietraject. Ik raakte in gesprek met de kleindochter van tien; ze vroeg iets over onze zoon en ik vroeg in al mijn enthousiasme of ze wist wat adoptie was. “Ja”, zei ze, “dat is een kind kopen”.
Ik was diep diep geschokt en voelde me ongelooflijk verraden door haar ouders die wisten hoe lang ons traject had geduurd en die later toegaven dat zij wel eens zo'n uitspraak gezegd zouden kunnen hebben in aanwezigheid van hun tienjarige dochter. 's Avonds werd ik gebeld door de dochter van de buren (degene die ongewenst kinderloos is) en die met plaatsvervangende schaamte haar excuses aanbood. Waar ik het meest door geschokt was dat mensen dus geveinsd kunnen informeren over je adoptie maar ondertussen binnenskamers heel andere dingen roepen. Daar ging ik toen over nadenken, waren er meer mensen in mijn omgeving die zo zouden kunnen denken?
jeanne

10-04-2007 14:50

Ik heb vreselijk gelachen om sommige leuke verhaaltjes.
Wij wonen in het zuiden van het land en spreken dialect. Onze 2e zoon is een blank ned. adoptie kind en onze 3e een zoon met een aziatisch uiterlijk.
Tegen hem gaan ze vaak in het nederlands spreken en dan zeg ik: spreek maar dialect tegen hem want dat spreken we thuis ook en hij ook.
Bij onze 2e zoon bestaat dat verschil er niet vandaar dat me het ook altijd opvalt wetend dat de mensen ook dialect spreken. Grappig om de reactie te zien.
Bij de 3e vroegen ze eens toen hij 2 jaar was of hij nog koreaans sprak. Hij was 5 maanden toen hij kwam. Ik zei: ja hoor en ik ook. De mevrouw viel bijna van de stoel van verbazing want ze kende mij en had dat nooit verwacht. Heb ik toch maar “grapje” gezegd.
Jeanne
!!

10-04-2007 16:11

hallo,
Helaas hier nog geen ervaringen want ik moet nog een paar jaar. Wel wil ik graag even kwijt dat ik dit onderwerp een prachtonderwerp vind,zeker na al die discussies. Iedere dag weet ik niet hoe snel ik weer moet kijken of er weer een paar nieuwe bijstaan. Dank je wel voor het plaatsen van dit onderwerp en dank jullie wel voor de leuke reacties.
Groetjes
Anoniem@

10-04-2007 16:45

Even een reactie op het mailtje van Linda en de andere mailtjes hierboven.
Als moeder van 3 adoptiekindjes met een donker uiterlijk en kroeshaar wordt ook ik regelmatig aangesproken. Ik probeer dan in ieder geval altijd op een nette manier antwoord te geven, hoe gek de vraag ook is. Waarom zou ik me gaan verlagen door een zelfde, soms onbeschofte, vraag terug te gaan stellen. Daarmee geef ik ook niet het goede voorbeeld naar onze kinderen die waarschijnlijk nog heel veel vragen over hun uiterlijk en afkomst zullen moeten beantwoorden in hun leven. Ik probeer er vooral luchtig mee om te gaan. Ook ik heb wel vreemde vragen over de achtergrond van de kinderen gehad, of vragen over de kosten van een adoptieprocedure. Als ik niet wil antwoorden dan zeg ik gewoon netjes dat ik dit te prive vind om op te antwoorden.
Ook maken ook onze kinderen regelmatig mee dat iemand even aan hun kroeshaartjes/dreads wil zitten. Als ik daar krampachtig op reageer, zullen de kinderen dit alleen maar overnemen. Als de kinderen het vervelend gaan vinden, dan zullen ze dit zelf wel aangeven denk ik dan maar. Ik weet ook dat er adoptie-ouders zijn die wel eens terug hebben geaaid, over het hoofd van degene die aan hun kind zat. Daarmee maak je het allemaal veel te beladen vind ik.
En juist door die felle reacties van adoptie-ouders, die ik ook hier weer op het prikbord lees, durf/wil ik ook nooit andere adoptie-ouders aanspreken als ik hen zie met hun geweldige kindjes, terwijl ik dat soms best wel eens zou willen.
En dan tot slot nog een leuke reactie die wij een keer kregen van een andere adoptie-ouder. Ik was met mijn zus met haar 3 adoptiekinderen en mijn eigen 3 adoptie-kinderen aan het wandelen toen iemand ons vroeg of wij soms eenVIA-reunie hadden.
Nicky

10-04-2007 16:58

Onze zoon uit Taiwan is het eerste kleinkind van mijn schoonouders. Toen pas geleden hun eigen dochter zwanger was, werd hun gezegd:
“oh wat geweldig, dan worden jullie nu ECHT opa en oma”
panda

10-04-2007 19:39

Met tweede kerstdag gingen we uit eten bij de plaatselijk Chinees.
Zegt mijn schoonvader: ja nu gaan we naar de “echte” chinees.
Zijn kleinkinderen zijn al zo “eigen” dat hij het verschil niet meer ziet.
Prachtig vonden wij dat. Het gaf ons een zeer goed gevoel.
Panda
H

10-04-2007 22:08

Hallo allemaal,
Ik ben het wel eens met anoniem@………Want sommige reacties vind ik wel wat overdreven.
Ik zou er niet eens aan denken dat een bepaald antwoord storend kan zijn.
Of als iemand aan de haartjes voelt van je kindje, is toch prachtig.
En ja sommige vragen kunnen wat vreemd overkomen, maar aan de andere kant weten mensen totaal niet op wat voor manier jij zelf met zoÃ‚Â´n hele procedure bezig bent. En kwetsen je dan ook niet bewust, maar zijn geinteresseerd hoe iets in zijn werk gaat.
Als ik naar mezelf kijk, bijvoorbeeld.
Wij waren op een gegeven moment een klein beetje aan het nadenken over adoptie.
Mijn buurvrouw kreeg toen op een gegeven moment 2 braziliaanse kindjes. Wij raakten toen in gesprek hoe het ging met ze.
Ik vroeg toen ook: misschien een rare vraag, maar is adoptie nou duur?
Zij reageerde ook vreemd en het gesprek was al snel over. Ik bedoelde die vraag niet kwetsend maar omdat wij het samen ook wel eens over adoptie hadden. Dus eigenlijk meer om te orienteren.
Nu kan ik mezelf wel voor de kop slaan dat ik dat in zoÃ‚Â´n gesprek vroeg.
(Als ik haar zie zal ik het nog eens uitleggen).
Maar pas vroeg ook iemand dat aan mij. Ik gaf gewoon antwoord omdat ik weet wat er soms kan leven bij mensen.
Maar goed iedereen reageerd dus weer anders……………..!
Wel leuk om te lezen en misschien ook leerzaam.
Jolanda

10-04-2007 22:27

Hallo H,
Je hebt wel een beetje gelijk: even door de haren strijken hoeft niet erg te zijn. Aan de andere kant: het overkwam ons in het begin al gauw een keer of 20 op een dag. En dan wordt het soms wel hinderlijk. Onze zoon liet blijken dat hij het niet waardeerde en daarom hebben wij het ook wat afgehouden.
Bij onze jongsten gaat dat makkelijker en ik moet zeggen: de mensen lijken er wat aan te wennen dat onze kinderen bruin met kroeshaar zijn, want het gebeurt nu minder dan toen met onze oudste.
Er zijn nog steeds veel opmerkingen in de categorie ‘wat een schattige kinderen’ maar dat hangt denk ik ook samen met het feit dat het een tweeling is.
Groeten,
Jolanda

om te (glim)lachen

j

moos

hannekevw

jeanne

!!

Anoniem@

Nicky

panda

H

Jolanda